(Wo)men and their shoes

Ik vind het helemaal niet erg dat Silvie veel geld zou uitgeven aan kleren enzo. Integendeel zelfs. In dat opzicht maken mannen het vrouwen veel te moeilijk. Enerzijds mekkeren over het feit dat hun vrouw zich 'laat gaan' en anderzijds commentaar geven als hun vrouw te veel geld spendeert aan kleren. Neen, ik niet. Ik ben in dat opzicht consequent: Go for it.

Maar ik geef toe, als ik ergens commentaar op geef, dan is het over de vele schoenen die Silvie koopt. Ook voor mij is er een financiële pijngrens op kledinggebied. Silvie, die voor de rest een plezier is om mee samen te wonen, gaf zich echter niet zomaar gewonnen. Zij beweert dat ik veel meer schoenen heb dan haar en om dat te illustreren zette ze eens al mijn schoenen op een rijtje (zie foto). Ze telde 13 paar. Terwijl zij zelf maar 12 paar heeft.

Daar schrok ik wel even van. Bijna capituleerde ik. Gelukkig liet mijn analytisch vermogen mij niet in de steek. Het grote verschil is natuurlijk dat ik schoenen koop, deze draag en als ze kapot zijn ze NIET wegdoe, maar hou als reserveschoenen. Silvie houdt alleen schoenen die ze ofwel nooit draagt ofwel die ze heel intensief gebruikt (maar eens ze versleten zijn, vliegen ze de vuilbak in).

Ik zie u al denken: 'Ja, wat heb je er nu aan om reserveschoenen te hebben? Typisch mannen, smijt dat toch weg.' U heeft ongelijk. Je weet nooit dat je ooit nog eens moet verven. Of dat je schoenen naar de schoenmaker moeten en je niets meer hebt om aan je voeten te doen.

Omgekeerd denkt u dan wellicht: 'Die Silvie die pakt dat goed aan: Schoenen draag je tot ze versleten zijn en dan smijt je ze weg.' In theorie ga ik met u akkoord. Alleen is het tempo waar Silvie schoenen verslijt onmenselijk hoog. Maar echt heel hoog. De aanleiding van deze blog was namelijk de opmerking van Silvie (gisteren) 'Ik heb dringend nieuwe schoenen nodig'. Die hier zijn versleten'. De schoenen waarvan sprake hebben we gekocht op 5 november. 25 dagen geleden.

En het is niet dat ze ze iedere dag heeft gedragen (zo doen vrouwen dat toch niet).

Roken

Gisteren werd in de pers het idee gelanceerd om roken in het bijzijn van kinderen strafbaar te maken. Of dit een goed idee is, weet ik niet. Maar het doet ons toch even denken over hoe sterk het denken over roken is veranderd de laatste tijd.

Toen ik in 2003 stage liep en op mijn eerste job, kon er gewoon gerookt worden op kantoor. Nu, 8 jaar later, is dat ondenkbaar. Meer zelfs, zelfs in hun eigen huis roken de meeste mensen niet meer binnen. Ook in de Horeca zijn de regels de laatste jaren veel verstrengd. Hoewel het volledige rookverbod op café nog geen jaar oud is, zijn we er al helemaal aan gewoon. Toen in ik in september in Praag was, vond ik het zelfs een raar zicht dat mensen roken op café.

Ik vind het heel boeiend om deze evolutie te bekijken in het licht van de discussie rond de vraag wat eerst is, 'cultuur' of 'structuur'. Kunnen deze maatregelen maar op draagvlak rekenen omdat men het in onze samenleving eens is dat roken in sommige gevallen effectief onaanvaardbaar en zelfs crimineel gedrag is? Of is het net door het invoeren van deze maatregelen dat men is gaan inzien dat roken in bepaalde gevallen eigenlijk onaanvaardbaar is.

Zelf denk ik dat de cultuur eerder de structuur volgt dan omgekeerd.

Zo is er bijna niemand meer die nog jammert over de verplichte autogordel of over de verplichte helm voor motorijders. Terwijl dat toch maatregelen zijn die op heel wat weerstand konden rekenen bij hun invoering.

Leuk toch, hé, nadenken over zo van die zaken die niet kunnen worden opgelost.

Vacature: U neemt ontslag omwille van uw chef

In de meest recente aflevering van het magazine van vacature staat een artikel over de redenen waarom mensen ontslag nemen. Een jobinhoud die niet (meer) aanspreekt lijkt de belangrijkste factor om van job te veranderen. Ook heel opvallend is het feit dat ook de operationeel leidinggevende een belangrijke reden is waarom mensen vertrekken.

Deze trend wordt door heel wat onderzoeken bevestigd. Toch wordt er al bij al niet zo heel erg veel geïnvesteerd in een goed leiderschapsbeleid in veel organisaties. Gaat u maar na in uw eigen organisatie: Heel vaak wordt de beste verkoper de nieuwe salesmanager, de leerkracht die in het meest raden zetelt de nieuwe directeur, de arbeider met het meest anciënniteit de nieuwe ploegbaas, de grootste expert het nieuwe diensthoofd van het labo, etc. Met de mate waarin iemand goed kan plannen en organiseren, motiveren, evalueren, etc. houdt men meestal geen rekening. Dat moet de leidinggevende maar leren 'on the job'.

In theorie zouden we dus veel meer rekening moeten houden met iemands potentieel om een goede leidinggevende te worden. Ik vermoed dat u het daarmee eens bent.

In de praktijk echter, is het zo eenvoudig niet. Of bent u bereid die schoolverlater die het bedrijf amper kent als chef te aanvaarden? Of gaat u de strategie volgen die door uw collega verkoper is bedacht die veel minder dan u verkoopt? Of wil u graag geëvalueerd worden door uw collega boekhouder wiens werk altijd extra moet worden gecontroleerd omdat er toch altijd ergens een foutje is in geslopen?

Moeilijk, hé?

Daarom bestaan er dus (goede) HR Consultants ;-)

Passie in Zuid West Vlaanderen

Gisteren bezochten we met JCI het privémuseum van drukkerij Strobbe. Nasst een ganse collectie lithostenen zijn heel wat oude drukmachines te zien. De drukkerij heeft zijn roots (en ligt nog altijd) in Izegem. Zuid West Vlaanderen dus. Dat stuk van Vlaanderen waar iemands moraliteit wordt vereenzelvigd met zijn arbeidsethos. Waar denken zonder doen verloren tijd is. Waar men liever met zijn voeten in de modder ploetert dat met zijn hoofd in de wolken zweeft.

In dat Zuid West Vlaanderen bezochten we dus de privécollectie van de drukkerij. De collectie is heel interessant, ook voor mensen zoals ik die geen enkele affiniteit hebben met de drukkerswereld. Maar minstens zo boeiend was de passie waarmee onze gids (Luc Strobbe, telg van de familie die de drukkerij in handen heeft) vertelde over zijn collectie.

Heel mooi hoe een die hard ondernemer zo'n grote passie kan ontwikkelen. Ik vind het steeds verfrissend iemand zo gepassioneerd te horen vertellen. Zo'n ongeveinsd enthousiasme is een veel krachtiger wapen dan de beste reclameacties. Ook in het onderwijs werkt zoiets. Veel meer dan leerplannen, leerdoelen en activerende werkvormen is een diepgewortelde passie van een leerkracht of een verteller de motor om mensen dingen bij te brengen.

The chase is better than the catch

Straks werk ik samen met Thomas een nieuw testconcept uit voor een klant. Beiden zijn we er aan aantal keer op bezoek geweest en nu we een goed zicht hebben op wat men precies wil, kunnen we aan de slag.

Voor mij zijn dit de allerleukste dagen op het werk: Het creëren van nieuwe dingen. Dit concept wordt dan vertaald naar een eerste versie van de test. Die pilootversie nemen we dan af van een groep proefpersonen. Op basis van de analyse van hun resultaten zien we dan of het een succes is dan wel of er nog veel moet worden bijgeschaafd.

Als die resultaten goed zijn, dan is dat fantastisch. Maar eigenlijk vind ik het ontwerpen op zich nog leuker. Het is een beetje zoals verleiden: The chase is better than the catch.

PS: @ Silvie: Maak u niet ongerust: Dat van vrouwen verleiden heb ik uit een liedje van Motorhead. Ik heb er al lang geen flauw idee meer van hoe het voelt vrouwen te verleiden. Laat staan een catch te hebben.

Trendwatching: Naar een betere work-life balance voor zelfstandigen?

Ik dacht een trend te hebben ontdekt. De voorbije weken hoorde ik van verschillende collega-zelfstandigen dat ze 'minder werken'. Argumenten zijn 'we hebben gekozen voor kinderen, dus moeten we ons hier naar organiseren'; 'Je leeft maar ene keer, dus we moeten er van profiteren'; 'Als je morgen dood valt, wat heb je dan gehad aan je leven?!'.

Aha, een nieuwe generatie zelfstandigen is opgestaan, zo dacht ik. Zo heb ik ook eens een leuk weetje om te bloggen. Maar wanneer ik wat doorvraag bij diegenen die zo trots zijn te kiezen voor een betere work-life balance, dan blijkt dat allemaal wel mee te vallen.

Diegene die eerst stellig beweerde te stoppen met werken om 17u, blijkt het werk te herbeginnen als de kinderen in bed zitten. Degene die verkondigde bewust niet te werken op vrijdag, werkt op de andere dagen wel van 8 tot 22u en ook op zaterdag. Degene die zei dat het belangrijk is ruim de tijd te nemen voor je partner, werkt 6 weken door (week en weekend) en gaat dan eens op weekend.

Er is nog werk aan de winkel.

Sintenkwesties

Dit weekend deed de Sint zijn officiële intrede in Brugge. Dat zorgt natuurlijk voor heel wat gespreksvoer op de speelplaats van de lagere school. En die gesprekjes leiden op hun beurt tot moeilijke vragen thuis.

C kwam bijvoorbeeld thuis met het volgende: 'Papa, J van mijn klas zegt dat de Sint niet echt bestaat. Hij zegt dat jullie die speelgoedjes zelf leggen.' Ik aarzelde een beetje: Koudweg liegen of de illusie doorbreken? Door die aarzeling loste het probleem zichzelf op. C vulde zichzelf aan: 'Maar wat J zegt, is niet waar hé. Want we zien de Sint toch op TV? Als hij niet bestond, konden ze hem ook niet filmen, hé.'

Ondanks de bedenkelijke argumentatie, was ik toch opgelucht dat het probleem zichzelf oploste. Hij is zo enthousiast over het hele Sintengebeuren dat ik het niet over mijn hart krijg de droom te doorprikken.

Maar misschien blijft hij er ook in geloven om eerder opportunitische redenen ('Liefste Sint,

Ik wil graag een Dinoskelethotwils en een Dino Tiesjirt.')

Recht op antwoord: Mama en Papa

Na mijn blogpostje van vorige week over koppels die elkaar aanspreken met Mama en Papa, kreeg ik (in het echte leven) nogal wat reacties. Blijkbaar zijn er heel wat koppels die elkaar aanspreken met mama en papa. En ligt het niet voor de hand om daar wat de draak mee te steken.

C en K namen geen aanstoot aan mijn blogje (ik legde u al uit dat het echt toffe mensen zijn), maar om de anderen gerust te stellen, schreef ik een 'recht van antwoord' in hun naam.

'Beste Michael,

Graag willen we je nog eens bedanken voor de fijne namiddag in Brugge. Het is geen Antwerpen, natuurlijk, maar toch een hoogtepunt op de parking rond de Stad. Een hokje met winkelkarretjes op de parking van een warenhuis, als het ware.

Ik heb de indruk dat je op je blog een beetje bent aan het lachten met het feit dat C en ik elkaar aanspreken met Mama en Papa. Ik moet toegeven dat het waar is dat wel dat wel eens doen. Maar alleen als de kids er bij zijn. Dat maakt het gemakkelijker voor hen. Geef toe, zoals jij met je zoon communiceert, is het ook niet altijd even praktisch: 'Roep Silvie eens?' of 'Waar is je mama?' zijn toch rare dingen om te zeggen tegen je eigen kind. Hoorde ik het trouwens goed dat hij je vroeg 'Liefje van mama, mag ik nog een glaasje limonade?'?

Laat ons het dan maar houden bij het eenvoudige 'Mama en papa'. Niet erg sexy, een beetje sneu zelfs, maar het is toch efficiënter communiceren. Spaart ons wat gedoe. Ieder zijn meug, zeker?

Ondanks je vorige blog, altijd welkom in A. Je mocht al eens nood hebben aan wat cultuur en beschaving ;-).

Groetjes (ook van C.)

K.'

VOV beurs achter de rug

Vorige vrijdag was dus de VOV beurs. De beurs is een uitstekend moment om klanten, prospecten en andere aanbieders te ontmoeten. In vergelijking met de vorige editie van 2 jaar geleden, zo was mijn algemene indruk, daagden veel aanbieders op met een professionelere stand.

Het is dan ook de bedoeling om jezelf zoveel mogelijk in de kijker te zetten en de eigenheid van je bedrijf naar buiten te laten komen. Ik heb de indruk dat er bijgevolg tussen verschillende aanbieders soms onderhuids wat spanning bestaat. Als Adforum staan we daar een beetje buiten omdat we zelf niet zoveel opleiding geven.

Toch was er een raar figuur die bij de opening van de beurs naar onze stand kwam. Hij bleef wat staren naar de cupcakes die we hadden voorzien voor onze bezoekers. Waarop ik naar hem toe stapte.

- 'Dag meneer, kan ik u helpen?'

- 'Zijn dat echte?' (wijzend op de cupcakes)

- 'Ja hoor, neemt u er gerust eentje.'

- 'Nee, hoor. Die zien er niet uit. Veel te artificieel.'

- 'Ach, maar u moet ook niet hoor. Kan ik u op een andere manier van dienst zijn?'

- 'Pfff, neen. Als ik hier naar kijk, zie ik enkel dat jullie geld teveel hebben. Geld waarmee jullie koekskes kopen.'

Tja.

Op de foto vindt u een aantal cupcakes op de tafel.

Klaar voor de VOV beurs

Kostuum? Check

Slides? Check

Naamkaartjes? Check

Beursstand? Check

We zijn er klaar voor! Vandaag gaat de twee jaarlijkse VOV beurs door in de Brabanthallen in Leuven. Ook dit jaar hebben we er een standje.

Samen met de collega's van Unicorn hebben we een pakket uitgewerkt rond het thema vertrouwen in organsaties. Dit willen we dit jaar voorstellen aan het publiek.

Zo'n beurs is voor ons als standhouder toch een spannend moment. Het kost een aardige duit om er te mogen staan en je weet nooit of je aanbod wel zal aanslaan bij de bezoekers. Laat ons hopen dat onze moeite loont zodat we niet de hele dag met onze vingers staan te draaien.

Mocht u toevallig naar de beurs komen, kom zeker eens langs op de stand van Adforum en Unicorn! Dan heb ik tenminste u al gezien vandaag.

Nu snel op pad! Tot straks.

Mama, Papa en de spruitjesgeur

Dit weekend hadden we C en K op bezoek. Ik stel u even voor.

Hij: Mooie man met eigen bloeiende zaak met ca 10 werknemers. Heeft net nieuwe BMW525D gekocht. Is steeds vriendelijk en grappig. Weet over alles mee te praten.

Zij: Droomfiguur (ookal pas 2 maand geleden bevallen). Doctoreert aan de UA. Is een charmante flapuit die iedereen (vooral de mannen) voor haar doet smelten.

Kids: Kid 1 is een superschattig meisje dat net 2 jaar is en net al supergoed kan praten. Echt leuk om haar bezig te horen. Kid 2 is nog maar 2 maand oud. Het is een mooi en rustig kindje. Een droombaby.

Om het plaatje compleet te maken, vertel ik er ook bij dat ze wonen in een mooi herenhuis in de stad die zichzelf beschouwt als het enige stukje beschaving in een Vlaanderen dat voor de rest uit parking bestaat.

Als u dit leest, vermoedt u misschien dat ik een beetje jaloers ben op zoveel huishoudelijke perfectie. Het antwoord is dan ook: Ja, ik ben jaloers (vooral als ik de rust die C en K uitstralen begin te vergelijken met de chaotische toestand waarin wij zelf verkeren).

Tenminste, ik WAS jaloers. De jaloezie verdween als sneeuw voor de zon toen ik merkte dat ze elkaar aanspraken met 'Mama' en 'Papa': 'Mama, duw jij eens de buggy?', 'Papa, kan je eens een verse luier aangeven?', ... . Toen ik hen er op wees, verscheen er spontaan een beschaamde blos op de wangen. De schaamte werd enkel groter naarmate het besef groeide dat het geen accident de parcours was, maar dat ze elkaar echt vaak met Mama en Papa aanspraken. Volkomen terechte schaamte, overigens.

Elkaar mama en papa noemen, is iets wat veel koppels met kinderen doen, merk ik. Ik vind het zo fout als maar zijn kan. Ik krijg er koude rillingen van. Spontaan komt de spruitjesgeur bovendrijven als ik zoiets hoor.

Zo perfect zijn C en K, dat ze ons zelfs helpen niet jaloers te zijn.

Een jaar later: Een vapeurke

Gisteren reed ik precies één jaar met mijn wagen.

Een moment om wat cijfers van op het dashboard op een rijtje te zetten:

* Aantal gereden km: 64 000

* Gemiddeld verbruik: 6,7 l/100 km

* Gemiddelde snelheid: 77,7 km/u

Als we hiermee aan het rekenen slaan, leer ik dat ik:

* 4288 liter diesel heb verbruikt

* Ongeveer 80 keer heb getankt

* 5789 euro aan diesel heb gespendeerd (gerekend aan 1,35 euro/l)

* 820 uur in de auto heb gezeten in totaal. Dat is gemiddeld 2u 15 min per dag (weekends meegerekend).

Een mens zou van minder een vapeurke krijgen.

Cola op de bakfiets

Dit weekend ginger we langs bij een supertof, knap en intelligent (moet een beetje krediet opbouwen bij het begin van deze blog) bevriend koppel. Hoewel ze 4 kinderen hebben, kiezen ze er bewust voor om slechts met één auto te rijden. Bewust, voor het milieu. Bij wijze van surrogaat voor de tweede wagen hebben ze onlangs een bakfiets gekocht.

Heel knappe beslissing, vind ik. We moeten niet steeds kiezen voor de gemakkelijkste weg. Als je dan zo'n keuze maakt, moet je er volledig voor gaan: Een 11 11 11 bordje dat duidelijk maakt 'weer een auto minder' én kleurrijke fietszakken maken het geheel gewoon af. Met de nodige trots kreeg ik dan ook een mooie demo van het apparaat.

Toch merken we dat ook bij de groene jongens de postmoderniteit heeft toegeslagen. Wat 10 jaar geleden als leftie absoluut not done was, kan nu wel: En publique rondhossen met Coca Cola in uw fietszak (wat er dus op wijst dat je of op stap gaat met Cola als enige bevoorrading of dat je speciaal naar de winkel bent gereden om Cola te halen). Vroeger kon Cola absoluut niet. De firma zou absoluut geen respect hebben voor lokale culturen, de grootste verspreider van dikmakers ter wereld zijn, winst laten primeren op gezondheid, oneconomisch verpakken, etc. U kent ze wellicht wel, die verwijten.

Die tijd ligt dus achter ons. We maken keuzes voor het milieu, maar het hoeft niet meer per sé all the way te gaan. Net zoals je flexitariër kan zijn en niet meer noodzakelijk vegetariër moet zijn.

Een hele opluchting vind ik dat. Je kan zo wel een formule bedenken om én een 4x4 te kopen én een inspanning te doen voor het milieu.

Buikgriep

Donderdag heb ik sinds lange tijd voor het eerst niet geblogd op een werkdag. Oorzaak is de grote boosdoener die de voorbije weken door ons land dwaalt, de buikgriep. Enfin, of het een echte buikgriep was, weet ik niet. Wel weet ik dat de symptomen er waren: Gevoel dat er een mini mixer is ontsnapt in uw buik, geen enkele gehechtheid meer aan het leven en buikinhouden die uw lichaam in weinig courante vorm verlaten. Ik weet, echt aangenaam om dit te lezen op een maandagochtend is het niet, maar er bestaat dan ook geen smaakvolle (excusez le mot) manier om over buikgriep te schrijven.

Een beetje tot mijn eigen verbazing kwam ik toch snel weer op krachten. Een dagje met een dikke trui beschuiten eten achter de PC en ik was er weer bijna bovenop. Ik weet niet of het er echt iets mee te maken heeft, maar ik sterk mezelf met het idee dat mijn gezondere levensstijl van de laatste maanden hiertoe heeft bijgedragen. Ik hoop het alleszins. Dan zijn die kilo's groenten en het afzien op de fiets enzo niet voor niets geweest.

Slechte reclame

Gelukkig heb ik er niet mee te maken, nooit te maken gehad, eigenlijk: Opdringerige buren.

Zo van die mensen die je beter ontwijkt omdat ze steeds uw doen en laten in de gaten houden, die uren tijd hebben om hun ganse leven te vertellen (vooral als je dringend weg moet) en die u de pieren uit de neus vragen over van alles en nog wat. Het lijkt me een ware nachtmerrie en ik vermoed dat vele mensen daar net zo over denken.

Wie daar blijkbaar niet zo over denkt, zijn de reclamemakers. Zou u het leuk vinden mocht uw buurman, de Fintro agent, door de muur roepen dat je je rekeningen nog moet betalen? Of krijgt u zin om naar de Aveve te hollen nadat u (of uw hysterische vrouw die u behandelt als een klein kind) is ingebroken bij de buren om daar vast te stellen dat ze er een brood bakken? Of drijft jaloesie op de moestuin van uw buurman u stante pede naar de Horta?

Ik begrijp het niet. Zo van die ongepaste intimiteiten die leiden tot gespannen burenrelaties gebruiken als een uitgangspunt voor uw reclames? Het spreekt mij niet aan, maar ik ben dan ook fan van een huis zonder tuin, van PC banking en het regelen van verzekeringszaken via de telefoon.

Over het algemeen wil ik mijn verzekeringsagent of bankcontactpersoon eigenlijk niet zien (het is niet persoonlijk hoor, Yves en An ;-)).

Hoe het dan wel moet? Wel, hoe Fiat hier reclame maakt voor een zeer groot schuifdak ik de wagen, vind ik wel leuk.

Scheidende pendelaars

Gisteren las ik, op aangeven van mijn collega die ook ver van ons kantoor woont, een artikeltje in de Jobat over een onderzoek waaruit blijkt dat pendelaars meer kans hebben om te scheiden.

Over de oorzaken as such wordt eigenlijk niet veel gezegd. Dat interesseert me wel. Komen pendelaars met meer mensen in contact (waardoor het aanbod groter wordt)? Kiezen conservatievere mensen (die dus vanzelf minder scheiden) meer voor jobs onder de kerktoren? Heeft het openbaar vervoer zo'n funest effect op het humeur van de pendelaars dat ze onuitstaanbaar worden voor hun partner?

Ook wijst het artikeltje op de nadelige gevolgen van pendelen voor de gezondheid: Pendelaars hebben meer zorgen, eten ongezonder en slapen minder.

Hmmm. Misschien moeten we toch maar naar een systeem van satelietkantoren gaan in plaats van één kantoor in het Brusselse.

Of gewoon thuis werken. Zoals vandaag.

Eens zien of onze relatie er vandaag beter aan toe is dan op andere dagen.

Wie het artikeltje wil lezen, kan het hier vinden.

Amsterdam

Ik ben een stadsmens. Ik hou van het gevoel van onbegrensde mogelijkheden, van het zoeken naar nieuwe dingen, van het experimenteren met creatieve ideeën. Amsterdam is zo'n stad waarbij er veel ruimte is om nieuwe dingen te proberen. Zeker als je even buiten het echte commerciële centrum gaat, vallen de vele (meestal kleinschalige) initiatieven op: Winkels waar je kan dansen, vitrines waarbij prostitués worden afgewisseld met kunstwerken, workshops om kinderen met kunst kennis te laten maken, het 'restaurant' waar je enkel eten kan eten waarvan officieel de houdbaarheidsdatum is verstreken, etc.

Veel van die dingen verdwijnen weer. Het fantasywinkeltje nabij de Dam, bijvoorbeeld of het kleine museum met moderne kunst (waarvan ik me de naam al niet meer herinner). Maar da's niet erg. Andere dingen steken dan wel de kop op.

Zo ben ik erg benieuwd naar deze nieuwe trend: Het weren van de mobiele communicatiemiddelen. Op een helemaal niet discrete wijze wordt hier aan mogelijk cafébezoekers duidelijk gemaakt dat ze niet welkom zijn met hun laptop. Net als wij in België nog niet eens de gewoonte hebben om in cafés gratis wifi te bieden aan de klanten, is met in Amsterdam precies al wat aan het experimenteren met de dedigitalisering van het sociale leven.

Een laatste stuiptrekking van de analoge wereld? Of de inzet van een hernieuwde dedigitalisering?

Eilandjes

Kent u het concept 'eilandjes'? Het zijn 'rustmomenten' die je inbouwt om even te ontsnappen aan de dagelijkse drukte van werk en gezinsleven.

Het klinkt enorm vies, I know. De Bovenstaande definitie hoort thuis in de categorie 'liefde is een werkwoord', 'the best of de bond zonder naam' of in het reclamepraatje van de godsdienstleerkracht voor de bezinningsdagen.

En toch. Toch ben ik wel te vinden voor zo van die 'eilandjes'. Meer zelfs, ik heb het liefst altijd perspectief op een uitje of een weekendje weg binnen een afzienbare tijd. Eilandhopper dus eigenlijk.

Vandaag nog even veel werk verzetten. En dan off we go. To Amsterdam. Even uitblazen om er dan weer keihard in te vliegen.

En afgaand op de financiële berichtgeving, zullen we ons met zijn allen schrap mogen zetten de komende maanden.

Het team van Adforum

Met veel plezier stel ik u het team van Adforum voor. Van links naar rechts ziet u: Michael Tack, Thomas Bossuyt, Maarten Andriessen, Kirsten Drijkoningen en Eva Krause. Zoals u ziet, hebben we een variëteit aan maten en gewichten binnen Adforum. Voor ieder wat wils dus.

Onze toffe stagiairs ontbreken evenwel. Dat heeft de weinig prozaïsche reden dat we de knop van de zelfontspanner niet vonden op het fototoestel en dus een echte fotograaf nodig hadden. Een foto van hen volgt nog wel.

Lieve toeristen in Brugge

Lieve bezoekers van Brugge,

Eerst en vooral heet ik u van harte welkom in onze stad. Wij, Bruggelingen, zijn er erg fier op en hopen dat ook u kan genieten van de schoonheid van de Middeleeuwse architectuur.

Wellicht heeft u er nooit bij stilgestaan, maar in Brugge wonen ook echt mensen. Meer nog, er wonen ook mensen die niet op pensioen zijn (Erg talrijk zijn ze niet, maar toch, je spot ze af en toe). Ik bijvoorbeeld. Met veel plezier leg ik u in alle talen van de wereld het parkeerbeleid uit, wijs u de weg naar de dichtstbijzijnde ondergrondse parking, toon ik u waar het Zand, de Markt en het Belfort zijn enzovoort. Dat u wel eens tegen de richting in in een eenrichtingsstraat rijdt od file verooroorzaakt omdat u de weg aan het zoeken bent, vergeef ik u met plezier. Alle begrip daarvoor. Ook wij zijn wel eens toerist in een andere, onbekende stad.

Maandag stelde u mijn geduld wel erg op de proef. Ik was die dag thuis aan het werk (ben dus niet op pensioen, cf supra) maar had een lunchafspraak buiten de stad. Toen ik een terugkwam, was er nergens parking te vinden. Maar echt nergens, hé. Mijn eigen straat was vol, de zijstraten, de parallelstraten, het beursplein, ... Geen enkel plaatsje! Zelfs de ondergrondse parkings waren 'volzet'.

Voor mij zat er niets anders op dan bij mijn ouders te gaan werken, een paar km buiten het centrum. U ziet, u bezorgt ons wel eens praktische problemen, lieve toeristen. Maar geen nood: We vergeven het u met plezier.

Tenzij. Tenzij u parkeert zoals deze auto hierboven. Hatelijk is dat: Alles staat vol, maar u neemt 2 parkeerplaatsen in door net niet genoeg plaats te laten voor een tweede auto.

Om deze foto te nemen, heb ik dan maar eens file veroorzaakt door ostentatief te stoppen en een foto te trekken van dit staaltje van inciviek gedrag.

Op die manier maakt u echt het slechtste in me los.