maandag 31 oktober 2011

Halloweenkoppel

Ik vind Halloween fantastisch. Vooral voor de kids. Eindelijk een feest dat beroep doet op fantasie en creativiteit. Dat dat dan nog altijd wat balanceert tussen grappig en beangstigend is nog eens zo plezant. Ik weet het, het is Amerikaans en het is commercieel, maar voor mij kan dat de pret niet drukken. Van waar het ook komt, het is leuk voor de kinderen (en ook voor vele volwassenen, merk ik).

Dat de 'trick or treat' rondgangen niet zijn ingeburgerd, vind ik niet zo erg. Ik heb er niets op tegen, maar het leukste vind ik toch de evenementen die in de tijd van Halloween worden georganiseerd. Denk maar aan de fakkeltochten, wandeltochten, straattheaters, ... . Gisteren gingen we bijvoorbeeld naar 'behekst Diksmuide', een mini stadsfestivalletje in Halloweensfeer. Heel sympathiek.

Komt daarbij ook nog dat Silvie en ik vandaag, op Halloween, 12 jaar samen zijn. Een echt Halloweenkoppel dus, nog van voor de tijd dat Halloween bestond. Eigenlijk best wel cool, hé.

Bij anderen is het alle dagen Valentijn. Bij ons elke dag Halloween. Vooral 's morgens in de spiegel na een korte nacht.




donderdag 27 oktober 2011

Calorieën in het eten

Ik weet dat het ecologisch eigenlijk niet verantwoord is (vergroot de afvalberg), maar net zoals zoveel mensen kies ik in de supermarkt voor de producten die nog zo lang mogelijk houdbaar zijn. Dat vraagt een kleine studie van de etiketten. Het is geen zicht en geen stijl, maar in de Carrefour en de Aldi mag dat (in Delhaize is dat wel een beetje not done, die winkel is meer voor de upper class en dan moet je je shopgedrag daar wel wat aan aanpassen, natuurlijk).

Tijdens deze vergelijkende studie viel mijn oog op de bijhorende voedingswaardetabelletjes. Ik weet niet of u het kan lezen op de foto, maar die waarden (calorieën, vet, zout) verschillen blijkbaar van pakje tot pakje. Vreemd, hé.

Dat dwong mijn journalistieke instinct tot het maken van een foto van het gehakt in de Carrefour. Waarop ik eerst grondig werd bestudeerd door de slagerijmedewerkers, dan werd er wat onderling gefluisterd en dan werd ik heel vriendelijk toegelachen.

M. Tack. Food inspector from her Majesty's secret service

Koud gepakt

Die ochtend sta je op. Je maakt je klaar. Je maakt C wakker en kleedt hem aan. Je bent al wat laat. Je haast je voor het ontbijt. Je zet C aan tot spoed voor je te laat bent op school. Je stapt de deur uit en merkt dat er er precies iets niet klopt. Je brengt C naar school. Je komt terug en je merkt dat je fiets niet meer voor de deur staat. Je belt naar je immer slordige partner met de vraag waar hij je fiets liet. Hij weet van niets. Je denkt nog eens goed na over waar je die zou kunnen hebben gelaten. Langzaam dringt het door. Je fiets is gepikt. Wie pikt nu een fiets met een kinderzitje? Je hoopt dat het iemand is die een romance met je wil beginnen (denk aan het verhaal van Roos Van Acker). Maar wellicht is het gewoon een ordinaire dief.

C zal weer onder de indruk zijn van dit 'boevenverhaal'. Goed voor zijn vertrouwen in de wereld.

En nu? Politie? Andere pikkken? Nieuwe kopen?

Je ziet wel.

Mocht iemand een decathlonfiets zien met een kinderzitje: Laat het maar weten. Dan gaan we er achter aan.

En C kent karate.






dinsdag 25 oktober 2011

2 Papa's

Gisteren kwam ik nog net thuis voor het bedtijd voor C was. In zo'n geval ben je natuurlijk extra lief voor zo'n mannetje: Je ziet hem 10 minuutjes die dag, dus wil je die allesbehalve ruziënd doorbrengen.

Blijkbaar had zich die avond tijdens het eten een klein spruitjesdispuut ontwikkeld. C rapporteerde dan ook met veel gevoel voor dramatiek de conclusie van zijn discussie met Silvie: 'Van mama moet ik vanaf nu altijd spruitjes eten. Spaghetti met spruitjes, pizza met spruitjes, ... altijd! En dat wil ik niet. Mama is veel te streng. Ik wil liever 2 papa's'.

Op de inhoud van de spruitjesdiscussie ben ik niet ingegaan om hommeles te vermijden (Ik weet het, de supernanny zou daar niet blij mee zijn.). Wel dacht ik: Aha een schitterend moment voor een beetje 'les in diversiteit'. Dus ik begin: Ja, 2 papa's of 2 mama's, dat kan. Soms worden bijvoorbeeld 2 papa's op elkaar verliefd. Waarop C: 'Ja ja, maar dan moeten ze toch eerst een vrouw zoeken en daar een kind mee maken, ook al zijn ze niet op elkaar. Pas als ze een kind hebben, moeten ze uit elkaar gaan. De papa zoekt dan een andere papa en de mama een andere mama.'

Pfwiew, dacht ik. Zoveel hoeft hij ook niet meer te leren qua flexibel denken over mogelijke gezinsvormen. Hij is daar precies goed mee mee. Over het principe van holebi ouders dus geen enkele vraag of probleem. De praktijk, dat was een ander paar mouwen. Toen ik het voorbeeld gaf van X, die twee mama's heeft, had hij heel veel medelijden: 'Twee mama's?! Amai, da's niet leuk. Zijn die dan alletwee zo heel erg streng?'.

De papa als verzachtende factor in de medogenloze strengheid van de mama ontbreekt in zo'n mama-mama relatie, vindt hij. Twee papa's lijkt hem een veel toffer idee (Hij meent dat dat als hij dat zegt, inclusief Bambiblik).

Ik zal er toch nog eens over denken. Vooral omdat de kans groot is dat hij mij morgen weer de strengste vindt. En structurele maatregelen voor conjuncturele problemen zijn nooit een goed idee.




maandag 24 oktober 2011

Kindervreugde

Gisteren had ik een vergadering in Brussel. Die was een half uurtje vroeger gedaan dan gepland. Op de ring, in de file, dacht ik dat ik met wat geluk op tijd tin Brugge was omC op te halen. Nog even afwachten tot ik een goed zicht heb op de ontwikkelingen binnen de file en dan bellen naar Silvie met de heugelijke boodschap 'Haast je maar niet, ik zal om Casper gaan.'.

Vervolgens stoofde ik aan licht overdreven snelheid over de E40 richting Brugge. Eens aangekomen, verwachtte ik een dolenthousiast 'Papa, jij komt me halen, wat leuk! En zo vroeg!'. Daarentegen kreeg ik te horen. 'Ben je daar al? Ik wil nog niet mee.' Daarop treuzelde en treuzelde hij tot ik hem eindelijk de schoolpoort uit kreeg.

Vanaf dat moment begon het volgende issue:
C: 'Mag ik bij de buren gaan spelen?'.
Ik: 'Neen, we gaan direct eten. Daarbij, je bent er vrijdag al geweest'
C: 'Ik wil toch. Please mag het?'
Ik: 'Nee, jongen. Hoe was het op school. Wat is er allemaal gebeurd?'
C: 'Ik weet het niet meer. Ik wil gaan spelen bij de buren.'
Ik: 'Nee heb ik gezegd. Stop er nu over.'
C: 'Ik wil bij de buren spelen, ik wil bij de buren spelen, ik wil bij de buren spelen, ...'

Van dat zinnetje maakte hij een liedje dat hij de weg naar huis toe bleef zingen. Alles behalve de reclameoudersconversaties dus ('Hoe was jouw dag, jongen?', 'Goed, lieve papa, krijg ik iets lekkers?', 'Ja jongen, hier is wat geld voor iets lekkers', waarop de mamie: 'Doe maar lievelingen. Als jullie iets vuil maken, krijg ik het toch proper. Ondertussen voel ik me maandverbandfris terwijl ik vetvrij kook'...).

Thuis heb ik de TV opgezet waar hij tijdens het zingen van het zinnetje 'Ik wil bij de buren spelen' bleef voor plakken en dan stillekesaan stilviel.

Kindervreugd. Televisievreugd.

zondag 23 oktober 2011

Jawel, een bug in Lion

Drie dagen lang was ik hem kwijt: Mijn laptop. Het is eigenlijk onvoorstelbaar hoeveel impact zo'n toestel heeft op je leven. Aan de ene kant wordt het minder makkelijk te twitteren, te bloggen en te facebooken enzo. Maar da's nog niet zo erg. Aan de andere kant ben ik werkelijk een aantal uren 'technisch werkloos' geweest (tegen dat ik een vervang PC enzo had). Nu, een aantal uren technisch werkloos lijkt niet zo erg, maar als dat net gebeurt tijdens het heetst van de strijd (het is nu erg druk), is dat supervervelend. Gevolg is dan dat er 's nachts, in het weekend en 's nachts in het weekend gewerkt moet worden. Niet leuk is dat, vooral omdat je zo machteloos bent. De oorzaak van het probleem was hoogstwaarschijnlijk een - jawel - bug in Lion (de 'windows' van Apple). Ik was al de derde die dag die mijn PC binnenbracht in de winkel met hetzelfde probleem.

We kunnen alvast onthouden: Steve Jobs is nog maar net niet meer onder ons en het loopt als spaak met Apple.

Lach ik iedereen uit die zit te knoeien met vastlopende PCs omdat Windows het niet doet en nu ben ik zelf de pineut. Boontje komt om zijn loontje, zeker?

Bij deze mijn niet gemeende excuses aan de PC gebruikers omdat ik hen wat gepest heb met hun vastlopende toestellen. Bij mij zal het maar eenmalig geweest zijn. Bij jullie daarentegen...

dinsdag 18 oktober 2011

Twitter, Vincent Van Quickenborne en Big Brother

Gisteren ontstond er op Twitter een kleine discussie tussen Marc Reynebeau en Vincent Van Quickenborne over de uitspraak van de rechter die stelt dat het verboden is om foto's te trekken van mensen die een overtreding begaan en dit dan op Twitter te plaatsen.

Voor de mensen die niet twitteren: U moet weten dat dit een beetje common practice is op Twitter. Het gebeurt eigenlijk redelijk vaak dat er melding wordt gemaakt van deze of gene wagen die te snel rijdt, niet stopt voor een zebrapad, etc. Vaak wordt dit geïllustreerd door een foto, zoniet twittert men wel gewoon het kenteken.

Zo ook vorige week: Iemand had een foto gemaakt van een busje van Fabricom (zie foto bij deze blog) en volgend bericht getweet:
' bestelwagen 109-AHR tegen 120km langs rechts voorbij op n60 en tegen 140km door werken '

Vele twitteraars verspreidden dit bericht. Zo ook minister Q, met als commentaar 'Schande'. En die heeft natuurlijk vele volgers. Gevolg voor de chauffeur in kwestie: Hij werd op het matje geroepen.

Aangezien hij zelf een van de retweeters is, is het niet verwonderlijk dat minister Q geen fan is van de uitsprak van de rechter (je signaleert maar wat je ziet en het kenteken is geen private info). Marc Reynebau vindt dan weer dat het niet kan dat een liberaal zo de schending van de privacy verdedigt. Zonder proces worden de overtreders immers aan de virtuele twitterschandpaal genageld.

Tja, voor beide perspectieven valt wel iets te zeggen. Stel: Ik zie iemand die een overtreding begaat.
Mag ik dit zeggen aan mijn collega's? Ik denk van wel want het is een beetje gek te denken dat ik dan een overtreding zou begaan door te vertellen wat ik onderweg heb gezien.

Mag ik het vertellen aan mijn buren? Idem, zou ik zo zeggen.

Mag ik dan aan alle deuren in het dorp gaan aanbellen om te zeggen dat het buske van firma 'Haast en spoed' met nummerplaat 007 XXX te snel reed? Het zou een beetje raar zijn, maar het mag wel, zou ik zo denken. Jehova's gaan toch ook de deuren af om ons De Boodschap te brengen?

Mag ik dit dan in een persoonlijke brief versturen op papier naar alle dorpsgenoten? Wellicht wel, al wordt het een beetje tricky.

Mag ik dit dan doen in een ongepersonaliseerde brief? Neen, denk ik. Want dan is het een krantje dat je ronddeelt. En dan moet je oppassen met wat je zegt (cf. de veroordelingen van het Vlaams Blok).

Als we ons deze vragen stellen, moeten we ons ook afvragen waar twitter zich bevindt. Heeft dat medium meer gemeen met de collega's die je vertelt over je reis naar het werk? Of meer met een krant (eentje met weinig lezers, dan)?

Leuk zeg. In een volgend leven word ik advocaat, dan word je betaald om over zo'n dingen na te denken.

Van uw hobby uw beroep maken, eigenlijk.

In een volgend leven dus. Want nu: Aan de slag met ernstige zaken!

maandag 17 oktober 2011

Ouderschap in shifts

Een L.A.T. relatie, het klinkt 'very 80's'. Het is een tijdje in zwang geweest, de Living Apart Togheter relatie. Ik heb een beetje de indruk dat deze formule nu minder populair is. Mensen gaan net sneller samenwonen, vermoed ik. En gaan dan wel weer apart wonen mocht het niet meer lukken. Het is ook erg duur, zo'n L.A.T. relatie.

Maar het is niet omdat de L.A.T. relatie pur sang minder voorkomt, dat er geen varianten mogelijk zijn. In ons huis bijvoorbeeld. We leven wel in hetzelfde huis, maar we leven meer in shifts. Ploegenwerk. Alles is zo georganiseerd dat steeds één iemand van ons thuis is. Deze week ben ik bijvoorbeeld geen enkele avond samen thuis met Silvie, vorige week waren we één avond samen thuis, de week daar nog eens voor, ook één avond, enz. Ook de weekends zijn vaak opgedeeld in shifts: de ene voert naar de scouts, de andere naar de Carrefour; de ene naar de fitness, de andere naar de kapper; de ene naar de bijles, de andere om kinderkleren;...

Ik veronderstel dat veel mensen dit herkennen. Ik heb ook het gevoel dat het er met de jaren niet op verbetert. Organisatie, planning, timing, ... worden meer en meer een sleutelwoord.

C vroeg onlangs of we niet zouden willen scheiden. Dan kon hij de ene keer bij mama wonen en de andere keer bij papa. Bij veel van zijn vriendjes is dat zo geregeld en hij wil dat ook zo. Dat lijkt hem heel leuk.

Mij lijkt dat minder leuk. Maar met ons LAT relatie in één huis komen we aardig in de buurt van het co ouderschap van ouders in één huis.

Ouderschap in shifts.

Zouden daar premies voor bestaan zoals bij ploegenwerk?


zaterdag 15 oktober 2011

Het nieuwe werken

'Het nieuwe werken' is in. Er wordt over geblogd en getwitterd, congressen over gehouden, boeken over gepubliceerd... Enfin, het is een hot topic.

Mocht u dit niet kennen, het nieuwe werken is eigenlijk een moderne inkleding van het flexibele werken. Het houdt in dat mensen gerust van thuis uit kunnen werken, niet of minder gebonden zijn aan uren, maar wel aan resultaten, dat er buiten de spitsuren gereisd wordt, enzovoort.

Aan de ene kant vind ik dat er veel lawaai wordt verkocht rond 'het nieuwe werken'. Het wordt heel erg gehyped en velen doen alsof het het ei van Columbus is. Aan de andere kant valt het me op dat er in heel veel organisaties veel koudwatervrees is voor een manier van werken die te veel afwijkt van de klassieke werkpatronen.

Opvallend daarbij is dat zowel de werkgevers als de werknemers nog heel erg denken in termen van 'aanwezigheid' en veel minder in termen van resultaten. Heel straf is dat eigenlijk. Want als je dat denkkader verlaat, dan zijn er zoveel voordelen. Als werkgever biedt je een betere Work-Life Balance, kan je besparen op kantoorruimte, kan je eventueel meerdere 'HUBS' openen waardoor je dichter bij klanten bent, etc. Als werknemer kan je genieten van die betere work-life balance, bespaar je reistijd, wordt de Vlaamse Horeca één grote kantoorruimte (en geef toe, u droomde al lang van een kantoor dat op een café lijkt), enz.

Maar het is ook een beetje zoals in de liefde: Het werkt maar als het van twee kanten komt. Als de werkgever zijn werknemers niet vertrouwt of de werknemers gaan café houden op kantoor in plaats van de werken op café, dan zijn we er nog lang niet, natuurlijk...

donderdag 13 oktober 2011

Wie administratief goed is, krijgt lekkers, wie onderneemt de roe.

Daarnet hoorde ik een klein berichtje op het nieuws: Heel wat regionale belastingkantoren zullen de komende jaren sluiten en de ambtenaren zullen verhuizen naar modernere gebouwen. OP zich niet zo wereldschokkend. Bij wijze van achtergrondinformatie werd ook meegegeven dat er steeds minder belastingplichtigen op bezoek gaan bij de fiscus met de vraag om hulp. Dat verbaasde mij een beetje. Tot ik de cijfers hoorde: Een daling van 1 miljoen (!!!!) mensen naar 900.000 die om hulp vroegen bij het invullen van hun belastingbrief.

Als je dan weet (heb ik snel even opgezocht) dat er in België 6 miljoen mensen hun belastingbrief moeten indienen, dan is het een gigantische proportie van de mensen die dit niet alleen kunnen. Vooral als je dan ook bedenkt dat er ook nog veel mensen zijn die beroep doen (al dan niet in het zwart, o ironie) op een (amateur-)boekhouder, dan merk je toch wel dat er iets fundamenteel mis is met die belastingsaangifte.

Hoewel mijn intelligentie volgens verschillende soorten testen niet extreem laag is, slaag ik er niet in om de aangifte te ontcijferen. En, eerlijk gezegd, ik heb er ook niet veel zin in. Dat brengt ons een beetje bij de kern van mijn probleem met het huidige systeem van belastingaangifte: Wie tijd heeft/neemt om zich er in te verdiepen, kan er veel voordeel mee doen.

Wie dus met andere woorden zijn tijd NIET besteedt aan ondernemen, zorgen voor anderen, huishouden, verkopen, bijleren, enz. maar wél aan administratie, die wordt beloond. Wie dus meerwaarde creëert, wordt gestraft. Wie de procedures uitvlooit wordt beloond.

Omkering aller waarden, noemde Nietzsche dat.

Jakkes.

woensdag 12 oktober 2011

Van het voetstuk getuimeld

Een van mijn eerste blogjes - nu meer dan 2 jaar geleden - ging over de aanschaf van een Blackberry en de nefaste gevolgen daarvan op een mens zijn sex appeal. Ik had toen nooit kunnen vermoeden dat de smartphones op zo'n korte tijd zo geïntegreerd zouden worden in het leven van vele mensen.

Op dit moment worden we met onze neus op de feiten gedrukt: Er blijken zaken fout te lopen in het Blackberrysysteem, waardoor het moeilijk wordt om mails te ontvangen, te surfen op internet, etc. De gevolgen hiervan zijn eigenlijk best wel groot. Aangezien we net deze week overschakelen van Proximus naar Mobistar, is de registratie van onze toestellen een grote soep (Van Mobistar krijgen we dataconnectie als ons toestel is geregistreerd en volgens Blackberry kunnen we onze toestellen niet registreren omdat er geen dataconnectie is. Je kent dat wel, zo van die Kafkaiaanse toestanden). Daarenboven is het erg vervelend als je je mails niet kan checken als je onderweg bent. In de file of tussen twee afspraken door kan je de zaken niet opvolgen met als gevolg dat je 's avonds veel meer werk hebt en de klanten pas de volgende dag kan contacteren. Alles verloopt daardoor een stuk trager.

Iemand die thuis is in de wereld van IT legde me vorige week uit dat Blackberry een aantal jaar geleden een zeer vooruitstrevende technologie had. Zij waren eigenlijk de eerste die echt met de eerste versie van de smartphones op de proppen kwamen. Maar, zo zei hij, nu zijn ze bijgehaald door de concurrenten. Eigenlijk zijn ze zelfs een beetje achterop aan het geraken.

Een week later zijn er die grote problemen met Blackberry. Op zich al vervelend, maar een goede communicatie kan veel oplossen. Qua communicatie leeft Blackberry precies al helemaal in een ander tijdperk. Als u op zoek gaat naar info, kan u overal terecht behalve bij Blackberry. Het enige wat ik vond was een pagina op hun UK site waarop een paar nietszeggende updates te lezen waren. In een Twittertijdperk is dit helemaal not done. Meer nog, voor een smartphoneproducent is het gênant en een teken van incompetentie.

Ik vrees dat Blackberry zichzelf heeft gedegradeerd tot de tweede klasse.



maandag 10 oktober 2011

Remotie: Een stap terug is een stap vooruit

Bij wijze van stageopdracht, een jaar of 8 geleden, onderzocht ik een aantal mogelijke maatregelen die ervoor zouden kunnen zorgen dat 50+ers langer aan het werk blijven. Demotie was een van de veelbelovende mogelijkheden: Op het einde van je loopbaan een stapje terugzetten in je loopbaan. Op die manier verdient een mens evenwel wat minder, maar daar tegenover staan wat minder stress en verantwoordelijkheden.

Als je dit van op een afstand bekijkt, is het een zeer logisch proces: Fysiek ben je er over het algemeen net iets minder aan toe aan je 60ste dan op je 40ste. Ook ontwikkelingspsychologisch lijkt het niet onlogisch: De midlife is voorbij en er komen nieuwe prioriteiten in het leven.

Alleen, in de praktijk lijken erg weinig mensen gewonnen voor het idee. Om de een of andere reden ziet men het als falen. Blijkbaar verwachten we dat mensen op het eind van hun loopbaan 'pieken'. Wie dat niet doet, is blijkbaar mislukt.

Dat is een erg spijtige zaak. Ik ben ervan overtuigd dat we met zijn allen langer zullen moeten werken. Meer flexibiliteit in de loopbaan is volgens mij één van de mogelijkheden om dat te bereiken. Zeker in België waar de productiviteit en de werkdruk héél hoog ligt tijdens de erg korte loopbanen, moeten we af van het idee dat mensen tot het einde full speed vooruit moeten. Dat is trouwens niet realistisch. Wie echt full speed gaat, houdt dat geen 20 jaar vol.

Daarom vind ik het boek 'Remotie: Een stap terug is een stap vooruit' een goed initiatief. Zelf vind ik het niet nodig om de term 'demotie' te verbloemen door het iets wolligere 'remotie', maar kom. Het is een goed plan om hierover wat maatschappelijk bewustzijn te creëren.

Dus babyboomers, lees dit boek en doe een stapje terug vooraleer helemaal uit de arbeidsmarkt te verdwijnen. Generaties X en Y zullen u dankbaar zijn.

Dexia for dummies

Wanneer het over financiën gaat, lijken vele mensen af te haken. 'Te moeilijk', zo vrezen ze. Daarenboven, zo lijkt het, durven politici en opiniemakers van die onwetenheid wel eens te profiteren. Ik heb zelf eens geprobeerd de feiten op een rijtje te zetten en probeer het hele verhaal bij deze even helder na te vertellen.

Stel u voor: U heeft heel wat geld. Niet oneindig veel, maar toch veel. Uw vader heeft een aantal huizen die hij verhuurt. Een aantal verhuurt hij aan vetbetaalde diplomaten en Europese ambtenaren, een aantal andere huizen verhuurt hij aan werkzoekenden die 'af en toe wel eens iets verkopen dat van de camion is gevallen'. Nu is het zo dat uw vader die huurders heeft gevonden waarbij er weinig risico is (de grootverdieners) en dat de huurders met meer risico (weinig inkomen) door zijn tweede vrouw, uw stiefmoeder, zijn aangebracht.

Uw vader komt naar u en zegt: Het gaat niet meer. Ik zit in de financiële problemen. U wil graag helpen, want anders zal u op termijn geconfronteerd worden met een vervelende erfenis. Aangezien u niet zal erven van uw stiefmoeder, interesseert haar belang in de zaal u minder.

Dit kunnen we vertalen naar de situatie van Dexia: In Dexia is er een risicoarm luik en een risicovol luik. Wat de Belgische staat nu deed, is het goede deel (dat toevallig overeenstemt met het Belgisch luik van de bank), overkopen. Dat zijn de huizen met hurende veelverdieners. Op zich is dat een goed idee (al is nu nog niet duidelijk of het wel een faire prijs was die is betaald).

Wat in eerste instantie minder werd benadrukt, is het feit dat de staat ook borg staat voor meer dan de helft van risicovolle producten (dus ze garanderen dat ze zullen instaan voor ruim de helft van de mogelijke wanbetalers die weinig inkomsten hebben. Dat is het deel van de problemen die veroorzaakt zijn door slechte beslissingen van de stiefmoeder. Frankrijk in dit geval). Het bedrag waarvoor men borg staat is 14 keer groter dan het bedrag dat men heeft besteed aan de aankoop van de producten met een laag risico. Ter vergelijking: Stel dat men beroep moet doen op die waarborg, dan kost dat de staat 30 jaar Belgische belastingsinkomsten. Dit is het zelfde als een koppel met een maandelijks inkomen van 5000 euro dat zich borg stelt voor een van de kinderen die een kasteel koopt van € 1.800.000. Een zwaar engagement zoals men dat noemt.

Daarenboven, en dat is iets wat ik niet snap, is men aan het overwegen de aandeelhouders van Dexia waarborgen te geven. Dat betekent: Degenen die risico hebben genomen door geld te beleggen hebben de voorbije jaren van de winstuitkeringen kunnen genieten, maar nu ze verliezen lijden, zou de staat hen (deels) beschermen? Dat lijkt me echt vreemd. Vooral omdat men dat in het geval van de Fortisredding niet heeft gedaan.

Van Fortis gesproken. Tijdens het interview in De Ochtend op Radio 1 deed Leterme opeens een beetje een vreemde uitspraak. Zonder dat het echt toepasselijk was, zei hij: 'Ik wil ook graag Hans D'Hondt en zijn team bedanken om die allemaal mogelijk te maken.'
De interviewer aarzelde wat. Je hoorde hem denken 'Hans D'Hondt, van waar ken ik die naam?'.
Hij zei 'Is dat niet uw voormalige kabinetschef'.
'Dat klopt'.

D'Hondt was degene die tijdens de Fortisaffaire van op het kabinet de contacten met het gerecht onderhield en daarom werd betwist.

Wellicht wat ressentiment van Leterme. Hoe goed hij het ook doet als 'beheerder van het land', sympathieker wordt hij er niet op.

zondag 9 oktober 2011

Winkeltoiletten

Dit weekend was er 'Braderie' in Brugge. Dan zijn de meeste winkels open, ook op zondag. Een ideale gelegenheid om nog snel wat kleren te scoren (liefst tegen een braderieprijzeke). Vooral kinderkleren voor C konden we gebruiken.

Het is zeer uitzonderlijk dat we eens met zijn drietjes op stap waren in de winkelstraat. Meestal gaat ofwel Silvie ofwel ik om kinderkleren. Silvie gaat dan meestal naar de H&M en koopt dan veel kleren, terwijl ik kies voor minder, maar degelijker kleren uit den Inno. Tussen onze visies is er wel wat competitie, laat ons zeggen.

Dit weekend dus met zijn drietjes op stap. In halte 1, de H&M, lanceert C de 'kreet waar alle ouders voor vrezen': 'Ik moet naar het toilet. Dringend.' In dat geval kan je weinig anders dan schoorvoetend vragen aan de verkoopster: 'Mogen we eens uw toilet gebruiken'? Het antwoord van de slechtgezinde verkoopster: 'Hier is geen toilet. Wel in de Hema hiertegenover.'

Wij dus een beetje gepikeerd naar buiten. Nog meer gepikeerd als blijkt dat de Hema gesloten is. Ik ruik mijn kans schoon en zeg: 'Zo, we gaan nooit meer naar de H&M. Hoe onvriendelijk! Kom mee naar de Inno. Daar is een toilet. Op den Inno kan je tenminste rekenen'.

Eens in den Inno vragen we een verkoopster: 'Mevrouw waar is het toilet?'. Antwoord 'Dat is hier niet. Daarvoor kan je terecht onder de Halletoren.'. Hop, wij weer naar buiten en Silvie die scoort voor het open doel: 'Zo, naar den Inno gaan we ook niet meer. Hoe arrogant!'.

1-1

Het toilet onder de Halletoren was ook dicht. Met ondertussen huilend kind naar de Quick dan maar. Eindelijk vond C daar verlossing.

Het resultaat was in eerste instantie een beetje triestig: Noch in den Inno noch in de H&M werden we behulpzaam ontvangen. Dus ofwel toch teruggaan naar die winkels ofwel in dure kinderboetieks onze goesting vinden. De moed zakte ons dus een beetje in de schoenen.

Na de battle of the shops waren er enkel loosers.

Tot we ontdekten dat er een 'Scotch and Soda' winkel is in Brugge. Mét een kinderafdeling. Mooi én kwaliteit.

Bye bye onvriendelijke Inno. Vaarwel onbehulpzame H&M.


donderdag 6 oktober 2011

Steve Jobs en Michel Houellebecq




















Dat er op Twitter en op de andere sociale netwerksites veel te doen zou zijn over de dood van Steve Jobs, dat had ik wel verwacht. Maar dat ook in de gewone media zijn dood zo'n prominente plaats zou innemen, dat verbaast me wel een beetje. Er wordt hieraan (bijna?) evenveel aandacht geschonken als aan de dood van bijvoorbeeld Michael Jackson.

Aan de ene kant is dat toch een beetje verwonderlijk aangezien Steve Jobs een bedrijfsleider en geen popster was. Aan de andere kant is het wel een feit dat we vandaag de dag leven in een tijd die volledig gedomineerd wordt door informatietechnologie. Steve Jobs heeft met zijn bijdrages aan de verspreiding van de personal computer en de smartphone een heel belangrijke rol gespeeld in de totstandkoming van de wereld zoals hij er nu uitziet (al zal die er over een aantal jaar alweer heel anders uitzien als we aan dit tempo verder innoveren).

Degene die dit toch alweer zeer correct had gevat is de ononvertroffen Michel Houellebecq. In zijn laatste boek (de kaart en het gebied) alludeert hij op de grote invloed van Steve Jobs en Bill Gates. Zoals heel vaak in zijn boeken weet Houellebecq mooi te vatten waar de wereld in deze tijden om draait en wie de sleutelfiguren zijn. Houellebecq is op die manier een soort historicus van zijn eigen tijd: Iemand die 'terugkijkt' op het heden.

Mocht het u interesseren, volgens Houellebecq zijn de sleutelfiguren die we op het gebied van de hedendaagse kunst in de gaten moeten houden Damien Hirst en Jeff Koons. En hijzelf zal ritueel worden vermoord.

Het is maar dat je het weet.


Texas van Vlaanderen

Toevallig moet ik de laatste tijd vaak in Roeselare zijn, zowel in het kader van het werk als voor activiteiten in de vrije tijd. Ik moet eerlijk toegeven dat ik onder de indruk ben van de stad. 15 jaar geleden was het een beetje een groezelige stad waar je je gading kon vinden als je fan was van cafés als de warehouse of de gesprongen plong. Voor de rest was het er een beetje vervallen.

Wat een verschil met het dynamisme dat de stad vandaag de dag uitstraalt: Nieuwe, moderne gebouwen, een gezellige winkelstraat, vele ondernemingen en winkels in de rand van de stad... Een mooi staaltje van stadsontwikkeling, zeg maar.

Dat blijft trouwens niet beperkt tot Roeselare. Het ganse zuiden van West Vlaanderen (beter bekend als het 'Texas van Vlaanderen') lijkt een enorme boost mee te maken. Kortrijk lijkt helemaal niet meer op het ingeslapen stadje van 10 jaar geleden.

Aan de andere kant wordt een mens er ook wat nostalgisch van. Ik weet nog goed hoe ik volledig onder de indruk stond te kijken naar de mannen met de moto's, volledig in het leder en steevast met de pint in de hand, in de stationstraat in Kortrijk. Sinds die er niet meer zijn is het veiligheidsgevoel in de buurt misschien wel toegenomen, maar toch. Een stukje cultuur uit het 'Steenen Tydperk' is daarmee wel vervlogen.


maandag 3 oktober 2011

Geen week van de borstvoeding

Ik las dit weekend ergens dat het deze week 'week van de borstvoeding' zou zijn. Nu vind ik daar niets over terug op internet (en zoals u weet: Als google niet bevestigt, is het niet juist). Dus blijkbaar zal ik een oude krant gelezen hebben ofzo (heb je met die papieren dingen).

Zeker nu het geen week van de borstvoeding is, lijkt het me een goed idee iets over borstvoeding te schrijven. Dan is er minder fuzz over en stoot ik minder mensen voor de borst (Easy one, I know).

Hierbij wil ik graag laten weten nogal wat bedenkingen te hebben bij de grote promotie van borstvoeding die momenteel gaande is. Ik voel me eerder voorstander van flessenvoeding. Ik weet dat er vele toffe mensen uit mijn omgeving zijn bij wie dit gevoelig ligt (vooral bij zwangere of pas bevallen vrouwen), maar toch. Flessenvoeding laat, veel meer dan borstvoeding, een eerlijke taakverdeling tussen mannen en vrouwen toe in de opvoeding, denk ik. En dat is maar logisch ook in de hedendaagse maatschappij en arbeidsmarkt. Het starten met flessenvoeding lijkt me een eerste stap in het loskoppelen tussen de automatische connectie Opvoeding-Vrouw. Pas na het wegvallen van deze associatie kan er pas ook op de arbeidsmarkt volledige gelijkheid komen, vrees ik.

Critici antwoorden dan dat de regels van de arbeidsmarkt maar zelf moeten veranderen. Dat mensen die op zwangerschaps- en ouderschapsverlof gaan ook dezelfde kansen moeten krijgen als wie dat niet doet. In theorie ben ik het daar mee eens. Alleen: In praktijk werkt het zo niet. Je verandert niet zomaar (en zeker niet snel) de regels van het spel.

Denk omgekeerd maar aan de regels van het shoppen (om nu binnen de clichés te blijven en een typisch vrouwelijke activiteit te nemen). Dat kan veel efficiënter worden georganiseerd, volgens mij. Bijvoorbeeld al door alle kleren per maat te hangen. En waarom ook niet per prijs (zodat je gemakkelijker binnen je budget kan blijven en je geen tijd verdoet met kleren die boven of onder je budget liggen). Om bij mannen meer interesse te creëren in shoppen, ga je toch ook niet zomaar de regels veranderen (en ja, mannen willen meer efficiëntie bij het shoppen. Getuige de mannelijke oververtegenwoordiging bij het online shoppen en de diepdroevige rokers buiten aan de klerenwinkels in de winkelstraat)?

Of zie ik het helemaal fout?

Digital detox

Sinds gisterenmiddag ben ik laptoploos. Onze aller vrienden, 'de mannen van IT', hebben onze computers geconfisqueerd om er 'Google Apps' op te installeren. Wat het precies is, begrijp ik nog niet zo goed, maar ik zal met een gerust geweten mijn PC kunnen verliezen of onder de trein laten vallen. Ook dieven zullen zich iets minder schuldig mogen voelen als ze mijn laptop zouden pikken: Alles wordt vanaf morgen bewaard 'in the clouds' en bijgevolg automatisch 'gebackupped'.

Het gevolg is dat ik me, samen met mijn collega's, een beetje naakt voelde op kantoor. Ontheemd zelfs. Met hetzelfde unheimliche gevoel keerde ik huiswaarts. Hier klopt iets niet, zo voelde het.

Duidelijke ontwenningsverschijnselen waren het. Een ontwenning waarop we bovendien ook niet mentaal waren voorbereid aangezien we dachten de PCs vanavond mee naar huis te kunnen nemen. Digital Detox heet dat in het vakjargon. Sommige mensen betalen veel geld om tijdens hun verblijf in een exclusief resort even zonder digitale connecties te kunnen genieten.

Genot is niet direct een gevoel dat ik momenteel ervaar. Eerder onrust en vage buikkrampen die voelen zoals heimwee.

En dan zijn het eigenlijk alleen mijn mails en mijn documenten waar ik nu even niet aan kan. Want via de vaste computer thuis kan ik nog op het net. Eens dat pakket met Google Apps is geïnstalleerd, zal ik van gelijk welke computer aan mijn mails en documenten kunnen.

Hoef ik nooit meer te detoxen. Oef.



zaterdag 1 oktober 2011

Brave New World

Vorige week was ik in Praag voor het E-ATP congres. Dat staat voor European Association of Test Publishers, de Europese tak van een globale (maar in praktijk hoofdzakelijk Amerikaanse) associatie van testontwikkelaars.

Het was opnieuw een heel inspirerend congres (Toch als je in de business zit. De meeste mensen zijn net blij dat ze na hun studies nooit meer naar sessies over methodologie moeten gaan). Wat me vooral opnieuw heeft getroffen, is het voortschrijdend inzicht dat de digitalisering alles verandert.

U wil leden werven voor uw sportclub? U wil uw klantenbestand uitbouwen? U wil een partner leren kennen? U wil iets bijleren? U wil raad over een product dat u wil kopen? Op zoek naar werknemers? Digitaal is hierbij een het nieuwe normaal... Gaat u niet digitaal, dan rommelt u maar wat in de marge. Dan rest u veel inspanning voor weinig klanten/leden, partijdige info over producten, minder keuze aan partners of sollicitanten (en dan zeg ik nog niets over de kwaliteit van het 'aanbod'), etc.

Dit alles heeft een enorme impact op de testindustrie. Hoe lang zullen we nog werken met rollenspelen en assesmentoefeningen? Gaan we überhaupt nog testen? Of worden de netwerken en de activiteiten op internet van sollicitanten gebruikt als predictor van jobperformantie?

Alleszins is het superboeiend dat voor de eerste keer er een nieuwe generatie op de arbeidsmarkt komt die de maatschappelijke en economische tendenzen beter begrijpen dan de directeurs.

Ik vraag me af of ook in het onderwijs niet veel leerlingen zijn die de hedendaagse wereld beter begrijpen dan hun leerkrachten.

Soit, we zien wel wat de toekomst brengt. Hierbij alvast een fotooke dat werd gemaakt tijdens een walking dinner in de marge van het congres.