Adforum breidt uit!

Dit is een stukje uit een SMSje van Maarten, mijn hooggewaardeerde collega: 'FIEN is geboren. Met een gewicht van 3,850 kg en een lengte van 54,5 cm ...' . Bij deze wil ik Maarten en Griet feliciteren met hun eerste kleine spruit. Ze zien er supergelukkig uit en zullen ongetwijfeld mega-ouders worden!

Nu, als u Maarten en Griet niet kent en u leest het bovenstaande fragmentje uit de SMS, merkt u waarschijnlijk niets ongewoons. Hoogstens denkt u: Amaai, meer dan 54 cm, dat is groot voor een meisje. Dat klopt. En dat is des te ongewoner omdat Griet 1m65 is en Maarten amper groter is. Dat wekt argwaan, nietwaar. Wel, dat vond ik ook. Die argwaan ebde wel snel wel toen ik me herinnerde dat Maarten en Griet GETROUWD zijn. Dus kan het niet dat er een andere papa in het spel is. Oef.

Fien is al de tweede Adforumbaby die wordt geboren dit jaar. Bij deze zijn Eva en Kirsten (wiens eerste werkdag het vandaag is) gewaarschuwd: De ooievaars lijken erg vlot hun weg te vinden naar ons kantoor. Het is maar dat ze zich bewust zijn van de mogelijke 'risico's' die gepaard gaan met het werken voor Adforum.

Jeremy Clarkson Meets the neighbours

Politici lijken niet echt veel haast te maken met de formatie. De enige reden waarom sommigen onder hen nog de moeite willen doen zich nog eens naar de vergadertafel te begeven, is de onrust op de financiële markten en bij uitbreiding het beeld van België in het buitenland. Dat men investeert in wat 'country marketing' vind ik zeer goed. Alleen als Filip op handelsmissie is, lijkt het iets op te brengen. Ook de PR-tour die Verhofstadt ter zijner tijd deed om België als land om in te investeren, op de kaart te zetten, was een uitstekend idee.

Alleen, er zijn ook kapers op de kust. Schoelje en Rapalje dat wat komt lachen met ons weledel koninkrijk. Het bekendste voorbeeld hiervan is ongetwijfeld Jeremy Clarkson. In zijn reeks 'Jeremy Clarkson meets the neighbours' bezoekt hij ook België. Wil u graag zien hoe hij onze nationale sporten, zijnde 'pijp roken', 'vinkezettinge' en 'schijt je rijk', voorstelt aan de rest van de wereld, klik dan hier.

Let u vooral op de manier waarop hij 'Ooigem' uitspreekt als 'Wuihem'. Dit heeft volgens mij niets te maken met zijn Britse achtergrond, maar eerder met het feit dat een local hem de naam van de gemeente heeft leren uitspreken :-).

Ge doet niet normaal

Of alles ok was, vroeg ze bezorgd. Of had ik drugs genomen? Toen ik op beide vragen ontkennend antwoordde en vroeg naar naar de reden van haar vreemde blik, zei ze: 'Ge doet niet normaal'.

In gedachten reconstrueerde ik snel de gesprekken die we de uren voorafgaand aan deze opmerking hadden. Zelf vond ik niets ongewoons terug, maar ik geef toe: Het gebeurt wel meer dat ik een inschattingsfout maak over wat al dan niet sociaal aanvaardbaar is.

Aarzelend en een beetje ongerust over wat ik nu weer had gedaan, vroeg ik haar: 'Oei, wat heb ik dan gezegd?'. Antwoord: 'Niets. Maar je blog van gisteren, wat was me dat. Zo dromerig, zo flauw, zo plakkerig, .... Dat past helemaal niet bij jou... Ben je verliefd misschien?... Oh neen, je hebt een minnares!'

Pffff. De moed zonk me in de schoenen. Post een mens al eens een mijmerend stukje omdat hij wat weemoedig is nu de zomer op zijn laatste schoenen loopt en hop, 't is weer niet goed. In tegendeel, blijkbaar haal ik me er alleen maar duistere verdachtmakingen op de nek.

Zelf had ik verwacht dat ze na het lezen van mijn stukje smeltend in mijn armen zou vallen: Haar stoere Chuck Norris die blijkbaar toch nog in touch is met zijn emotionele zelf. Van die dag dromen alle Goedele, Flair- en Libellelezeressen al jaren en nu was die Grote Dag voor haar eindelijk aangebroken!

Niet dus.

Ziekelijk. Abnormaal. Verliefd op een ander. Dat dacht ze erover.

Toch ook geen normale reactie? En ze werkt wel erg veel over de laatste tijd.

Maar no worries, deze Texas Ranger onderzoekt de zaak.

De week van de omschakeling

Deze week is nog een beetje vakantie en ook al een beetje school. Kinderen naar school betekent ook meer ouders naar het werk.

Het officiële einde van de schoolvakantie is het officieuze einde van de zomer. Over enkele weken vallen de bladeren en dalen de temperaturen (nog meer). Stilaan wordt het tijd om je kleerkast op te ruimen: Zomerkleren verhuizen naar de hogere schappen en de winterkleren komen terug binnen handbereik.

Wat herfstwandelingen en herbariums later, ben je - voor je het weet - op het werk de jaarafrekening aan het maken en thuis de kerstinkopen aan het doen.

Laat ons ondertussen hopen op een prachtige 'Indian Summer'. Na dit ellendige zomerweerhebben we dat wel verdiend.

Fijne start, iedereen.

Hoe komt wie op mijn blog?

Via een trackertje hou ik zo een beetje bij via welke weg mensen op mijn blog komen. Voor wie zoiets niet kent: Je kan met zo'n programmaatje niet zien wie komt kijken op de blog. Uw privacy is dus gewaarborgd. Als je helemaal naar beneden scrolt en klikt op het 'wereldbolletje', kan je zien welke info je krijgt met zo'n trackertje.

Een blogpost die in de smaak valt, kan zo'n 100 lezers op een dag met zijn meebrengen. Onpopulaire berichtjes zorgen voor een 50-tal lezers. U bent dus ongenadig: Geen kwaliteit, geen klik. ;-)

Facebook is waarschijnlijk het kanaal via hetwelk de meeste lezers op mijn blog komen. Daarnaast is ook Twitter en Linked een 'bron van lezers'. Het grootste deel van de lezers zijn dus mensen die ik ken of toch tenminste al eens heb ontmoet. Daarnaast is er ook een groep mensen die via google op mijn blog terecht komt.

Af en toe zoekt iemand 'Michael Tack' of 'Adforum Blog' op. Nu, de top drie van zoektermen die leiden tot mijn blog zijn:

* Zwitsers Zakmes (Google images)

* Esso Drongen

en...

* Decollete Gennez (!!!!!!!)

Ja, u leest het goed. Er zijn blijkbaar betrekkelijk veel mensen die op zoek gaan naar foto's van de decollete van Caroline Gennez! Hoe komen ze er bij? Caroline Gennez heeft vele kwaliteiten, maar als een bron van sexuele opwinding kan ik haar onmogelijk zien...

Ik snap niet goed hoe de zoekterm 'decollete Gennez' met mijn blog wordt geassocieerd. Maar soit, ik wens ook die rare kwieten veel plezier met het lezen van mijn blog.

Daarnaast zijn er ook geïsoleerde viespeuken die op mijn blog komen via zoektermen als 'Decollete 15 jarige' of 'Sex Esso Drongen'.

Die zullen wel erg ontgoocheld zijn als ze op mijn blog terechtkomen, vermoed ik.

'k en Brugge in m'n herte (Benny Scot)

C is mee met de grootouders voor een paar dagen naar Nederland. Silvie en ik zijn dus weer even 'kinderloos'. Da's ook eens leuk. Dan hebben we vooral tijd om 's avonds zonder te rushen door te werken en daarna op het gemak iets te gaan eten.

Gisterenavond wandelden we door de stad op zoek naar een leuk restaurantje. Het viel ons op hoe mooi Brugge eigenlijk is. Deze foto (ik weet het, hij is niet 100% scherp) is genomen op een paar 100 meter van ons huis. Bijna dagelijks zien we de Halletoren en de Onze Lieve Vrouwekerk, maar we letten eigenlijk nooit op de schoonheid ervan. Gisterenavond, als het allemaal wat langzamer mocht, hadden we tijd om te genieten van onze mooie stad.

Nu waarderen we Brugge trouwens veel meer dan toen we hier als kind/puber woonden. Toen vonden we Brugge maar een dood gat waar niet veel te beleven viel (de ene na de andere fuifzaal werd gesloten, het jeugdhuis werd naar het industrieterrein versluisd, enz.). Veel jeugd-vriendelijker is de stad eigenlijk niet geworden. Nu zijn we natuurlijk ook geen jeugd meer.

C zal waarschijnlijk hetzelfde vinden over Brugge als hij wat ouder is. Wie weet gaat hij als hij groot is ook een eindje in Aalst wonen. En dan daarna ook Brugge weten te appreciëren.

Zolang hij maar geen Aalsterse manier krijgt met al die torens hier in Brugge.

Aalst, mon amour - Et Alors?

Al sinds ik meer dan 15 jaar geleden mijn eerste boeken van Louis Paul Boon las, heb ik een zwak voor Aalst. Na er meer dan 5 jaar te hebben gewoond, is mijn liefde voor Aalst nog meer toegenomen. Een stad met een volks karakter met op het eerste zicht nogal stugge mensen die eigenlijk bijzonder vriendelijk zijn als je ze kent (en begrijpt:-)). Op het eerste zicht maakt de stad een beetje een vervallen indruk. Nogal grauw eigenlijk. In tegenstelling tot de meeste andere Vlaamse steden wordt er (nog) niet té hard vernieuwd en gemoderniseerd.

Maar toch. Toch is het een superstad waar je kan doen wat je wil zonder scheef te worden bekeken, waar er nog een sociaal weefsel is (carnavalgroepen) en waar men 'gien laweit mokt mer gewoên voesj doet' (ik hoop dat ik het goed schrijf).

Maar op een of andere manier slaagt Aalst er altijd in een beetje de pineut van de regio te zijn. Het is dan ook typisch dat zich natuurlijk in Aalst een 'torengate' moet afspelen. Ik heb moeten lachen met de hele situatie en de leuke, laconieke Aalsterse commentaren, maar niettemin is het voor Ilse Uyttersprot zelf een persoonlijk drama. Dit verdient ze niet. Als het een troost mag zijn, is denk dat het haar op zich geen stemmen zal kosten. In tegendeel, misschien. In Aalst lachen ze hier eens mee, maar echt 'moreel verontwaardigd' zijn de Aalstenaars niet om.

Haar 'Et Alors'-reactie lijkt me dan ook de enige goede.

De suggestie van CD&V dat iemand haar politiek wil beschadigen ('het is toch wel heel toevallig dat dit gefilmd werd en dat dit net nu op een vreemde manier wordt gehypet') is dan weer zeer contraproductief, lijkt me. Sex in het openbaar maakt het net spannender. Het risico maakt het leuk. Dus als je dan wordt betrapt moet je niet gaan zeuren. Net zoals je niet moet zeuren als je geld verliest op de beurs. Je neemt het risico, wat betekent dat je kan verliezen.

De problematiek over de privacy is niet van dezelfde orde als bij de zaken Leterme en Stevaert: Zaken uit hun privéleven openbaar maken kan niet want het was nooit hun bedoeling dit openbaar te maken. Uyttersprot daarentegen heeft gespeeld met de grens publiek-privé met als doel een spannender sexleven. Daar is op zich niets mis mee, maar als je het spel verliest (en het private openbaar wordt), dan verlies je aanspraak op de privacy. Insinuaties over het opgezet spel zijn dan ook bijzonder flauw.

Carnaval in Aalst zal de moeite zijn.

Dromen over adrenaline

Ik doe mijn job supergraag. Uitdaging, afwisseling, vrijheid, creativiteit, ... het hoort er allemaal bij. Toch heb ik heel soms het gevoel dat ik iets mis. Ik kan het moeilijk omschrijven, maar ik denk dat het te vatten is onder de noemer 'adrenaline'.

Glazen wassen van wolkenkrabbers, boeven achtervolgen met de Nederlandse politie-lambo, uitgebroken stieren vangen, kinderen redden uit brandende gebouwen, kanibalenstammen in Zuid-Amerika ontdekken, .... dat zijn jobs die tenminste écht avontuurlijk zijn, denk ik soms in een zwak moment. Is dat normaal? Of is dit een teken van een vervroegde midlifecrisis? Of een late puberteit?

Zo, nu netjes de ontbijttafel opruimen want de opwinding die zo'n zootje teweegbrengt bij Silvie, is niet direct de adrenaline waarvan ik wel eens droom.

Pizza, TV en opvoeding

In de eerste werkweek na het verlof ging het al aan 200 km/u. Een aantal deadlines die moesten worden gehaald, zorgden voor vroege ochtenden en late avonden.

Dit valt niet altijd even gemakkelijk te combineren met de kinderopvang. Maar wat moet, moet. Dus wat gebeurt dan in de praktijk? C gaat op kamp, blijft nog even in de opvang en wordt opgepikt door de papa. Onderweg naar huis stoppen ze in het buurt-carrefourtje om diepvriespizza te kopen. Eens thuisgekomen mag C een huurfilm kiezen via Telenet. Als de film begint, vliegen de pizza's in de oven en gaat de PC aan. C eet pizza op voor TV, ik eet pizza op voor de PC.

Terwijl ik dan verga van schuldgevoel (ik voel de banbliksems van de Klasse-, Flair- en Libelle-redactie al toeslaan), hoor ik C uit de living roepen: Jij bent de liefste papa ter wereld! Een film kiezen en pizza eten voor TV, het is hier een feestje! Joepie!

Dat verzacht de pijn natuurlijk wel een beetje.

Pukkelpop - #PP11 - Things are different now

Gisteren werd me voor het eerst echt tastbaar duidelijk in hoeverre de wereld is veranderd. Via Facebook vernam ik het nieuw over Pukkelpop, via Twitter kwamen de eerste beelden en de eerste info. De berichtgeving via de televisie en zelfs via de radio (Wat toch een snel mediakanaal is), was veel summierder en trager.

Mijn zus en haar lief waren ook op Pukkelpop. Ze hadden geen enkele info over waar ze heen konden en of ze naar huis zouden geraken. Daarvoor hingen ze af van de paar keer dat ik of mijn ouders hen kon bellen/smssen. Zo goed en zo kwaad als het kon trachten we hen info te geven over de opvangplaatsen en treinregelingen in de buurt.

Die info vond ik via Twitter en in minder mate via de sites van de kranten, maar helemaal niet via bijvoorbeeld de sites van de NMBS over via de radio, laat staan televisie.

Dit is voor mij de eerste keer dat de nieuwe media de klassieke media voorbij staken in snelheid en accuraatheid. Met de klassieke media was ik niets, enkel de sociale media waren van nut.

In de marge daarvan merk je ook dat bijvoorbeeld mensen als Bart De Waele (@Netlash) die heel veel volgers hebben op Twitter, een heel grote impact hebben. Hun rol is op zo'n moment belangrijker dan die van de 'gewone' journalisten. Ook bedrijven die snel inspeelden op de situatie (Mobile Vikings, Radisson), hebben indruk (en goede publiciteit) gemaakt.

Saar en Pieter zijn trouwens goed thuisgeraakt.

Kwaliteit en klantvriendelijkheid: Praktijkervaring

C wou heel graag eens gaan kamperen. Dat leek me wel een tof idee, op voorwaarde dat het mooi weer was. Daarom had ik op voorhand niets gereserveerd. Enkel de dag voor het vertrek keek ik eens op internet om te zien waar in Europa er mooi weer was. In het Zuiden van Frankrijk bleek het nogal warm te zijn en niet te regenen. Na het lezen van de positieve commentaren op internet over camping Les Peneyrals, belde ik eens om te vragen of er nog plaats was. De vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn zei dat ik gerust mocht afkomen. Ze zouden wel een plaatsje vinden. Welgezind reden C en ik naar de Dordogne.

Ter plaatse werden we zeer vriendelijk ontvangen door de eigenaar. We mochten plaats nemen op een golfkarretje om ons de camping en de vrije plaatsen te tonen. Uiteindelijk bleek dat de gewone plaatsen al volzet waren en dat hij ons een plaatsje aanbood op een grasplein dat enkel in heel drukke periodes werd bezet. Op die manier stelde de eigenaar zich zo klantvriendelijk mogelijk op (anders moesten we nog gaan rondrijden in de buurt op zoek naar een andere camping), maar omdat deze pleinen erg dicht lagen bij de disco en het speelplein, waren ze wel erg lawaaierig. Wat inboeten op kwaliteit dus...

Ik denk die in de dienstensector werkt, wel eens met die spanning wordt geconfronteerd. Nu ervaarde ik de spanning eens 'van de andere kant'. Gelukkig viel het lawaai al bij al goed mee en kon vooral C zeer goed slapen. Ikzelf heb er ook een mooi voorbeeld aan overgehouden voor als ik nog eens les moet geven...

Schuldgevoel

Tijdens het verlof waren we in 'the big Apple' aka 'the city that never sleeps'. Hoewel (of misschien net omdat) we ons programma wat kindvriendelijk moesten maken, hadden we de reis van ons leven. Je moet er natuurlijk een beetje voor zijn, voor zo'n drukke stad, maar voor mij is het helemaal het einde. Het lijkt één groot laboratorium waarbinnen je naar hartelust kan experimenteren en creatief zijn. Hoewel ik wel weet dat het leven voor veel New Yorkers keihard is, genoot ik van de gemoedelijke, open sfeer. The sky is the limit.

Met één ding had ik het wel een beetje moeilijk, namelijk de volledige afwezigheid van enig milieubewustzijn van de Amerikanen. Alleen in de iets deftigere restaurants krijg je een 'echt' servies en bestek. In de meeste gewone restaurants is alles wegwerp. Op den duur voelde ik me schuldig om ergens te gaan eten. In het begin was ik erg onder de indruk van de vele indrukwekkende wagens (pickups enzo) met nog veel indrukwekkender motorisaties (4l-motoren zijn er doodgewoon). Maar zelfs als liefhebber van deze mooie machines, vond ik het een beetje teveel van het goede. Een 4x4 met meer dan 200 pk is in de stad echt wel over the top. Dan was er ook de airco: Wat koude lucht is op zich erg aangenaam als het buiten meer dan 35 graden is, maar naar mijn gevoel is het niet nodig om deze dan ook nog zo koud te zetten dat je binnen een trui aan moet doen.

Ook al ben ik niet direct een die hard ecologist, een beetje gezond verstand op dat vlak lijkt me onontbeerlijk. Op den duur voelde ik me echt wel ongemakkelijk. Een beetje plaatsvervangende ecologische schaamte.

Here we go...

Het verlof zit er op. Ik sta klaar om de dagdagelijkse mallemolen weer op gang te trekken. Het geeft een beetje een eerste schooldaggevoel: Aan de ene kant is het spijtig dat de vakantie er op zit, aan de andere kant kijk ik al uit naar wat ons allemaal te wachten staat de komende maanden. Het belooft opnieuw een druk najaar te worden: De komende maand(en) moeten een aantal Situational Judgement Tests worden opgemaakt, zijn er een aantal Assesment-oefeningen die moeten worden geschreven, een aantal bevragingen in organisaties worden gelanceerd, .... Daarnaast wordt ook het kindje van Maarten een dezer geboren, komt Kirsten in dienst en starten er twee stagiairs.

Het wordt een leuk en boeiend najaar. Met veel plezier hou ik jullie op de hoogte van ons reilen en zeilen.

Voila, nu mijn boekentas klaarmaken en met met beste nieuwe kleren aan richting school.