Kerst

De laatste werkdag voor de kerstvakantie (al hoop ik dat veel mensen nu al verlof hebben genomen zodat ik straks niet teveel files heb). Tot nu toe heb ik nog niet veel gemerkt van de kerstsfeer. Nog geen kerstshopping gedaan, bijvoorbeeld. Of zwijmelend voor de kerstboon gezeten met een tas chocomelk of thee. En sloffen. Maar dat komt wel. Nog even doordoen en alles wegspoelen met een glaasje bubbels. 

Ik wil van de gelegenheid gebruik maken alle  bloglezers te bedanken voor hun views, likes en comments. En natuurlijk wens ik u allemaal prettige feesten! 

I'll be back, na de vakantie. 

Michael Tack of Barney Stinson (How I met your mother)

Via deze weg wil ik even uw hulp inroepen. Het gaat hem over het volgende. De stagiairs en medewerkers op kantoor hebben bekend dat ze vinden dat ik gelijk op Barney Stinson. Nu moet ik toegeven dat ik dit personage niet ken.

Wat heb ik al ontdekt:

* Het is een personage uit de serie 'How I met your mother'?

* Het lijkt nogal vol van zichzelf

* Het heeft een erg mooi filmpje gemaakt als CV

Bij deze wil ik u oproepen mij te laten weten in hoeverre ik dit moet zien als een compliment of als een belediging. Of als er nog andere weetjes zijn over Barney Stinson, dan mag je die ook altijd doorgeven. Ik kan er maar uit leren.

Begrip voor de staking, niet voor het ACV

Ik heb de indruk dat ik de enige ben in mijn kennissenkring die een minimum aan begrip kan opbrengen voor de stakers van morgen. Heel vaak stellen we vast in bedrijven dat een relatief kleine verandering voor heel wat commotie kan zorgen. Denkt u maar eens aan de consternatie bij uw collega's als er een nieuwe versie van Windows of het officepakket wordt geïnstalleerd. Of als de takenpakketten een beetje worden herschikt. Of als er een collega opeens leidinggevende van het team wordt. Of als er in de refter vanaf nu alleen maar broodjes en koude schotels worden geserveerd en niet langer warme gerechten... Mensen houden over het algemeen nu eenmaal niet van verandering (u kent misschien de boutade: De enige mens die op verandering zit te wachten is een baby met een natte luier). 

Als je het zo bekijkt, vind ik het helemaal niet zo onbegrijpelijk dat men grijpt naar actiemiddelen om hun verzet tegen de ingrijpende plannen (wat de pensioenshervorming toch is) te laten horen. Daarmee keur ik de staking niet goed of niet af, ik begrijp het gewoon.

Wat ik niet begrijp, zijn de aanvallen van het ACV tegen de zelfstandigen. Tijdens een Radio interview zei Marc Leemans dat ze het geld moesten gaan zoeken waar het zat, bij de zelfstandigen. Ik viel even van mijn stoel, maar dacht dat hij zich in het heetst van de strijd even had versproken. Maar het blijkt veel meer te zijn dan een 'slip of the tongue'. Het maakt deel uit van de strategie van het ACV om de zelfstandigen aan te vallen. Neemt u maat een kijkje op de site 'de gevolgen'. Daar ziet u de gevolgen voor allerlei groepen mensen. Zo ook voor zelfstandigen. De toon waarop er over zelfstandigen wordt gesproken vind ik ongepast. Ze worden afgeschilderd als belastingsontduikers die leven op de kap van de werknemers.

Wel, u schiet op de verkeerde. Als we uit deze crisis willen geraken, moeten we er allemaal voor gaan, zelfstandigen én loontrekkenden. Deze communicatie van het ACV is dan ook volledig ongepast vind ik.

Ter info, beste ACV, gisteren ging ik naar de boekhouder. Daar legde hij uit dat ik van de 100 euro brutoloon die ik me uitkeer, ik net iets meer dan 40 euro over houd.

Zo, en nu aan de slag (ik toch).

Flashback

Ik ben een beetje zenuwachtig. Ik heb deze middag een afspraak met mijn boekhouder. Dat voelt voor mij als een leerling die na de lesuren naar de directeur moet. Ik verwacht me aan een preek, niet omdat ik dingen doe die niet mogen (in tegendeel: ik recupereer veel te weinig kosten om een goede Belg te zijn omdat ik het gewoon ontzie), maar omwille van mijn slordigheid. Ik weet nu al wat ik zal mogen horen: 'Dag Michael, ik heb hier een lijstje met alle ontbrekende documenten. Ik mis heel wat facturen van aankopen, loonstroken en bankuitreksels. Kan je eens kijken of je die nog ergens hebt liggen?'. Ik zal dan van ja knikken en met loden schoenen naar huis gaan, vloekend op die 'f*cking administratie'. Slechtgezind smijt ik me dan weer op mijn werk. Na een half uur zit ik dan nog meer te vloeken, want ik vraag me dan af 'waarom doe ik dit allemaal? Ik verdien veel meer met ticketjes verzamelen dan met nieuwe projecten uit te voeren'. Gevolg is dan dat ik steeds slechtgezinder zit te werken tot ik vanavond de dag eindig met een bezoekje aan de site Vacature.com met het vaste voornemen om terug gewoon in loondienst te gaan in plaats van verder zelfstandige te zijn. Aangezien ik dan geen enkele job vind die leuker is dan mijn huidige job, ga ik dan maar slapen, gevangen in een catch 22. Morgen word ik dan wakker, is het allemaal bezonken, slik ik even, leg mezelf uit dat ik niet meer tijd zal steken in de administratie en wel meer zal betalen aan de boekhouder. En om de boekhouder te betalen, moet ik dan terug aan het werk. Voila, van motivatie gesproken. Ge kunt maar beter voorbereid zijn op de dag die komt. PS: Het fotooke is van BDO omdat zij mijn boekhouders zijn. Ter compensatie van het feit dat ik hen als boosdoeners voorstel (wat eigenlijk onterecht is omdat ze steeds heel vriendelijk en professioneel zijn; de oorzaak van de ellende is mijn slordigheid), maak ik een beetje reclame voor hen.;-)

Op de filmset

Dit weekend hebben we opnieuw een filmdag gehad. Af en toe hebben we zo'n filmdag omdat we bij sommige van onze testen die we ontwikkelen, filmpjes gebruiken. Dat heeft verschillende voordelen (leuker om af te leggen voor de kandidaat, minder invloed van het niveau van taalbeheersing, non verbaal gedrag kan je mee opnemen, moderner imago van de werkgever, etc.). Wie over deze testen meer wil weten, moet maar eens zoeken op 'Video based situational judgement testing'.

Steeds opnieuw ben ik onder de indruk van het aantal mensen dat meewerkt aan zo'n project: Naast de regisseur is er ook de cameraman, geluidsman, schminkster, regie-assistente, 6 acteurs, 2 mensen van Adforum, 1 opdrachtgever en dan nog 1 'logistiek verantwoordelijke' (een medewerker van het bedrijf waar de filmpjes worden gemaakt die ons de nodige attributen kan bezorgen).

Veel mensen denken dat het opnemen van deze filmpjes een glamoureus, blits gebeuren is. Wel, ik moet u ontgoochelen. Het grootste deel van de dag bestaat uit wachten. Jawel, wachten. Terwijl het decor wordt opgebouwd, terwijl het licht wordt geregeld, terwijl het geluid wordt getest, terwijl het optimale camerastandpunt wordt gezocht, etc.

Misschien lijkt dat een beetje over the top. Maar dat is het niet, denk ik. Als we het niet zo professioneel aanpakken, dan bestaat het resultaat uit houterige filmpjes. Zo van het genre van de instructiefilmpjes uit de jaren 80. En geef toe, dat zijn dingen die we de wereld willen besparen.

Zwak voor de maand december

Midden december is het nu. Ongeveer even ver van Sinterklaas als van Kerstmis. Ik geef bij deze openlijk toe dat ik eigenlijk best wel hou van de decembermaand. Hoe ouder ik word, hoe leuker ik het eigenlijk vind (da's al een tweede verwijzing in de blog naar mijn ouderdom deze week. Nog wat vroeg voor een midlife nochtans).
De stad is mooi verlicht, er worden cadeautjes uitgewisseld, wie niet in verlof is, heeft op het eind van het jaar toch minstens een beetje het vakantiegevoel, ... .

Ik weet natuurlijk ook dat december voor de meeste mensen een heel drukke maand is op het werk, dat de studenten examens hebben (of minstens blok), dat er cadeautjesstress is, dat het een commercieel gedoe is, enzo, maar toch... Het heeft wel iets.

Misschien word ik gewoon niet alleen ouder maar ook meliger.

DISCLAIMER (ter attentie van Eva van Adforum): Deze blog wordt geschreven in persoonlijke naam. Deze waardering van het kerstfeest is hyperindividueel, momentaan en bijlange geen stabiele trek. In die zin impliceert deze bekentenis op geen enkele manier een goedkeuring van het verzoek van medewerksters van Duitse nationaliteit om Kerstmuziek op te zetten op het werk (inclusief kerstfeestje). Met 'kerstmuziek' wordt in het voorgaande verwezen naar alle soorten en varianten van wat over het algemeen gedefineerd kan worden door kerstmarktpubliek als 'kerstmuziek'. In het bijzonder is er geen enkele goedkeuring af te leiden uit bovenstaand blogbericht voor alle Duitse schlager kerstmuziek en hun Vlaamse varianten. In het kader van de wetgeving rond veiligheid en welzijn op het werk, is het niet toegelaten de kerst CD van Jo Vally binnen te brengen binnen de bedrijfsgebouwen van Adforum.

Waardig ouder worden

Misschien heeft u net als ik het geluk een relatie te hebben met iemand die verslingerd is aan het trekken van foto's. Veel foto's (net geen 20 000 tot nu toe in het jaar 2011). Een van de vele voordelen van zo'n relatie is dat het leven van uzelf en uw kinderen bijzonder goed gedocumenteerd is. Nu ja, voordeel. Als het over uw kinderen gaat, is dat natuurlijk zeer leuk. Maar als het over jezelf gaat, is het wel een beetje confronterend. Mocht ik willen, kan ik dag voor dag mijn eigen verouderingsproces reconstrueren met al die foto's. Ik bedoel maar: vele dingen veranderen (lang haar, kort haar; dikker, dunner; mooi gekleed, slecht gekleed; vrolijk, viesgezind; ...), maar één constante is er wel, je wordt steeds alleen maar ouder.

Er is een tijd geweest dat ik er naar uitkeek om er ouder uit te zien, vooral omdat dat professioneel een aantal voordelen oplevert (rust, wijsheid, ervaring, enz). Maar nu de eerste grijze haren meer en meer zichtbaar worden en de rimpels dieper, is het toch niet zo leuk. Vooral na een korte nacht is het geen zicht.

Misschien moet ik eens een fotoalbum maken met een ander thema dan 'vakantie 2010', 'Weekend Center Parcs', 'de feestdagen in familie', etc., namelijk 'Chroniek van een aangekondigde aftakeling'.

Voor de rest alles ok, hoor. Gewoon even moeilijke ochtend.

Een fijne werkdag toegewenst voor de rest.

Luik

5 doden, 122 gewonden. Nordin Amrani, een dolle schutter, heeft lelijk huis gehouden in Luik. Je kan je onmogelijk voorstellen dat je zelf betrokken geraakt in zo'n voorval. Toch vind ik dat het gisteren akelig dichtbij is gekomen. Niet (alleen) omdat het zich in België heeft voorgedaan, maar vooral omwille van de herkenbaarheid van het 'decor'. Op de foto's zag je hoe de politiemannen met getrokken wapens door de winkelstraten 'slopen', op zoek naar de schutter en mogelijke trawanten. Die ontplooiing van de politiemacht kennen we uit de Hollywoodfilms. Alleen is de achtergrond daar niet de gekende 'C&A' of de glühweinstalletjes op de kerstmarkt. In Luik wel.

Doordat alle winkelstraten tegenwoordig op elkaar lijken omdat telkens dezelfde ketens er een filiaal hebben en alle kerstmarkten bestaan uit dezelfde kerststalletjes, was het zo herkenbaar. Had men er niet bij verteld dat het zich in Luik voor deed, dan hadden we niet geweten waar het was gebeurd. 300 km of 300 m van huis. Griezelig toch wel een beetje.

De Pedagogische Tik

In een van de voorbije uitgaven van het onderwijsmagazine 'Klasse', las ik de resultaten van een poll met als thema 'de pedagogische tik'. Maar liefst 3/4 van de respondenten vindt het best ok om kinderen een 'pedagogische tik' te geven. 1/4 vond dat niet. Ik viel bijna van mijn stoel. Niet letterlijk, gelukkig, want 'Klasse' is bij ons toiletlectuur.

Toevallig zagen we een week of 3 geleden hoe een vriendje van C een 'pedagogische tik' kreeg van zijn papa. Ik was er danig van aangedaan. C ook ('X moet wel héél erg stout geweest zijn, hé Papa'). Ik ging er van uit dat het een geïsoleerd voorval was. Maar nu blijkt dat er veel meer mensen voor dan tegen het uitdelen van 'pedagogische tikken' zijn.

Ik polste dit weekend ook eens bij de bezoekende bevriende koppels over hun visie hieromtrent. Bleek dat ook zij hevige voorstanders zijn van de 'tik'. 'Als ze stout zijn, moet je ze eens kunnen doen schrikken. Gewoon eventjes kordaat optreden'.

Blijkbaar is die strijd gestreden. Alle bekende argumenten tegen 'de tik' (principieel geen geweld gebruiken, fysieke overmacht niet gebruiken, etc.) klinken tegenwoordig geitewollesokkerig en flauw. En ik identificeer me helemaal niet met van die groene softies.

Toch voelt het uitdelen van een 'pedagogische tik' fout. Want waarom zou ik mijn vrouw geen tik geven, 'gewoon om haar even te doen schrikken'? Dat doe je toch ook niet? Of heb ik weer een maatschappelijke evolutie gemist?

Vriendenbezoek en bloggen

Gisteren waren er vrienden op bezoek voor de brunch (interessante formule voor koppels met kleine kinderen die de koffie-met-taart-leeftijd nog niet hebben bereikt). Nog geen minuut waren ze binnen en een pertinente vraag werd al gesteld: 'Ben je van plan om over ons bezoek te bloggen? Het is om te weten of we een beetje moeten opletten met wat ze zeggen of doen. Wij durven elkaar ook al eens 'mama' en 'papa' te noemen.' Daarmee verwezen ze naar een ander blogje dat ik schreef over andere vrienden die elkaar zo aanspreken.

Toen ik antwoordde dat ik niet over hen zou bloggen, waren ze toch een beetje teleurgesteld. 'Ach, zijn wij dan niet zo interessant misschien? Wij zijn niet zo boeiend als uw andere vrienden, precies...'.

Tricky one. Als ik niet over hun bezoek blog, voelen ze zich oninteressant; als ik wel over hen blog, zullen ze zich bij hun volgende bezoeken op hun ongemak en geremd voelen.

Daarom dit compromis: Ik blog vandaag niet over hun bezoek, maar morgen wel. Om u al wat te kunnen voorbereiden, licht ik nu al een tipje van de sluier: Het thema zal zijn: 'De pedagogische tik.'.

Betuttelende verdediging van Maggie De Block

Aan de toog en op internet circuleren heel wat grapjes over onze nieuwe staatssecretaris Maggie De Block. Aanleiding is haar overgewicht. Het duurde niet lang of mensen begonnen hier tegen te protesteren. Men vindt die grapjes ongepast want:

1) We moeten haar beoordelen op haar daden, niet op haar uiterlijk

2) Het is een verdoken vorm van sexisme want vrouwen worden veel sneller en harder aangepakt op hun uiterlijk dan mannen.

De twee lijnen van argumentatie komen samen in dit opiniestuk van een redactrice van De Morgen. Ik ben niet akkoord met die visie. Meer zelfs, ik denk dat het betuttelend is tegenover vrouwen.

Ten eerste moeten we haar natuurlijk beoordelen op haar daden en niet op haar uiterlijk. Maar grapjes maken over iemands uiterlijk staat een oordeel over iemands daden niet in de weg. Zo heb ik al heel vaak mannelijke collega's gehad die (eerder) klein zijn. Natuurlijk wordt daar al eens mee gelachen. Maar dat weegt nooit door in iemands evaluatie. Dat zou ronduit dom zijn.

Ten tweede is het niet zo dat er enkel of eerder over vrouwen hun uiterlijk grapjes worden gemaakt. Caroline Gennez en Inge Vervotte waren al een eindje actief toen de grapjes over hen opdoken. Dat is niet anders geweest bij Freddy Willockx (ogen), Guy Verhofstadt (tanden), Jean Luc Dehaene (gewicht), Pieter De Crem (zogenaamde 'poedelkapsel'), etc.

Door dergelijke opiniestukken waarbij goed bedoeld de verdediging wordt opgenomen van Maggie De Block, wordt eigenlijk de boodschap meegegeven: Mannen zijn dan misschien wel sterk genoeg om hiermee om te kunnen (ze hebben trouwens geen keuze), Maggie De Block kan hier niet alleen mee om en verdient een speciale behandeling.

Die betutteling doet net af van de kwaliteiten van Maggie De Block.

Retraite

Vandaag doen we met Adforum aan de professionele vorm van 'retraite', zijnde teambuilding. We nemen even afstand van de dagelijkse rush, onderzoeken de manier waarop we werken en bekijken we hoe we de onderlinge samenwerken verder kunnen optimaliseren.

Zoiets is natuurlijk een risico. Als het tegenvalt, heeft iedereen tijd verloren en vertrekt dit gefrustreerd. Als het meevalt, heeft iedereen nieuwe energie en goede ideeën om er terug tegenaan te gaan.

Spannend.

Zoals dat hoort in een goede teambuilding, ga je dan ook best even fysiek op verplaatsing (naar Gent). Ervaring leert dat het niet steeds even eenvoudig is om bij zo'n evenementen een blogje te schrijven. Daarom nu al even aankondigen dat er morgen geen blogje zal worden gepost.

Mooi moment: Vrouwen aan de macht!

Gisteren kon je er niet naast kijken. Op zowat alle nieuwssites en de journaals op televisie werden de beelden getoond van de Italiaanse minister van Sociale Zaken Elsa Fornero. Bij het aankondigen van een aantal besparingsmaatregelen, stokte haar stem en moest ze zelfs een traantje laten. Ze had het erg moeilijk om de bevolking bijkomende offers te vragen.

Het filmpje kan je hier herbekijken.

Je moet geen financieel technisch expert zijn om te weten dat er in gans Europa moet worden bespaard. Daar kunnen we niet van onder. Maar 'besparen' is geen abstracte oefening. Zwaar besparen heeft ingrijpende gevolgen voor veel mensen. Hoe jammer het ook is, daar kunnen we niet van onder. Wat een opluchting dat een beleidsmaker dit voluit lijkt te beseffen. Wat een verademing te merken dat die dame de noodzaak van de besparingen voelt, maar toch slechts met enige schroom de maatregelen uitvaardigt.

Wat een contrast met de brulboeien die staan te roepen dat er steeds meer moet bespaard worden, zonder dat ze ook nog maar even lijken stil te staan met de gevolgen voor de mensen. Financieel-technisch hebben ze misschien gelijk, ze lijken zoveel minder geloofwaardig nu Elsa Fornero heeft getoond hoe het kan.

Vrouwen aan de macht!

Kimi Raikkonen: Ouderwetse heroïek

Vorige week werd aangekondigd dat Kimi Raikkonen terugkeert naar de Formule 1. Raikkonen is niet de coureur met de meeste overwinningen in zijn loopbaan. Hij is één keer wereldkampioen geweest. Niet slecht natuurlijk, maar lang geen Schumacher. Toch is mijn sympathie oneindig voor groter voor Raikkonen dan voor vele andere coureurs. Eigenlijk dan voor vele sporters in het algemeen.

Kimi Raikkonen is een held. Een held in de archetypische vorm. Hij geraakt zelden of nooit opgewonden, lijkt het begrip stress niet te kennen, werkt keihard en zegt geen woord teveel. Niet voor niets wordt hij 'The Iceman' genoemd.

Ouderwetse heroïek waarin wielrenners kunnen terugvinden wat ze met Tom Boonen verloren.

Sexpartners, handtassen en sociale wenselijkheid

Ik herinner me nog goed dat ik heel vaak het volgende onderzoek heb moeten bespreken als monitor aan de unief:

Via een vragenlijstonderzoek werden respondenten gevraagd aan te geven hoeveel sexpartners zij tot op dat moment hebben gehad. Uit het onderzoek bleek een gigantisch verschil te bestaan tussen de vrouwen en de mannen in de zin dat mannen aangeven veel meer partners te hebben gehad dan vrouwen. Dat betekende dat ofwel een van de twee partijen loof ofwel dat er een aantal vrouwen bandwerk verrichtten.

Daarom heeft men de vraag opnieuw gesteld, maar deze keer werden de mensen gevraagd mondeling te antwoorden en werden ze aan de leugendetector gehangen. Resultaat: Het aantal sexpartners van de vrouwen ging spectaculair omhoog.

Dit is een klassiek voorbeeld van de sociale wenselijkheid: Ookal wordt er anoniem bevraagd, toch durven de respondenten de waarheid niet te zeggen omwille van schrik voor stigma's etc.

Wat blijkt nu? Naar mijn aanleiding van mijn blogje van gisteren postten een aantal mensen hoeveel paar schoenen ze hebben (en mij daarmee in de problemen brachten, maar soit). Maar uit 'live' en telefonische contacten met een aantal van die mensen, blijkt dat men in het echt nog meer schoenen heeft (maar nu naar beneden heeft afgerond). Tssss.

Weest u niet ongerust, dames. Bij deze wil ik u graag oproepen om te posten hoeveel handtassen u heeft. En wees gerust eerlijk! Want ik wil Silvie graag stimuleren om nog een handtas te kopen. Want die van nu is zeer praktisch ('groot en stevig, ideaal voor mijn fototoestel'), maar echt niet mooi. Geef toe, wat heeft het voor zin om veel aandacht aan je kledij te schenken en dan op stap te gaan met een gore tex (!) handtas?!

@ Moeder: Wees niet ongerust, hé. Voor de rest gaat het nog goed tussen Silvie en ik.

(Wo)men and their shoes

Ik vind het helemaal niet erg dat Silvie veel geld zou uitgeven aan kleren enzo. Integendeel zelfs. In dat opzicht maken mannen het vrouwen veel te moeilijk. Enerzijds mekkeren over het feit dat hun vrouw zich 'laat gaan' en anderzijds commentaar geven als hun vrouw te veel geld spendeert aan kleren. Neen, ik niet. Ik ben in dat opzicht consequent: Go for it.

Maar ik geef toe, als ik ergens commentaar op geef, dan is het over de vele schoenen die Silvie koopt. Ook voor mij is er een financiële pijngrens op kledinggebied. Silvie, die voor de rest een plezier is om mee samen te wonen, gaf zich echter niet zomaar gewonnen. Zij beweert dat ik veel meer schoenen heb dan haar en om dat te illustreren zette ze eens al mijn schoenen op een rijtje (zie foto). Ze telde 13 paar. Terwijl zij zelf maar 12 paar heeft.

Daar schrok ik wel even van. Bijna capituleerde ik. Gelukkig liet mijn analytisch vermogen mij niet in de steek. Het grote verschil is natuurlijk dat ik schoenen koop, deze draag en als ze kapot zijn ze NIET wegdoe, maar hou als reserveschoenen. Silvie houdt alleen schoenen die ze ofwel nooit draagt ofwel die ze heel intensief gebruikt (maar eens ze versleten zijn, vliegen ze de vuilbak in).

Ik zie u al denken: 'Ja, wat heb je er nu aan om reserveschoenen te hebben? Typisch mannen, smijt dat toch weg.' U heeft ongelijk. Je weet nooit dat je ooit nog eens moet verven. Of dat je schoenen naar de schoenmaker moeten en je niets meer hebt om aan je voeten te doen.

Omgekeerd denkt u dan wellicht: 'Die Silvie die pakt dat goed aan: Schoenen draag je tot ze versleten zijn en dan smijt je ze weg.' In theorie ga ik met u akkoord. Alleen is het tempo waar Silvie schoenen verslijt onmenselijk hoog. Maar echt heel hoog. De aanleiding van deze blog was namelijk de opmerking van Silvie (gisteren) 'Ik heb dringend nieuwe schoenen nodig'. Die hier zijn versleten'. De schoenen waarvan sprake hebben we gekocht op 5 november. 25 dagen geleden.

En het is niet dat ze ze iedere dag heeft gedragen (zo doen vrouwen dat toch niet).

Roken

Gisteren werd in de pers het idee gelanceerd om roken in het bijzijn van kinderen strafbaar te maken. Of dit een goed idee is, weet ik niet. Maar het doet ons toch even denken over hoe sterk het denken over roken is veranderd de laatste tijd.

Toen ik in 2003 stage liep en op mijn eerste job, kon er gewoon gerookt worden op kantoor. Nu, 8 jaar later, is dat ondenkbaar. Meer zelfs, zelfs in hun eigen huis roken de meeste mensen niet meer binnen. Ook in de Horeca zijn de regels de laatste jaren veel verstrengd. Hoewel het volledige rookverbod op café nog geen jaar oud is, zijn we er al helemaal aan gewoon. Toen in ik in september in Praag was, vond ik het zelfs een raar zicht dat mensen roken op café.

Ik vind het heel boeiend om deze evolutie te bekijken in het licht van de discussie rond de vraag wat eerst is, 'cultuur' of 'structuur'. Kunnen deze maatregelen maar op draagvlak rekenen omdat men het in onze samenleving eens is dat roken in sommige gevallen effectief onaanvaardbaar en zelfs crimineel gedrag is? Of is het net door het invoeren van deze maatregelen dat men is gaan inzien dat roken in bepaalde gevallen eigenlijk onaanvaardbaar is.

Zelf denk ik dat de cultuur eerder de structuur volgt dan omgekeerd.

Zo is er bijna niemand meer die nog jammert over de verplichte autogordel of over de verplichte helm voor motorijders. Terwijl dat toch maatregelen zijn die op heel wat weerstand konden rekenen bij hun invoering.

Leuk toch, hé, nadenken over zo van die zaken die niet kunnen worden opgelost.

Vacature: U neemt ontslag omwille van uw chef

In de meest recente aflevering van het magazine van vacature staat een artikel over de redenen waarom mensen ontslag nemen. Een jobinhoud die niet (meer) aanspreekt lijkt de belangrijkste factor om van job te veranderen. Ook heel opvallend is het feit dat ook de operationeel leidinggevende een belangrijke reden is waarom mensen vertrekken.

Deze trend wordt door heel wat onderzoeken bevestigd. Toch wordt er al bij al niet zo heel erg veel geïnvesteerd in een goed leiderschapsbeleid in veel organisaties. Gaat u maar na in uw eigen organisatie: Heel vaak wordt de beste verkoper de nieuwe salesmanager, de leerkracht die in het meest raden zetelt de nieuwe directeur, de arbeider met het meest anciënniteit de nieuwe ploegbaas, de grootste expert het nieuwe diensthoofd van het labo, etc. Met de mate waarin iemand goed kan plannen en organiseren, motiveren, evalueren, etc. houdt men meestal geen rekening. Dat moet de leidinggevende maar leren 'on the job'.

In theorie zouden we dus veel meer rekening moeten houden met iemands potentieel om een goede leidinggevende te worden. Ik vermoed dat u het daarmee eens bent.

In de praktijk echter, is het zo eenvoudig niet. Of bent u bereid die schoolverlater die het bedrijf amper kent als chef te aanvaarden? Of gaat u de strategie volgen die door uw collega verkoper is bedacht die veel minder dan u verkoopt? Of wil u graag geëvalueerd worden door uw collega boekhouder wiens werk altijd extra moet worden gecontroleerd omdat er toch altijd ergens een foutje is in geslopen?

Moeilijk, hé?

Daarom bestaan er dus (goede) HR Consultants ;-)

Passie in Zuid West Vlaanderen

Gisteren bezochten we met JCI het privémuseum van drukkerij Strobbe. Nasst een ganse collectie lithostenen zijn heel wat oude drukmachines te zien. De drukkerij heeft zijn roots (en ligt nog altijd) in Izegem. Zuid West Vlaanderen dus. Dat stuk van Vlaanderen waar iemands moraliteit wordt vereenzelvigd met zijn arbeidsethos. Waar denken zonder doen verloren tijd is. Waar men liever met zijn voeten in de modder ploetert dat met zijn hoofd in de wolken zweeft.

In dat Zuid West Vlaanderen bezochten we dus de privécollectie van de drukkerij. De collectie is heel interessant, ook voor mensen zoals ik die geen enkele affiniteit hebben met de drukkerswereld. Maar minstens zo boeiend was de passie waarmee onze gids (Luc Strobbe, telg van de familie die de drukkerij in handen heeft) vertelde over zijn collectie.

Heel mooi hoe een die hard ondernemer zo'n grote passie kan ontwikkelen. Ik vind het steeds verfrissend iemand zo gepassioneerd te horen vertellen. Zo'n ongeveinsd enthousiasme is een veel krachtiger wapen dan de beste reclameacties. Ook in het onderwijs werkt zoiets. Veel meer dan leerplannen, leerdoelen en activerende werkvormen is een diepgewortelde passie van een leerkracht of een verteller de motor om mensen dingen bij te brengen.

The chase is better than the catch

Straks werk ik samen met Thomas een nieuw testconcept uit voor een klant. Beiden zijn we er aan aantal keer op bezoek geweest en nu we een goed zicht hebben op wat men precies wil, kunnen we aan de slag.

Voor mij zijn dit de allerleukste dagen op het werk: Het creëren van nieuwe dingen. Dit concept wordt dan vertaald naar een eerste versie van de test. Die pilootversie nemen we dan af van een groep proefpersonen. Op basis van de analyse van hun resultaten zien we dan of het een succes is dan wel of er nog veel moet worden bijgeschaafd.

Als die resultaten goed zijn, dan is dat fantastisch. Maar eigenlijk vind ik het ontwerpen op zich nog leuker. Het is een beetje zoals verleiden: The chase is better than the catch.

PS: @ Silvie: Maak u niet ongerust: Dat van vrouwen verleiden heb ik uit een liedje van Motorhead. Ik heb er al lang geen flauw idee meer van hoe het voelt vrouwen te verleiden. Laat staan een catch te hebben.

Trendwatching: Naar een betere work-life balance voor zelfstandigen?

Ik dacht een trend te hebben ontdekt. De voorbije weken hoorde ik van verschillende collega-zelfstandigen dat ze 'minder werken'. Argumenten zijn 'we hebben gekozen voor kinderen, dus moeten we ons hier naar organiseren'; 'Je leeft maar ene keer, dus we moeten er van profiteren'; 'Als je morgen dood valt, wat heb je dan gehad aan je leven?!'.

Aha, een nieuwe generatie zelfstandigen is opgestaan, zo dacht ik. Zo heb ik ook eens een leuk weetje om te bloggen. Maar wanneer ik wat doorvraag bij diegenen die zo trots zijn te kiezen voor een betere work-life balance, dan blijkt dat allemaal wel mee te vallen.

Diegene die eerst stellig beweerde te stoppen met werken om 17u, blijkt het werk te herbeginnen als de kinderen in bed zitten. Degene die verkondigde bewust niet te werken op vrijdag, werkt op de andere dagen wel van 8 tot 22u en ook op zaterdag. Degene die zei dat het belangrijk is ruim de tijd te nemen voor je partner, werkt 6 weken door (week en weekend) en gaat dan eens op weekend.

Er is nog werk aan de winkel.

Sintenkwesties

Dit weekend deed de Sint zijn officiële intrede in Brugge. Dat zorgt natuurlijk voor heel wat gespreksvoer op de speelplaats van de lagere school. En die gesprekjes leiden op hun beurt tot moeilijke vragen thuis.

C kwam bijvoorbeeld thuis met het volgende: 'Papa, J van mijn klas zegt dat de Sint niet echt bestaat. Hij zegt dat jullie die speelgoedjes zelf leggen.' Ik aarzelde een beetje: Koudweg liegen of de illusie doorbreken? Door die aarzeling loste het probleem zichzelf op. C vulde zichzelf aan: 'Maar wat J zegt, is niet waar hé. Want we zien de Sint toch op TV? Als hij niet bestond, konden ze hem ook niet filmen, hé.'

Ondanks de bedenkelijke argumentatie, was ik toch opgelucht dat het probleem zichzelf oploste. Hij is zo enthousiast over het hele Sintengebeuren dat ik het niet over mijn hart krijg de droom te doorprikken.

Maar misschien blijft hij er ook in geloven om eerder opportunitische redenen ('Liefste Sint,

Ik wil graag een Dinoskelethotwils en een Dino Tiesjirt.')

Recht op antwoord: Mama en Papa

Na mijn blogpostje van vorige week over koppels die elkaar aanspreken met Mama en Papa, kreeg ik (in het echte leven) nogal wat reacties. Blijkbaar zijn er heel wat koppels die elkaar aanspreken met mama en papa. En ligt het niet voor de hand om daar wat de draak mee te steken.

C en K namen geen aanstoot aan mijn blogje (ik legde u al uit dat het echt toffe mensen zijn), maar om de anderen gerust te stellen, schreef ik een 'recht van antwoord' in hun naam.

'Beste Michael,

Graag willen we je nog eens bedanken voor de fijne namiddag in Brugge. Het is geen Antwerpen, natuurlijk, maar toch een hoogtepunt op de parking rond de Stad. Een hokje met winkelkarretjes op de parking van een warenhuis, als het ware.

Ik heb de indruk dat je op je blog een beetje bent aan het lachten met het feit dat C en ik elkaar aanspreken met Mama en Papa. Ik moet toegeven dat het waar is dat wel dat wel eens doen. Maar alleen als de kids er bij zijn. Dat maakt het gemakkelijker voor hen. Geef toe, zoals jij met je zoon communiceert, is het ook niet altijd even praktisch: 'Roep Silvie eens?' of 'Waar is je mama?' zijn toch rare dingen om te zeggen tegen je eigen kind. Hoorde ik het trouwens goed dat hij je vroeg 'Liefje van mama, mag ik nog een glaasje limonade?'?

Laat ons het dan maar houden bij het eenvoudige 'Mama en papa'. Niet erg sexy, een beetje sneu zelfs, maar het is toch efficiënter communiceren. Spaart ons wat gedoe. Ieder zijn meug, zeker?

Ondanks je vorige blog, altijd welkom in A. Je mocht al eens nood hebben aan wat cultuur en beschaving ;-).

Groetjes (ook van C.)

K.'

VOV beurs achter de rug

Vorige vrijdag was dus de VOV beurs. De beurs is een uitstekend moment om klanten, prospecten en andere aanbieders te ontmoeten. In vergelijking met de vorige editie van 2 jaar geleden, zo was mijn algemene indruk, daagden veel aanbieders op met een professionelere stand.

Het is dan ook de bedoeling om jezelf zoveel mogelijk in de kijker te zetten en de eigenheid van je bedrijf naar buiten te laten komen. Ik heb de indruk dat er bijgevolg tussen verschillende aanbieders soms onderhuids wat spanning bestaat. Als Adforum staan we daar een beetje buiten omdat we zelf niet zoveel opleiding geven.

Toch was er een raar figuur die bij de opening van de beurs naar onze stand kwam. Hij bleef wat staren naar de cupcakes die we hadden voorzien voor onze bezoekers. Waarop ik naar hem toe stapte.

- 'Dag meneer, kan ik u helpen?'

- 'Zijn dat echte?' (wijzend op de cupcakes)

- 'Ja hoor, neemt u er gerust eentje.'

- 'Nee, hoor. Die zien er niet uit. Veel te artificieel.'

- 'Ach, maar u moet ook niet hoor. Kan ik u op een andere manier van dienst zijn?'

- 'Pfff, neen. Als ik hier naar kijk, zie ik enkel dat jullie geld teveel hebben. Geld waarmee jullie koekskes kopen.'

Tja.

Op de foto vindt u een aantal cupcakes op de tafel.

Klaar voor de VOV beurs

Kostuum? Check

Slides? Check

Naamkaartjes? Check

Beursstand? Check

We zijn er klaar voor! Vandaag gaat de twee jaarlijkse VOV beurs door in de Brabanthallen in Leuven. Ook dit jaar hebben we er een standje.

Samen met de collega's van Unicorn hebben we een pakket uitgewerkt rond het thema vertrouwen in organsaties. Dit willen we dit jaar voorstellen aan het publiek.

Zo'n beurs is voor ons als standhouder toch een spannend moment. Het kost een aardige duit om er te mogen staan en je weet nooit of je aanbod wel zal aanslaan bij de bezoekers. Laat ons hopen dat onze moeite loont zodat we niet de hele dag met onze vingers staan te draaien.

Mocht u toevallig naar de beurs komen, kom zeker eens langs op de stand van Adforum en Unicorn! Dan heb ik tenminste u al gezien vandaag.

Nu snel op pad! Tot straks.

Mama, Papa en de spruitjesgeur

Dit weekend hadden we C en K op bezoek. Ik stel u even voor.

Hij: Mooie man met eigen bloeiende zaak met ca 10 werknemers. Heeft net nieuwe BMW525D gekocht. Is steeds vriendelijk en grappig. Weet over alles mee te praten.

Zij: Droomfiguur (ookal pas 2 maand geleden bevallen). Doctoreert aan de UA. Is een charmante flapuit die iedereen (vooral de mannen) voor haar doet smelten.

Kids: Kid 1 is een superschattig meisje dat net 2 jaar is en net al supergoed kan praten. Echt leuk om haar bezig te horen. Kid 2 is nog maar 2 maand oud. Het is een mooi en rustig kindje. Een droombaby.

Om het plaatje compleet te maken, vertel ik er ook bij dat ze wonen in een mooi herenhuis in de stad die zichzelf beschouwt als het enige stukje beschaving in een Vlaanderen dat voor de rest uit parking bestaat.

Als u dit leest, vermoedt u misschien dat ik een beetje jaloers ben op zoveel huishoudelijke perfectie. Het antwoord is dan ook: Ja, ik ben jaloers (vooral als ik de rust die C en K uitstralen begin te vergelijken met de chaotische toestand waarin wij zelf verkeren).

Tenminste, ik WAS jaloers. De jaloezie verdween als sneeuw voor de zon toen ik merkte dat ze elkaar aanspraken met 'Mama' en 'Papa': 'Mama, duw jij eens de buggy?', 'Papa, kan je eens een verse luier aangeven?', ... . Toen ik hen er op wees, verscheen er spontaan een beschaamde blos op de wangen. De schaamte werd enkel groter naarmate het besef groeide dat het geen accident de parcours was, maar dat ze elkaar echt vaak met Mama en Papa aanspraken. Volkomen terechte schaamte, overigens.

Elkaar mama en papa noemen, is iets wat veel koppels met kinderen doen, merk ik. Ik vind het zo fout als maar zijn kan. Ik krijg er koude rillingen van. Spontaan komt de spruitjesgeur bovendrijven als ik zoiets hoor.

Zo perfect zijn C en K, dat ze ons zelfs helpen niet jaloers te zijn.

Een jaar later: Een vapeurke

Gisteren reed ik precies één jaar met mijn wagen.

Een moment om wat cijfers van op het dashboard op een rijtje te zetten:

* Aantal gereden km: 64 000

* Gemiddeld verbruik: 6,7 l/100 km

* Gemiddelde snelheid: 77,7 km/u

Als we hiermee aan het rekenen slaan, leer ik dat ik:

* 4288 liter diesel heb verbruikt

* Ongeveer 80 keer heb getankt

* 5789 euro aan diesel heb gespendeerd (gerekend aan 1,35 euro/l)

* 820 uur in de auto heb gezeten in totaal. Dat is gemiddeld 2u 15 min per dag (weekends meegerekend).

Een mens zou van minder een vapeurke krijgen.

Cola op de bakfiets

Dit weekend ginger we langs bij een supertof, knap en intelligent (moet een beetje krediet opbouwen bij het begin van deze blog) bevriend koppel. Hoewel ze 4 kinderen hebben, kiezen ze er bewust voor om slechts met één auto te rijden. Bewust, voor het milieu. Bij wijze van surrogaat voor de tweede wagen hebben ze onlangs een bakfiets gekocht.

Heel knappe beslissing, vind ik. We moeten niet steeds kiezen voor de gemakkelijkste weg. Als je dan zo'n keuze maakt, moet je er volledig voor gaan: Een 11 11 11 bordje dat duidelijk maakt 'weer een auto minder' én kleurrijke fietszakken maken het geheel gewoon af. Met de nodige trots kreeg ik dan ook een mooie demo van het apparaat.

Toch merken we dat ook bij de groene jongens de postmoderniteit heeft toegeslagen. Wat 10 jaar geleden als leftie absoluut not done was, kan nu wel: En publique rondhossen met Coca Cola in uw fietszak (wat er dus op wijst dat je of op stap gaat met Cola als enige bevoorrading of dat je speciaal naar de winkel bent gereden om Cola te halen). Vroeger kon Cola absoluut niet. De firma zou absoluut geen respect hebben voor lokale culturen, de grootste verspreider van dikmakers ter wereld zijn, winst laten primeren op gezondheid, oneconomisch verpakken, etc. U kent ze wellicht wel, die verwijten.

Die tijd ligt dus achter ons. We maken keuzes voor het milieu, maar het hoeft niet meer per sé all the way te gaan. Net zoals je flexitariër kan zijn en niet meer noodzakelijk vegetariër moet zijn.

Een hele opluchting vind ik dat. Je kan zo wel een formule bedenken om én een 4x4 te kopen én een inspanning te doen voor het milieu.

Buikgriep

Donderdag heb ik sinds lange tijd voor het eerst niet geblogd op een werkdag. Oorzaak is de grote boosdoener die de voorbije weken door ons land dwaalt, de buikgriep. Enfin, of het een echte buikgriep was, weet ik niet. Wel weet ik dat de symptomen er waren: Gevoel dat er een mini mixer is ontsnapt in uw buik, geen enkele gehechtheid meer aan het leven en buikinhouden die uw lichaam in weinig courante vorm verlaten. Ik weet, echt aangenaam om dit te lezen op een maandagochtend is het niet, maar er bestaat dan ook geen smaakvolle (excusez le mot) manier om over buikgriep te schrijven.

Een beetje tot mijn eigen verbazing kwam ik toch snel weer op krachten. Een dagje met een dikke trui beschuiten eten achter de PC en ik was er weer bijna bovenop. Ik weet niet of het er echt iets mee te maken heeft, maar ik sterk mezelf met het idee dat mijn gezondere levensstijl van de laatste maanden hiertoe heeft bijgedragen. Ik hoop het alleszins. Dan zijn die kilo's groenten en het afzien op de fiets enzo niet voor niets geweest.

Slechte reclame

Gelukkig heb ik er niet mee te maken, nooit te maken gehad, eigenlijk: Opdringerige buren.

Zo van die mensen die je beter ontwijkt omdat ze steeds uw doen en laten in de gaten houden, die uren tijd hebben om hun ganse leven te vertellen (vooral als je dringend weg moet) en die u de pieren uit de neus vragen over van alles en nog wat. Het lijkt me een ware nachtmerrie en ik vermoed dat vele mensen daar net zo over denken.

Wie daar blijkbaar niet zo over denkt, zijn de reclamemakers. Zou u het leuk vinden mocht uw buurman, de Fintro agent, door de muur roepen dat je je rekeningen nog moet betalen? Of krijgt u zin om naar de Aveve te hollen nadat u (of uw hysterische vrouw die u behandelt als een klein kind) is ingebroken bij de buren om daar vast te stellen dat ze er een brood bakken? Of drijft jaloesie op de moestuin van uw buurman u stante pede naar de Horta?

Ik begrijp het niet. Zo van die ongepaste intimiteiten die leiden tot gespannen burenrelaties gebruiken als een uitgangspunt voor uw reclames? Het spreekt mij niet aan, maar ik ben dan ook fan van een huis zonder tuin, van PC banking en het regelen van verzekeringszaken via de telefoon.

Over het algemeen wil ik mijn verzekeringsagent of bankcontactpersoon eigenlijk niet zien (het is niet persoonlijk hoor, Yves en An ;-)).

Hoe het dan wel moet? Wel, hoe Fiat hier reclame maakt voor een zeer groot schuifdak ik de wagen, vind ik wel leuk.

Scheidende pendelaars

Gisteren las ik, op aangeven van mijn collega die ook ver van ons kantoor woont, een artikeltje in de Jobat over een onderzoek waaruit blijkt dat pendelaars meer kans hebben om te scheiden.

Over de oorzaken as such wordt eigenlijk niet veel gezegd. Dat interesseert me wel. Komen pendelaars met meer mensen in contact (waardoor het aanbod groter wordt)? Kiezen conservatievere mensen (die dus vanzelf minder scheiden) meer voor jobs onder de kerktoren? Heeft het openbaar vervoer zo'n funest effect op het humeur van de pendelaars dat ze onuitstaanbaar worden voor hun partner?

Ook wijst het artikeltje op de nadelige gevolgen van pendelen voor de gezondheid: Pendelaars hebben meer zorgen, eten ongezonder en slapen minder.

Hmmm. Misschien moeten we toch maar naar een systeem van satelietkantoren gaan in plaats van één kantoor in het Brusselse.

Of gewoon thuis werken. Zoals vandaag.

Eens zien of onze relatie er vandaag beter aan toe is dan op andere dagen.

Wie het artikeltje wil lezen, kan het hier vinden.

Amsterdam

Ik ben een stadsmens. Ik hou van het gevoel van onbegrensde mogelijkheden, van het zoeken naar nieuwe dingen, van het experimenteren met creatieve ideeën. Amsterdam is zo'n stad waarbij er veel ruimte is om nieuwe dingen te proberen. Zeker als je even buiten het echte commerciële centrum gaat, vallen de vele (meestal kleinschalige) initiatieven op: Winkels waar je kan dansen, vitrines waarbij prostitués worden afgewisseld met kunstwerken, workshops om kinderen met kunst kennis te laten maken, het 'restaurant' waar je enkel eten kan eten waarvan officieel de houdbaarheidsdatum is verstreken, etc.

Veel van die dingen verdwijnen weer. Het fantasywinkeltje nabij de Dam, bijvoorbeeld of het kleine museum met moderne kunst (waarvan ik me de naam al niet meer herinner). Maar da's niet erg. Andere dingen steken dan wel de kop op.

Zo ben ik erg benieuwd naar deze nieuwe trend: Het weren van de mobiele communicatiemiddelen. Op een helemaal niet discrete wijze wordt hier aan mogelijk cafébezoekers duidelijk gemaakt dat ze niet welkom zijn met hun laptop. Net als wij in België nog niet eens de gewoonte hebben om in cafés gratis wifi te bieden aan de klanten, is met in Amsterdam precies al wat aan het experimenteren met de dedigitalisering van het sociale leven.

Een laatste stuiptrekking van de analoge wereld? Of de inzet van een hernieuwde dedigitalisering?

Eilandjes

Kent u het concept 'eilandjes'? Het zijn 'rustmomenten' die je inbouwt om even te ontsnappen aan de dagelijkse drukte van werk en gezinsleven.

Het klinkt enorm vies, I know. De Bovenstaande definitie hoort thuis in de categorie 'liefde is een werkwoord', 'the best of de bond zonder naam' of in het reclamepraatje van de godsdienstleerkracht voor de bezinningsdagen.

En toch. Toch ben ik wel te vinden voor zo van die 'eilandjes'. Meer zelfs, ik heb het liefst altijd perspectief op een uitje of een weekendje weg binnen een afzienbare tijd. Eilandhopper dus eigenlijk.

Vandaag nog even veel werk verzetten. En dan off we go. To Amsterdam. Even uitblazen om er dan weer keihard in te vliegen.

En afgaand op de financiële berichtgeving, zullen we ons met zijn allen schrap mogen zetten de komende maanden.

Het team van Adforum

Met veel plezier stel ik u het team van Adforum voor. Van links naar rechts ziet u: Michael Tack, Thomas Bossuyt, Maarten Andriessen, Kirsten Drijkoningen en Eva Krause. Zoals u ziet, hebben we een variëteit aan maten en gewichten binnen Adforum. Voor ieder wat wils dus.

Onze toffe stagiairs ontbreken evenwel. Dat heeft de weinig prozaïsche reden dat we de knop van de zelfontspanner niet vonden op het fototoestel en dus een echte fotograaf nodig hadden. Een foto van hen volgt nog wel.

Lieve toeristen in Brugge

Lieve bezoekers van Brugge,

Eerst en vooral heet ik u van harte welkom in onze stad. Wij, Bruggelingen, zijn er erg fier op en hopen dat ook u kan genieten van de schoonheid van de Middeleeuwse architectuur.

Wellicht heeft u er nooit bij stilgestaan, maar in Brugge wonen ook echt mensen. Meer nog, er wonen ook mensen die niet op pensioen zijn (Erg talrijk zijn ze niet, maar toch, je spot ze af en toe). Ik bijvoorbeeld. Met veel plezier leg ik u in alle talen van de wereld het parkeerbeleid uit, wijs u de weg naar de dichtstbijzijnde ondergrondse parking, toon ik u waar het Zand, de Markt en het Belfort zijn enzovoort. Dat u wel eens tegen de richting in in een eenrichtingsstraat rijdt od file verooroorzaakt omdat u de weg aan het zoeken bent, vergeef ik u met plezier. Alle begrip daarvoor. Ook wij zijn wel eens toerist in een andere, onbekende stad.

Maandag stelde u mijn geduld wel erg op de proef. Ik was die dag thuis aan het werk (ben dus niet op pensioen, cf supra) maar had een lunchafspraak buiten de stad. Toen ik een terugkwam, was er nergens parking te vinden. Maar echt nergens, hé. Mijn eigen straat was vol, de zijstraten, de parallelstraten, het beursplein, ... Geen enkel plaatsje! Zelfs de ondergrondse parkings waren 'volzet'.

Voor mij zat er niets anders op dan bij mijn ouders te gaan werken, een paar km buiten het centrum. U ziet, u bezorgt ons wel eens praktische problemen, lieve toeristen. Maar geen nood: We vergeven het u met plezier.

Tenzij. Tenzij u parkeert zoals deze auto hierboven. Hatelijk is dat: Alles staat vol, maar u neemt 2 parkeerplaatsen in door net niet genoeg plaats te laten voor een tweede auto.

Om deze foto te nemen, heb ik dan maar eens file veroorzaakt door ostentatief te stoppen en een foto te trekken van dit staaltje van inciviek gedrag.

Op die manier maakt u echt het slechtste in me los.

Halloweenkoppel

Ik vind Halloween fantastisch. Vooral voor de kids. Eindelijk een feest dat beroep doet op fantasie en creativiteit. Dat dat dan nog altijd wat balanceert tussen grappig en beangstigend is nog eens zo plezant. Ik weet het, het is Amerikaans en het is commercieel, maar voor mij kan dat de pret niet drukken. Van waar het ook komt, het is leuk voor de kinderen (en ook voor vele volwassenen, merk ik).

Dat de 'trick or treat' rondgangen niet zijn ingeburgerd, vind ik niet zo erg. Ik heb er niets op tegen, maar het leukste vind ik toch de evenementen die in de tijd van Halloween worden georganiseerd. Denk maar aan de fakkeltochten, wandeltochten, straattheaters, ... . Gisteren gingen we bijvoorbeeld naar 'behekst Diksmuide', een mini stadsfestivalletje in Halloweensfeer. Heel sympathiek.

Komt daarbij ook nog dat Silvie en ik vandaag, op Halloween, 12 jaar samen zijn. Een echt Halloweenkoppel dus, nog van voor de tijd dat Halloween bestond. Eigenlijk best wel cool, hé.

Bij anderen is het alle dagen Valentijn. Bij ons elke dag Halloween. Vooral 's morgens in de spiegel na een korte nacht.

Calorieën in het eten

Ik weet dat het ecologisch eigenlijk niet verantwoord is (vergroot de afvalberg), maar net zoals zoveel mensen kies ik in de supermarkt voor de producten die nog zo lang mogelijk houdbaar zijn. Dat vraagt een kleine studie van de etiketten. Het is geen zicht en geen stijl, maar in de Carrefour en de Aldi mag dat (in Delhaize is dat wel een beetje not done, die winkel is meer voor de upper class en dan moet je je shopgedrag daar wel wat aan aanpassen, natuurlijk).

Tijdens deze vergelijkende studie viel mijn oog op de bijhorende voedingswaardetabelletjes. Ik weet niet of u het kan lezen op de foto, maar die waarden (calorieën, vet, zout) verschillen blijkbaar van pakje tot pakje. Vreemd, hé.

Dat dwong mijn journalistieke instinct tot het maken van een foto van het gehakt in de Carrefour. Waarop ik eerst grondig werd bestudeerd door de slagerijmedewerkers, dan werd er wat onderling gefluisterd en dan werd ik heel vriendelijk toegelachen.

M. Tack. Food inspector from her Majesty's secret service

Koud gepakt

Die ochtend sta je op. Je maakt je klaar. Je maakt C wakker en kleedt hem aan. Je bent al wat laat. Je haast je voor het ontbijt. Je zet C aan tot spoed voor je te laat bent op school. Je stapt de deur uit en merkt dat er er precies iets niet klopt. Je brengt C naar school. Je komt terug en je merkt dat je fiets niet meer voor de deur staat. Je belt naar je immer slordige partner met de vraag waar hij je fiets liet. Hij weet van niets. Je denkt nog eens goed na over waar je die zou kunnen hebben gelaten. Langzaam dringt het door. Je fiets is gepikt. Wie pikt nu een fiets met een kinderzitje? Je hoopt dat het iemand is die een romance met je wil beginnen (denk aan het verhaal van Roos Van Acker). Maar wellicht is het gewoon een ordinaire dief.

C zal weer onder de indruk zijn van dit 'boevenverhaal'. Goed voor zijn vertrouwen in de wereld.

En nu? Politie? Andere pikkken? Nieuwe kopen?

Je ziet wel.

Mocht iemand een decathlonfiets zien met een kinderzitje: Laat het maar weten. Dan gaan we er achter aan.

En C kent karate.

2 Papa's

Gisteren kwam ik nog net thuis voor het bedtijd voor C was. In zo'n geval ben je natuurlijk extra lief voor zo'n mannetje: Je ziet hem 10 minuutjes die dag, dus wil je die allesbehalve ruziënd doorbrengen.

Blijkbaar had zich die avond tijdens het eten een klein spruitjesdispuut ontwikkeld. C rapporteerde dan ook met veel gevoel voor dramatiek de conclusie van zijn discussie met Silvie: 'Van mama moet ik vanaf nu altijd spruitjes eten. Spaghetti met spruitjes, pizza met spruitjes, ... altijd! En dat wil ik niet. Mama is veel te streng. Ik wil liever 2 papa's'.

Op de inhoud van de spruitjesdiscussie ben ik niet ingegaan om hommeles te vermijden (Ik weet het, de supernanny zou daar niet blij mee zijn.). Wel dacht ik: Aha een schitterend moment voor een beetje 'les in diversiteit'. Dus ik begin: Ja, 2 papa's of 2 mama's, dat kan. Soms worden bijvoorbeeld 2 papa's op elkaar verliefd. Waarop C: 'Ja ja, maar dan moeten ze toch eerst een vrouw zoeken en daar een kind mee maken, ook al zijn ze niet op elkaar. Pas als ze een kind hebben, moeten ze uit elkaar gaan. De papa zoekt dan een andere papa en de mama een andere mama.'

Pfwiew, dacht ik. Zoveel hoeft hij ook niet meer te leren qua flexibel denken over mogelijke gezinsvormen. Hij is daar precies goed mee mee. Over het principe van holebi ouders dus geen enkele vraag of probleem. De praktijk, dat was een ander paar mouwen. Toen ik het voorbeeld gaf van X, die twee mama's heeft, had hij heel veel medelijden: 'Twee mama's?! Amai, da's niet leuk. Zijn die dan alletwee zo heel erg streng?'.

De papa als verzachtende factor in de medogenloze strengheid van de mama ontbreekt in zo'n mama-mama relatie, vindt hij. Twee papa's lijkt hem een veel toffer idee (Hij meent dat dat als hij dat zegt, inclusief Bambiblik).

Ik zal er toch nog eens over denken. Vooral omdat de kans groot is dat hij mij morgen weer de strengste vindt. En structurele maatregelen voor conjuncturele problemen zijn nooit een goed idee.

Kindervreugde

Gisteren had ik een vergadering in Brussel. Die was een half uurtje vroeger gedaan dan gepland. Op de ring, in de file, dacht ik dat ik met wat geluk op tijd tin Brugge was omC op te halen. Nog even afwachten tot ik een goed zicht heb op de ontwikkelingen binnen de file en dan bellen naar Silvie met de heugelijke boodschap 'Haast je maar niet, ik zal om Casper gaan.'.

Vervolgens stoofde ik aan licht overdreven snelheid over de E40 richting Brugge. Eens aangekomen, verwachtte ik een dolenthousiast 'Papa, jij komt me halen, wat leuk! En zo vroeg!'. Daarentegen kreeg ik te horen. 'Ben je daar al? Ik wil nog niet mee.' Daarop treuzelde en treuzelde hij tot ik hem eindelijk de schoolpoort uit kreeg.

Vanaf dat moment begon het volgende issue:

C: 'Mag ik bij de buren gaan spelen?'.

Ik: 'Neen, we gaan direct eten. Daarbij, je bent er vrijdag al geweest'

C: 'Ik wil toch. Please mag het?'

Ik: 'Nee, jongen. Hoe was het op school. Wat is er allemaal gebeurd?'

C: 'Ik weet het niet meer. Ik wil gaan spelen bij de buren.'

Ik: 'Nee heb ik gezegd. Stop er nu over.'

C: 'Ik wil bij de buren spelen, ik wil bij de buren spelen, ik wil bij de buren spelen, ...'

Van dat zinnetje maakte hij een liedje dat hij de weg naar huis toe bleef zingen. Alles behalve de reclameoudersconversaties dus ('Hoe was jouw dag, jongen?', 'Goed, lieve papa, krijg ik iets lekkers?', 'Ja jongen, hier is wat geld voor iets lekkers', waarop de mamie: 'Doe maar lievelingen. Als jullie iets vuil maken, krijg ik het toch proper. Ondertussen voel ik me maandverbandfris terwijl ik vetvrij kook'...).

Thuis heb ik de TV opgezet waar hij tijdens het zingen van het zinnetje 'Ik wil bij de buren spelen' bleef voor plakken en dan stillekesaan stilviel.

Kindervreugd. Televisievreugd.

Jawel, een bug in Lion

Drie dagen lang was ik hem kwijt: Mijn laptop. Het is eigenlijk onvoorstelbaar hoeveel impact zo'n toestel heeft op je leven. Aan de ene kant wordt het minder makkelijk te twitteren, te bloggen en te facebooken enzo. Maar da's nog niet zo erg. Aan de andere kant ben ik werkelijk een aantal uren 'technisch werkloos' geweest (tegen dat ik een vervang PC enzo had). Nu, een aantal uren technisch werkloos lijkt niet zo erg, maar als dat net gebeurt tijdens het heetst van de strijd (het is nu erg druk), is dat supervervelend. Gevolg is dan dat er 's nachts, in het weekend en 's nachts in het weekend gewerkt moet worden. Niet leuk is dat, vooral omdat je zo machteloos bent. De oorzaak van het probleem was hoogstwaarschijnlijk een - jawel - bug in Lion (de 'windows' van Apple). Ik was al de derde die dag die mijn PC binnenbracht in de winkel met hetzelfde probleem.

We kunnen alvast onthouden: Steve Jobs is nog maar net niet meer onder ons en het loopt als spaak met Apple.

Lach ik iedereen uit die zit te knoeien met vastlopende PCs omdat Windows het niet doet en nu ben ik zelf de pineut. Boontje komt om zijn loontje, zeker?

Bij deze mijn niet gemeende excuses aan de PC gebruikers omdat ik hen wat gepest heb met hun vastlopende toestellen. Bij mij zal het maar eenmalig geweest zijn. Bij jullie daarentegen...

Geen blog vandaag wegens technische problemen. info volgt

Twitter, Vincent Van Quickenborne en Big Brother

Gisteren ontstond er op Twitter een kleine discussie tussen Marc Reynebeau en Vincent Van Quickenborne over de uitspraak van de rechter die stelt dat het verboden is om foto's te trekken van mensen die een overtreding begaan en dit dan op Twitter te plaatsen.

Voor de mensen die niet twitteren: U moet weten dat dit een beetje common practice is op Twitter. Het gebeurt eigenlijk redelijk vaak dat er melding wordt gemaakt van deze of gene wagen die te snel rijdt, niet stopt voor een zebrapad, etc. Vaak wordt dit geïllustreerd door een foto, zoniet twittert men wel gewoon het kenteken.

Zo ook vorige week: Iemand had een foto gemaakt van een busje van Fabricom (zie foto bij deze blog) en volgend bericht getweet:

'#Fabricom bestelwagen 109-AHR tegen 120km langs rechts voorbij op n60 en tegen 140km door werken #Telenet twitpic.com/6z8zx3'

Vele twitteraars verspreidden dit bericht. Zo ook minister Q, met als commentaar 'Schande'. En die heeft natuurlijk vele volgers. Gevolg voor de chauffeur in kwestie: Hij werd op het matje geroepen.

Aangezien hij zelf een van de retweeters is, is het niet verwonderlijk dat minister Q geen fan is van de uitsprak van de rechter (je signaleert maar wat je ziet en het kenteken is geen private info). Marc Reynebau vindt dan weer dat het niet kan dat een liberaal zo de schending van de privacy verdedigt. Zonder proces worden de overtreders immers aan de virtuele twitterschandpaal genageld.

Tja, voor beide perspectieven valt wel iets te zeggen. Stel: Ik zie iemand die een overtreding begaat.

Mag ik dit zeggen aan mijn collega's? Ik denk van wel want het is een beetje gek te denken dat ik dan een overtreding zou begaan door te vertellen wat ik onderweg heb gezien.

Mag ik het vertellen aan mijn buren? Idem, zou ik zo zeggen.

Mag ik dan aan alle deuren in het dorp gaan aanbellen om te zeggen dat het buske van firma 'Haast en spoed' met nummerplaat 007 XXX te snel reed? Het zou een beetje raar zijn, maar het mag wel, zou ik zo denken. Jehova's gaan toch ook de deuren af om ons De Boodschap te brengen?

Mag ik dit dan in een persoonlijke brief versturen op papier naar alle dorpsgenoten? Wellicht wel, al wordt het een beetje tricky.

Mag ik dit dan doen in een ongepersonaliseerde brief? Neen, denk ik. Want dan is het een krantje dat je ronddeelt. En dan moet je oppassen met wat je zegt (cf. de veroordelingen van het Vlaams Blok).

Als we ons deze vragen stellen, moeten we ons ook afvragen waar twitter zich bevindt. Heeft dat medium meer gemeen met de collega's die je vertelt over je reis naar het werk? Of meer met een krant (eentje met weinig lezers, dan)?

Leuk zeg. In een volgend leven word ik advocaat, dan word je betaald om over zo'n dingen na te denken.

Van uw hobby uw beroep maken, eigenlijk.

In een volgend leven dus. Want nu: Aan de slag met ernstige zaken!

Ouderschap in shifts

Een L.A.T. relatie, het klinkt 'very 80's'. Het is een tijdje in zwang geweest, de Living Apart Togheter relatie. Ik heb een beetje de indruk dat deze formule nu minder populair is. Mensen gaan net sneller samenwonen, vermoed ik. En gaan dan wel weer apart wonen mocht het niet meer lukken. Het is ook erg duur, zo'n L.A.T. relatie.

Maar het is niet omdat de L.A.T. relatie pur sang minder voorkomt, dat er geen varianten mogelijk zijn. In ons huis bijvoorbeeld. We leven wel in hetzelfde huis, maar we leven meer in shifts. Ploegenwerk. Alles is zo georganiseerd dat steeds één iemand van ons thuis is. Deze week ben ik bijvoorbeeld geen enkele avond samen thuis met Silvie, vorige week waren we één avond samen thuis, de week daar nog eens voor, ook één avond, enz. Ook de weekends zijn vaak opgedeeld in shifts: de ene voert naar de scouts, de andere naar de Carrefour; de ene naar de fitness, de andere naar de kapper; de ene naar de bijles, de andere om kinderkleren;...

Ik veronderstel dat veel mensen dit herkennen. Ik heb ook het gevoel dat het er met de jaren niet op verbetert. Organisatie, planning, timing, ... worden meer en meer een sleutelwoord.

C vroeg onlangs of we niet zouden willen scheiden. Dan kon hij de ene keer bij mama wonen en de andere keer bij papa. Bij veel van zijn vriendjes is dat zo geregeld en hij wil dat ook zo. Dat lijkt hem heel leuk.

Mij lijkt dat minder leuk. Maar met ons LAT relatie in één huis komen we aardig in de buurt van het co ouderschap van ouders in één huis.

Ouderschap in shifts.

Zouden daar premies voor bestaan zoals bij ploegenwerk?

Het nieuwe werken

'Het nieuwe werken' is in. Er wordt over geblogd en getwitterd, congressen over gehouden, boeken over gepubliceerd... Enfin, het is een hot topic.

Mocht u dit niet kennen, het nieuwe werken is eigenlijk een moderne inkleding van het flexibele werken. Het houdt in dat mensen gerust van thuis uit kunnen werken, niet of minder gebonden zijn aan uren, maar wel aan resultaten, dat er buiten de spitsuren gereisd wordt, enzovoort.

Aan de ene kant vind ik dat er veel lawaai wordt verkocht rond 'het nieuwe werken'. Het wordt heel erg gehyped en velen doen alsof het het ei van Columbus is. Aan de andere kant valt het me op dat er in heel veel organisaties veel koudwatervrees is voor een manier van werken die te veel afwijkt van de klassieke werkpatronen.

Opvallend daarbij is dat zowel de werkgevers als de werknemers nog heel erg denken in termen van 'aanwezigheid' en veel minder in termen van resultaten. Heel straf is dat eigenlijk. Want als je dat denkkader verlaat, dan zijn er zoveel voordelen. Als werkgever biedt je een betere Work-Life Balance, kan je besparen op kantoorruimte, kan je eventueel meerdere 'HUBS' openen waardoor je dichter bij klanten bent, etc. Als werknemer kan je genieten van die betere work-life balance, bespaar je reistijd, wordt de Vlaamse Horeca één grote kantoorruimte (en geef toe, u droomde al lang van een kantoor dat op een café lijkt), enz.

Maar het is ook een beetje zoals in de liefde: Het werkt maar als het van twee kanten komt. Als de werkgever zijn werknemers niet vertrouwt of de werknemers gaan café houden op kantoor in plaats van de werken op café, dan zijn we er nog lang niet, natuurlijk...

Wie administratief goed is, krijgt lekkers, wie onderneemt de roe.

Daarnet hoorde ik een klein berichtje op het nieuws: Heel wat regionale belastingkantoren zullen de komende jaren sluiten en de ambtenaren zullen verhuizen naar modernere gebouwen. OP zich niet zo wereldschokkend. Bij wijze van achtergrondinformatie werd ook meegegeven dat er steeds minder belastingplichtigen op bezoek gaan bij de fiscus met de vraag om hulp. Dat verbaasde mij een beetje. Tot ik de cijfers hoorde: Een daling van 1 miljoen (!!!!) mensen naar 900.000 die om hulp vroegen bij het invullen van hun belastingbrief.

Als je dan weet (heb ik snel even opgezocht) dat er in België 6 miljoen mensen hun belastingbrief moeten indienen, dan is het een gigantische proportie van de mensen die dit niet alleen kunnen. Vooral als je dan ook bedenkt dat er ook nog veel mensen zijn die beroep doen (al dan niet in het zwart, o ironie) op een (amateur-)boekhouder, dan merk je toch wel dat er iets fundamenteel mis is met die belastingsaangifte.

Hoewel mijn intelligentie volgens verschillende soorten testen niet extreem laag is, slaag ik er niet in om de aangifte te ontcijferen. En, eerlijk gezegd, ik heb er ook niet veel zin in. Dat brengt ons een beetje bij de kern van mijn probleem met het huidige systeem van belastingaangifte: Wie tijd heeft/neemt om zich er in te verdiepen, kan er veel voordeel mee doen.

Wie dus met andere woorden zijn tijd NIET besteedt aan ondernemen, zorgen voor anderen, huishouden, verkopen, bijleren, enz. maar wél aan administratie, die wordt beloond. Wie dus meerwaarde creëert, wordt gestraft. Wie de procedures uitvlooit wordt beloond.

Omkering aller waarden, noemde Nietzsche dat.

Jakkes.