Weggesaneerd

Het is erg druk op het werk. De komende maanden is het zelfs ronduit belachelijk druk. En die drukte is al een tijdje bezig. Daarom moet ik mijn tijdsbesteding wat gaan reorganiseren. En reorganisaties doen altijd een beetje pijn. Mijn sociaal en familiaal leven zijn ondertussen al grotendeels weggerationaliseerd. Slaap geminimaliseerd. Professioneel wordt ook alles zo efficiënt mogelijk geregeld en over een aantal weken beginner er een aantal tijdelijke krachten.

Het blijkt voorlopig niet voldoende. Er moet dus verder gesneden worden. In deze volgende fase van de herstructurering gaat deze blog voor de bijl. Voorlopig zullen er dus geen nieuwe berichtjes meer verschijnen. Hopelijks kan ik er over een aantal maanden weer aan beginnen, want ik vind het bloggen heel plezant. Maar ik moet de komende weken/maanden even keuzes maken en prioriteiten leggen.

Ik wil jullie graag bedanken voor de vele reacties, online en 'in real life'. Hopelijk tot binnenkort, hier op deze blog.

Brulouders

Onder impuls van een aantal leerkrachten wordt 'schaken als sport' op de school van C gestimuleerd. Tijdens pauzes spelen ze vaak een partijtje en krijgen ze uitleg en tips van de leerkrachten. Heel tof is dat eigenlijk. Zo spelen de kinderen van alle leerjaren tegen elkaar en leren ze elkaar ook kennen.

Blijkbaar bestaat er ook een heel circuit van (school)schaaktoernooien. De school van C doet hier met veel enthousiasme aan mee. Dit weekend nam C voor de tweede keer deel aan een dergelijk toernooi. Voor mij was het de eerste keer dat ik echt 'live' aanwezig was. Ik vind het iets heel speciaal. Geef toe: schaken heeft een beetje een saai, geeky imago.

Maar de kinderen vinden het gewoon fantastisch, zo blijkt. Tussen hun wedstrijdjes door, spelen ze wat voetbal, eten ze een hotdog of volgen ze de workshop van de circusschool. De kinderen amuseren zich rot, met andere woorden.

Wat me heel erg verrast, is de radicaliteit waarmee vele ouders hun kinderen 'aanvuurden'. Het pijnlijke hier aan is dat veel van die ouders die hun kind vergezellen tijdens een wedstrijd, vaak commentaar geven op 'de tegenspeler'. Maar die 'tegenspeler' is een ander kind uit de lagere school, vaak niet vergezeld door een ouder, dat al dat gezeik van die ouders hoort ('Hij doet een domme zet', 'Trek het je niet aan dat je verliest, als iemand zo onsportief speelt, is dat niet moeilijk', 'sportief gedrag, zeggen ze hier heel de tijd (tijdens de inleidende toespraak van de organisatoren) maar we moeten ook niet overdrijven, hé', etc.).

Heel straf vond ik dat allemaal. De voetbalouders zijn berucht, maar die viseren meestal nog geen individuele spelertjes van de andere ploeg. In de karate (een sport met toch geen te beste reputatie) zijn dergelijke opmerkingen gewoon ondenkbaar. De kleinste vorm van onsportiviteit wordt daar direct in de kiem gesmoord.

Gelukkig trekken de kinderen zich niet teveel aan van het lullig gedrag van sommige ouders en genoten ze van een plezante dag.

Winterblues achter ons?

Wie zingt mee? 


'Als ik de baas zou zijn van het journaal,
Dan werd meteen het nieuws een heel stuk positiever.
De hele wereld werd meteen een beetje liever
Want ik negeerde alle narigheid totaal.'

(Kinder voor kinderen)

Aan dit deuntje moest ik denken bij het doorbladeren van de kranten. Natuurlijk was er heel wat slecht nieuws, dat is altijd zo. Maar toch waren er ook leuke nieuwtjes te rapen:

De ticketprijzen voor het festival van Dranouter gaan naar beneden. Het is crisis, zo zeggen de organisatoren, dus iedereen moet op zijn budget letten. Wij doen een inspanning en verlagen onze prijzen. Mooi toch? Heel leuk vind ik dit initiatief. 

Ook een positief nieuwtje vond het ik feit dat Dita Von Teese voor de presentatie van haar lingerie heel wat modellen heeft geweigerd omdat ze te mager zijn. Het zijn kleine gebaren die misschien een verandering teweeg kunnen brengen in de manier waarop een onrealistisch schoonheidsideaal naar voor wordt geschoven.

En dan is er ook de #Kony2012 of #StopKony campagne. Dit is een sociaal experiment waarbij men een golf van publieke verontwaardiging tracht te ontketenen zodat er actie wordt ondernomen rond het vergeten probleem van de kindsoldaten. Op zich is dit natuurlijk geen leuk nieuws. Maar het hoopgevende is dat Twitter en Facebook worden aangewend om te trachten een eind te stellen aan een latent, sluimerend probleem. Gemakkelijk zal het niet zijn in de soms erg oppervlakkige wereld van facebook of in het cynisch universum van Twitter. En ookal wordt er nu al vaak cynisch gereageerd op het initiatief, ik vind het toch hoopgeven.

Wie het Kony filmpje wil zien, kan hier klikken. 

Vrouwendag en de loonkloof

Ik weet niet wat ik er over moet denken, over vrouwendag. Elke vorm van discriminatie is moreel onaanvaardbaar en vanuit een economisch standpunt contraproductief. Zo is het verschil in vertegenwoordiging van vrouwen in raden van bestuur bijzonder groot. Dit is onaanvaardbaar indien dit het product is van discriminatiemechnismen. Dat vrouwen daarenboven ook nog zoveel minder zouden verdienen voor dezelfde job dan mannen, is ook onaanvaardbaar.

Maar ik heb grote vragen bij de cijfers rond de loonkloof die nu circuleren: 17% verschil in loon tussen mannen en vrouwen voor dezelfde job? Dat is gigantisch veel meer dan de cijfers die hierover normaal circuleren. Daarom ben ik speciaal ter ere van deze blog even dieper in de cijfers gaan duiken. En het resultaat is dat de cijfers die nu circuleren gewoonweg misleidend zijn. Ik tracht het hieronder even uit te leggen.

Globaal gezien verdienen mannen ca 20% meer dan vrouwen, zo wijzen de meeste studies uit. Maar dan is er geen rekening gehouden met het feit dat mannen in andere sectoren werken, dat ze meer voltijds werken, dat ze andere functies hebben in hetzelfde bedrijf, dat ze jonger zijn (grote aantallen (hogeropgeleide) vrouwen op de arbeidsmarkt is een relatief nieuw fenomeen), etc. Dat zijn natuurlijk belangrijke factoren: Als ik bijvoorbeeld voltijds werk en u halftijds, is het maar logisch dat ik meer verdien, volledig los van het feit welk geslacht we hebben. Doordat vrouwen meer deeltijds werken in minder goed betalende functies in minder goed betalende sectoren, komen we aan een loonsverschil van 20%. Dat heeft op zich niets te maken met discriminatie door werkgevers, wel met een verschil in keuzen tussen mannen en vrouwen. Maar dat is een gans andere discussie.

Statistisch gezien kan je de invloed van de deeltijds arbeid, functieniveau, opleidingsniveau, etc. wegfilteren. Dan kom je volgens verschillende studies uit op een loonsverschil tussen de 4.5 en 8 % (vandaag in de morgen staat 11,5%, maar de bron en de methodiek van deze studie kan ik niet achterhalen). Ook dat is nog een groot verschil, maar van een heel andere orde dan 17%. Daarenboven is het niet duidelijk waar de 4.5 tot 8% vandaan komt. Over de verschillende cijfers over de loonkloof stellen we vast dat in de privésector de verschillen groter zijn dan in de publieke sector. Dat kan te maken hebben met discriminatoire mechanismen. Dat kan ook een methodologische kwestie zijn. Als we spreken over 'kaderleden', worden dan HR en financieel directeurs in dezelfde groep gestopt? Het is niet ongewoon dat de ene een ander loon krijgt dan de andere, los van het geslacht. Of is er toch op dit niveau gecontroleerd voor storende variabelen?

In de publieke sector, waar de barema's en functieniveaus veel duidelijker zijn, merken we dat statutaire vrouwen iets meer verdienen dan mannen voor hetzelfde loon. Het is niet duidelijk of dit te maken heeft methodologische correctheid dan wel of hier effectief niet gediscrimineerd wordt.

Dit lijkt me een veel genuanceerder beeld dat nog steeds niet onverdeeld positief is op het gebied van sexegelijkheid.

Gelukkige vrouwendag voor de rest.

Lezersbrief

Dah hasten van de redactie van het boeksje van 'Top Gear Magazine',

Ik zoen e ki e twa willn zehhn. Ik leezn eht vree hern junder boeksje. K moen ik doar oltid vree mee lahn, me wa da junder sjhrievn. De fottos vien kik ook hillehangs de max. A kik me boeksje mee pakn no t werk, ton lahn wieder ollemolle me junder geziëver. k woaren ik vree content ok zaahn stoan da junder e 'cosmeticaspecial' zoen doen. Kan ik gepeist an e stiksje over spoilers e bodykits en ol.

Amai me ratje. verzekers wel dat hieng over spoiler. T was eht over parfum e crémetjes en ol. Alle how zeg. K zien ik hin Jeanette é. E min moaten ook ni. Je zie gie zekers ni hoed? Ken ik me up t werk eht vree belahlijk gemakt. 'Hie wuuf' zeien ze tehen ik.

Oi ni mi wit wa daj moe sjhrieven, zet der ton e fotto in van e bloat wuuf of azo. Mo toh ni van parfum. Alle zeh. Mo zet er nu ook ni alleine mo bloate wuven in é. O me vrouwe da zoe zieën, k zoen t meuhen oaren!

Doe heweun e ki heweune asjeblieëf.

Stevihe Hroet,

Marco

HR en het buikgevoel

'Ik let op de houding. Hoe mensen binnenkomen, dat is voor mij heel belangrijk. En ook op het handschrift, daar kan ik veel uit leren. Kledij is ook een zeer belangrijk element voor mij. Ik moet zeggen dat jij er niet echt uitziet als iemand met een met een serieuze job, noch in je kledij noch in je houding'. 

Dit kreeg ik gisteren te horen. Blijkbaar werd ik tijdens een informeel gesprek helemaal 'gescreend' door mijn gesprekspartner die ook professioneel een job heeft in een groot bedrijf. Ik hou mijn hart vast als ik dergelijke dingen hoor. Veel te veel maken dergelijke onwetenschappelijke intuïties deel uit van het Human Resources Management in bedrijven. Nooit zou een bedrijf het financieel beleid baseren op de lay out van de tabellen met financiële kerncijfers, maar als het om personeel gaat, dan kijken we wel naar het handschrift. Daardoor krijgt het Human Resources beleid in bedrijven een slechte naam en wordt de personeelsdirecteur niet serieus genomen door de rest van het management. Heel vaak volledig terecht.

Ik vind het erg jammer dat men in alle ernst nadenkt over financies, logistiek, facility, productontwikkeling, etc. maar vaak neemt met het personeelsbeleid te weinig serieus. Nochtans zijn de HRM beslissingen cruciaal voor het dagelijkse leven van vele mensen en voor de resultaten van het bedrijf. 'High impact decisions' gemaakt met de natte vinger.

Objectieve testing en screening schrikken HR mensen af. Ze lijken schrik te hebben van cijfers en technologie en houden het daarom maar bij hun buikgevoel. Zo ontstaan artikels als 'Why we hate HR'.

Dat ik er gisteren niet uitzag als iemand met een ernstige job had er alles mee te maken dat ik mijn laptop in een gewone rugzak had gestoken en een jeans had aangetrokken omdat ik rond 22 u dwars door Kuregem moest wandelen naar het station. Een onopvallende outfit lijkt me in dat geval verstandiger dan een kostuum en een laptoptas. Mijn excuses aan mijn gesprekspartner omdat ik zijn anders onfeilbare buikgevoel in de war heb gebracht.

Nostalgie en de katjes

Gisteren hebben we een heel klassieke, 'comme il faut' zondagmiddagfamilieactiviteit gedaan: Een boswandeling. Onderweg zag ik een katjesboom. Dat was al jaren geleden. De katjes riepen herinneringen op aan mijn lagere schooltijd waar meesters in stofjassen elk jaar wel een paar takken met katjes in een fles in de klas zetten. Dan was het wachten geblazen tot de katjes uitbloeiden. Elke stap in de ontwikkeling van de katjes werd vol spanning gevolgd door de hele klas. De stofjassen, de gebedjes, de pijp van de meester, het zitten met de armen gekruist, .... het lijkt te stammen uit het interbellum. Maar al bij al is het maar 20 jaar geleden. Het zet het mens aan het mijmeren. Je zou er nostalgisch van worden.

Die gedachten werden gisteren al snel onderbroken door de 6 jarige zoon die zich eerst afvraagt wat het nu is van een wandeling ('Kunnen we hier niet met de auto komen? Dat is toch veel gemakkelijker!') maar na de ontdekking van modder op het wandelpad nooit meer met een auto wil rijden ('Wandelen is veel leuker. Kunnen we niet te voet naar huis?'). De liefde voor de modder was zo groot dat hij er een paar keer is in gevallen waardoor we de afsluiter van de klassieke familieactiviteit, de obligate pannekoek, moesten overslaan (modder van kop tot teen).

Het moeilijkste moment van de wandeling was ongetwijfeld het afscheid van 'de stok'. In het begin van de wandeling opgeraapt door de zoon die er een onlosmakelijke band mee smeedde en er dan ook een emotioneel afscheid van moest nemen omdat hij niet mee mocht in de auto.

Jongens en stokken. Sommige dingen veranderen nooit.

Echte Flexibiliteit

Flexibiliteit, het is een modewoord. Je kan geen vacature openslaan of er staat in dat men op zoek is naar een flexibele medewerker. Bij Adforum is dat niet anders. Je moet van alle markten thuis zijn.  Naast verkopen, testen ontwikkelen, statistische analyses, administratie, rapporten schrijven, netwerken, enz. wordt er occasioneel ook al eens een ezel gevangen bij ons op kantoor. Neen, dit is geen zoveelste verkapte belediging voor de collega's in deze blog.

Gisteren zagen we een ezel voorbij wandelen voor ons raam. Het beestje was uitgebroken en liep nu in onze tuin. Thomas en ik dreven de ezel naar een weide waar de eigenaars het konden ophalen. We hanteerden hierbij de klassieke combinatie van wortel (gras in dit geval) en stok (letterlijk). Thomas was de wortelman, ik hanteerde de stok. We vervallen wel vaker in die rolverdeling.

Dus, beste lezer, als u in een vacature van Adforum ziet staan 'Flexibele opstelling gevraagd', dan weet u waaraan zich te verwachten als u bij ons komt solliciteren.

iPhone vs

In mijn directe omgeving heb ik een aantal grote iPhone fans. Ik ben zelf een liefhebber van Blackberry. Minder blits maar degelijker. Een Blackberry mag je 100 keer laten vallen, dat gaat niet kapot. Voor een iPhone moet je een beschermhoesje van 50 euro kopen zodat het toestel niet kapot gaat door er te hard naar te kijken.

Nu mijn Blackberry uiteindelijk toch de geest heeft gegeven, was het dus tijd voor een nieuw toestel. In een moment vann zwakte heb onder immense druk van mijn omgeving (sexstaking, weigering loon uit te betalen, etc.) toch een iPhone gekocht.

Eerlijk gezegd, na een uur begon ik het me al te beklagen. Een iPhone is veel duurder, de camera is slechter en de batterij is een absolute ramp (was 3u geleden helemaal opgeladen, nu nog 75 % batterij). Als ik de iPhone adepten hierover aanspreek, dan zeggen ze dat ik mijn verbindingen moet uitzetten en telkens ik mails wil lezen of wil surfen, de verbinding aan moet zetten. Tja, dat is natuurlijk een grote stap terug in de tijd.

Dus, als u twijfelt, ga voor een Blackberry. Toch verkoop ik mijn iPhone niet. De chantage die wordt uitgeoefend op mij, is te groot. Er wordt al genoeg gestaakt, dus ik wil niet nog een sexstaking op mijn geweten. En voor de rest ben ik ook nogal gehecht aan mijn loon

Griezelig

Op verschillende websites van kranten worden vaak polls georganiseerd. Bij die polls zijn er heel wat vragen te stellen. Vaak zijn de vragen tendentieus geformuleerd. Maar vooral bij de representativiteit van de respondenten zijn heel wat vragen te stellen. Ik wind me dan ook niet vaak op over de resultaten van de poll.

Maar gisteren was dat even anders. Men peilde toen naar de houding van de lezers over het inhuren van een privé bewakingsfirma om een staking te breken (n.a.v. het incident bij Meister).

Bij het lezen van de poll dacht ik: 'Opnieuw een zinloze poll. Geen mens vindt toch dat dit moet kunnen, op een groepje anarchisten en neonazi's na. Of je nu vakbondsminded bent of niet, geweld kan toch nooit?! Niet door de vakbonden, niet tegen de vakbonden.'

Uit de resultaten (uiteindelijk met meer dan 5000 respondenten), bleek echter dat 1/3 van de mensen eigenlijk vond dat dit moest kunnen. Dat vind ik dus echt griezelig. Dit is een symptoom voor mij dat de irrationaliteit vaak zoveel sterker is dan dat we denken. Het verlichtingsdenken waar we zo trots op zijn (en dat we gebruiken als criterium om andere visies te beoordelen) is kwetsbaar. Niet door een bedreiging van buitenaf, maar door de irrationaliteit binnenin.

Dit maakt me een beetje bang. De irrationaliteit lijkt niet langer een fenomeen in de marge. Uit het feit dat er bijna 500 dagen werd onderhandeld over BHV, midden in een economische orkaan, is een mooie illustratie dat de deze irrationaliteit dreigt door te dringen tot de kern van ons bestel.

Eens de irrationaliteit overwint, is het einde zoek. Dan hoeven we niet meer te malen over al dan niet 2 jaar langer werken. Dan is het maar de vraag of onze kleinkinderen niet in het ontwikkelingsland België (of Vlaanderen zo u wil) zullen opgroeien.

De avonturier

Lieveling,

Nu moet ik echt gaan. Neen, ik kan niet nog een zoen geven. Hij wacht niet. Ja, ik zou liever muziek luisteren en het nieuws volgen in een knus interieur, maar vandaag is Hij het beste alternatief. Ik heb geen idee wanneer ik terug zal zijn. Neen, ik kan niet verwittigen. In Zijn Buik is er geen bereik.

Haal jij C af als ik niet op tijd terug thuis ben? Laat ons de volgende code afspreken: Indien ik geen teken van leven heb gegeven voor 17u, haast jij je dan naar de opvang? Ik heb geen idee waar ik dan zal zijn. Dit is een moment van Avontuur. Mezelf verliezen. No pain, no glory.

Nu moet ik weg. Oef, het regent niet.

Ai toch wel. Dat zal weer fris ruiken, daar in Zijn Buik.

Iedere keer opnieuw zeg ik 'Nooit Meer', maar het is sterker dan mezelf. Wel 50 laatste kansen heb ik gegeven. En nu hield ik lang voet bij stuk. Maar de ergste ontgoocheling is nu weggeëbd, de wonden wat geheeld. We gaan ervoor. Denk aan mij.

Adieu

De treinreiziger

Mannentweedaagse

Donderdag en vrijdag was ik er even uit. Samen met C naar Disneyland. Mannen onder mekaar.

Helaas verliep niet alles helemaal volledig plan. Vooral de gezondheid van C liet het wat afweten. Daarom moesten we ons beperken tot het hoogst noodzakelijke: Enkel attracties die we écht wilden doen. Concreet wilde dit zeggen dat de attracties ofwel erg snel moeten gaan, griezelig moeten zijn ofwel iets met vuur te maken moeten hebben. De Rock 'n' Roller Coaster (met Aerosmith), het terror Hotel, Phantom Manor, Moteur Action, Pirate Bay en de big Thunder Mountain Railroad waren onze topfavorieten waarop we ons focusten. Al de rest was ballast en diende hoogstens om even uit te rusten.

Een dergelijk zwaar programma afwerken met koorts, dat vraagt natuurlijk om een speciaal Disneylanddieet: Chips, Suikerspin, Hot Dogs (waarvan je twee happen neemt en dan niet meer kan), snoepjes en Cola. En niet vergeten, een ijsje. Het eerste wellicht dat verkocht werd dit seizoen. Niet echt rainproof food, maar kom.

Ziek zijn in Disneyland, het is niet plezant. Maar toch nog plezanter dan ziek zijn als je niet in Disneyland bent. Want in Disneyland is alles leuker dan in de echte wereld.

Best dat hij dan ook al in slaap lag in de auto nog voor we de snelweg terug op gereden waren. Maakte de overgang naar de echte wereld wat minder hard.





DISCLAIMER: Kind en Gezin, vooraleer u de inspectie op mij afstuurt na het lezen van deze blog: Geen paniek. Ik ben een pedagogische Sledge Hammer (Trust me, I know what I'm doing).

Open brief aan Vera Claes en Annelies Beck

Geachte Mevrouw Claes,
Geachte Mevrouw Beck,

Tijdens het Radio 1 programma 'Vandaag' hadden jullie een gesprek over de onderzoeksresultaten rond een studie over gelijke kansen tussen mannen en vrouwen. Dit is een thema dat mij na aan het hart ligt. Professioneel ontwerp ik namelijk selectietesten die worden gebruikt in sollicitatieprocedures. Zoals u wellicht weet, is de bedoeling dat deze zo objectief mogelijk zijn zodat bepaalde kansengroepen (Gehandicapten, allochtonen, vrouwen) niet onbewust gediscrimineerd worden (het fenomeen van de 'Adverse Impact'). Met veel interesse volg ik dan ook de evoluties op het vlak van kansengroepen op de arbeidsmarkt.

Het gesprek begon met een leuke, originele insteek 'mannen zijn in nood', ze hebben het niet gemakkelijk.  Maar er gebeurde iets vreemd. Het gesprek kreeg iets ongemakkelijks voor mij als luisteraar. Als twee pubers gibberen over het feit dat mannen geen betere chauffeurs zijn dan vrouwen naar aanleiding van het feit dat mannelijke jongeren meer betrokken zijn bij dodelijke ongevallen dan vrouwelijke jongeren, vond ik wat ongepast. Ik voelde iets van plaatsvervangende schaamte. De gave des onderscheids ontbrak u (even) naar mijn aanvoelen.

Maar kom, ik zal niet flauw doen. Nu ik uw gevoel voor humor ken, zal ik met veel plezier mee met u ginnegappen. Er zit nog een goede mop in mijn hoofd met de elementen 'vrouwen', 'verkrachting' en 'het zelf gezocht hebben'. Hij komt er nog niet helemaal uit. Als hij vorm gekregen heeft, stuur ik hem zeker door. Kunnen we nog eens goed lachen!

Voor de rest heb ik niets dan waardering voor uw beider professionele activiteiten.

Met vriendelijke groeten,

Michael Tack

Beste studenten, goed bezig!

Gisteren had ik de eer en het genoegen om in de les personeelspsychologie aan de KULeuven een gastcollege te mogen geven over innovaties in de wereld van de testing. Dat is iets wat ik eigenlijk heel graag doe. Dit is een uitgelezen moment om de eigen producten net iets grondiger te bespreken en kritische vragen te stellen bij verschillende evoluties binnen het vakgebied.

Het leuke aan de presentatie gisteren was dat er ook vragen kwamen uit het publiek. Dat is iets wat vroeger (toen ik zelf student of assistent was) slechts heel uitzonderlijk gebeurde. De zeldzame vragensteller was dan ook nog meestel een beetje 'een specialleke' binnen het jaar.

Niet zo gisteren. De vragen die er kwamen uit het publiek waren interessant en onderbouwd, mét de nodige dosis kritische zin. Daarenboven was het niet zo dat ze van één of twee vreemde eenden in de bijt kwamen, maar van verschillende studenten overal in de zaal.

Ik ben er van overtuigd dat veel meer ervaren professionals het zelf niet zouden aandurven om hun hand op te steken in een groep van meer dan 150 mensen om vragen te stellen aan iemand die een presentatie geeft.

Ik was onder de indruk. Goed bezig, beste studenten!

Toerentsjeif

Wonen in Brugge is erg leuk. Maar, niet Aalstenaars zal het misschien verbazen, wonen in Aalst is ook heel leuk. In sommige opzichten net iets leuker. Minstens iets relaxter.

In carnavalstijden mis ik Aalst wel een beetje. De speciale Aalsterse humor viert dan hoogtij. Heb vooral geen medelijden met de politici waarmee wordt gelachen in de stoet. Als je kop in de stoet te zien is, tel je mee. Indien niet, ben je niet goed bezig.

Dit jaar werd er uitgekeken naar de reactie van de carnavalisten op het 'torenincident' van Ilse Uyttersprot. Mocht u dit ondanks alles toch ontgaan zijn: Een aantal maanden geleden lekte een video uit waarin Ilse Uyttersprot, de Aalsterse burgemeester, in het openbaar sex had met haar toenmalige vriend. 'Het openbaar' is in dit geval een toren ergens in het Zuiden. Vandaar het woord 'Torenpoeper'. In de stoet verschenen een aantal wagens die verwezen naar dit incident. Ook werden er een aantal carnavalsliedjes over gemaakt. Deze hier, bijvoorbeeld over 'den Toerentsjeif', 'boeven op den toeren' of 'Allo Kroket'.

Maar, het moet gezegd, Ilse Uyttersprot verdient een dikke pluim. Zelf verkleed als jonkvrouw mét een afbeelding van een toren op haar kleed naar de stoet komen kijken, het is een knap statement. Chapeau!

Een kleine grote dag

Hoewel deze blog de 'Adforum Blog' is, gaat het vaak slechts héél onrechtstreeks over Adforum. Vandaag echter niet. Met Adforum ronden we vandaag een belangrijke kaap: De eerste versie van ons testplatform wordt officieel opgeleverd. Voor de mensen die zoiets niet kennen, een 'testplatform' is een soort website waarmee wij kunnen vragenlijsten en testen rondsturen. Dan krijg je in je mailbox een linkje waarop je kan klikken om dat die fijne persoonlijkheidstest of tevredenheidsvragenlijst in te vullen. De antwoorden worden dan allemaal verzameld op het platform en dan kunnen wij op basis van die vragenlijsten rapporten maken. 

Er bestaan wel wat van die testplatformen op de markt. Hele knappe systemen, zelfs. Maar die doen nooit helemaal wat je wil (of het kost erg veel). Daarom zijn we bezig er zelf een te ontwikkelen. Dat vraagt veel geld, tijd en denkwerk. En vandaag zal een eerste versie klaar zijn. Natuurlijk is dat nog niet definitief. Zoiets moet je eigenlijst altijd doorontwikkelen, net zoals de testen die in dat systeem zijn opgenomen. 

Ookal zal er hier en daar wel eens een bug opduiken, voor ons is het een heel klein beetje een feestdag.

 

Griekenland

Zoals u weet, gaat het niet goed met Griekenland. Het land is op weg om een Europees ontwikkelingsland te worden. De komende jaren zullen bijzonder hard worden voor de Grieken.

Over het algemeen kan ik veel begrip opbrengen voor politici. Zij moeten vaak moeilijke beslissingen nemen die een belangrijke impact hebben op veel mensen. En de beste oplossing is niet steeds de meest populaire. In het Griekse geval, kunnen we er niet om heen dat de ellende zijn roots vindt in de vervalsing van de financiële gegevens van de overheid. In die zin hebben de Griekse politici een verpletterende, rechtstreekse verantwoordelijkheid waarvoor zij mijns inziens juridisch zouden moeten kunnen worden vervolgd.

Ondertussen zijn de Grieken zelf het grote slachtoffer. Zij merken de verarming dagdagelijks aan den lijve. Echt schrijnend is dat. Het is zo ver gekomen dat hard core economen als Paul De Grauwe moeten oproepen tot meer medeleven en menselijkheid naar de Grieken toe.

Ondernemende en hoogopgeleide jongeren trekken naar het buitenland. Daardoor lijkt de toekomst van het land voor verschillende jaren gehypothekeerd. De vicieuze cirkel van de verarming trekt zich zo op gang.

Ik zou in dezelfde situatie trouwens ook emigreren, denk ik.

Statistiek

Ik valt me op hoe studenten enerzijds zo zitten te zagen en te zuchten over hun cursus statistiek (het is blijkbaar een vak dat in heel veel richtingen in het hoger onderwijs wordt gegeven) en hoe er anderzijds in de praktijk zo weinig kennis is over de basics. 

Het zou het leven nochtans veel gemakkelijker maken. Bijvoorbeeld:

- Hoe gaat het met u?

- Bwah, stanine 4.

- Sorry, juffrouw. Ik denk niet dat het zin heeft dat u mij tracht te versieren. Wij zitten in twee verschillende staarten van de boxplot.

- Heb je zijn nieuw lief gezien?

- Ja

- En?

- Percentiel 80.

- Maar neen, ik ga niet vreemd met 'iedereen'. Ik doe gewoon een representatieve steekproef met n = 386.

- Mijn man zijn bedprestaties zijn niet langer een y=a+bx. Het is eerder een y=ax2 + bx + c

PS: dit is het soort humor dat wij op het werk fantastisch vinden (allé, ik toch).

Valentijn voor mannen

Collega's mannen, al vele jaren probeer ik de relatie tussen vrouwen en Valentijn te begrijpen. Eerlijk gezegd, ik geraak er niet aan uit. Misschien heeft u wel meer inzicht in de moeilijke problematiek dan ik en ik zou het ten zeerste waarderen mocht u uw inzicht met mij delen. Hieronder alvast een overzichtje van wat ik er al meen te hebben van begrepen. Vult u gerust aan:

• Dat Valentijn het feest is van de verliefden, is een misverstand. Het is in eerste instantie het feest voor vrouwen. Zij beslissen of het feest geslaagd is. Of u het plezant vindt, is niet relevant.
• U heeft de strijd bij voorbaat verloren: Koopt u een cadeautje, dan surft u mee op het goedkope commercieel gedoe van Valentijn met als doel uw vrouw in bed te krijgen. Koopt u geen cadeautje, dan bent u lomp en helemaal niet attent.
• Als uw vrouw zegt dat 'wij geen Valentijn vieren, wij doen daar niet aan mee', dan meent ze dat niet. Ze verwacht wél een attentie. 
• Vrouwen hebben een bijzonder gevoel voor romantiek: Hartjes, bloemen en chocolade kunnen niet. Dat is clichéromantiek en clichéromantiek is fout. Te moeten bekennen aan hun vriendinnen dat hun lief hen een doos pralines en een boeket bloemen kocht, vinden ze ronduit beschamend.
• Denk niet dat het vorige punt u een carte blanche geeft. Boekt u voor verrassing een sessie op de kartbaan (lijkt u misschien leuk: samen iets plezant doen dat niet overdreven romantisch is), dan zal u niet scoren. Dat is dan niet romantisch genoeg.
• Voor ons mannen is het erg moeilijk het gepaste Valentijnscadeau te kiezen dat ergens ligt tussen pralines en karten. Voor vrouwen is het bijzonder duidelijk wat binnen die range een goed cadeau is en wat niet. Het blijft steeds een beetje hopen op een lucky shot. 
• Doe het niet te goed. Blijf steeds een beetje onbeholpen op Valentijn. Indien u zich op Valentijn als een vis in het water manoeuvreert tussen romantische initiatieven, dan bent u een watje. En sissies vinden vrouwen niet aantrekkelijk. Bakt u er helemaal niets van, ben je een ongevoelige boer. En dat is ook niet goed. De truuk is dus om een goed idee te hebben en die een beetje klungelig te presenteren. Zo zendt u de boodschap uit: Hij ziet mij graag en had een goed idee, maar het blijft een echte man die het in de details verknoeit (Tip: Bereid haar een romantisch dineetje, maar ruim willens nillens de keuken niet op en koop servietten van Mickey Mouse. Ze zal zo fier zijn te kunnen vertellen aan haar vriendinnen: 'Mijne Bert heeft gekookt voor Valentijn. Echt lekker, maar de keuken was een slagveld. En hij had Mickey Mouse servietten gekocht. Mannen toch, hé' (gevolgd door een vertederd glimlachje).

Medemannen, als u dit lijstje nog wat kan aanvullen, graag. Ik geraak niet verder dan dit...

Whitney Houston

Toen mijn grootouders rond de 80 jaar waren, vertelden ze me dat ze door een heel confronterende periode gingen: Wel iedere week werden vrienden van hen begraven. Je leeftijdsgenoten een voor een zien wegvallen, het is een keiharde confrontatie met je eigen sterfelijkheid. De keerzijde van het gezond ouder worden.

Op een heel andere manier is de dood van Whitney Houston toch ook een beetje afscheid nemen. Of je nu houdt van de liedjes van Whitney Houston of niet, haar muziek maakte deel uit van de soundtrack van de jaren 80 en 90. Net zoals bij de dood van Michael Jackson, is het alweer een stukje jeugdsentiment dat nu definitief tot de geschiedenis behoort.

Op die manier word je zelf toch ook een beetje herinnerd aan het feit dat je zelf ouder wordt. De tijd van 'the Bodyguard' komt nooit meer terug. Kansen die je toen niet greep, komen niet meer terug. Geen tweede kans.

Maar hop, nu de auto in. Kansen grijpen die er nu wél zijn. Misschien zelfs in de file.

Er klopt iets niet

Heeft u het ook gehoord, deze week op het nieuws? Dominiek De Clerck trof een minnelijke schikking met de fiscus voor 25 miljoen euro. Voor hoeveel moet je niet gefraudeerd hebben als je voor dit bedrag een minnelijke schikking aanvaardt? Om bij te duizelen.

De dag erna in datzelfde nieuws: De muffinman wordt in beroep vrijgesproken wegens het 'stelen' van twee muffins uit een vuilbak. Omdat de eigenaar ooit toelating heeft gegeven vuilnis mee te nemen. Over de aard en zwaarte van het misdrijf is dus geen discussie. 2 muffins uit de vuilbak halen zonder toelating van de eigenaar, verdient een celstraf.

Moet ik onthouden. Ik haal geen muffins uit de vuilbak, want dat is verkeerd. Celstrafbaar.

Financiële fraude, daar valt iets voor te regelen. Ik kan dus best vanaf nu nu geen belastingen, RSZ, BTW etc. te betalen. Als ik wordt gevraagd door de fiscus om die bedragen te betalen, zeg ik 'neen'. Als ze het nog eens vragen, zeg ik nog eens 'neen'. Ik blijf 'neen' zeggen tot ik in een moment van zwakte er voor kies om toe te geven. Het is te zeggen. Ik zal een minnelijke schikking treffen. Ik zal niet het volledige bedrag betalen zoals al die andere dommeriken, maar ik betaal er 80% van. Ik blij, de fiscus blij.

Zo zou het kunnen zijn. De realiteit is echter anders:

Morgen zal ik toch voor de zekerheid mijn bonnekes binnendoen bij de boekhouder. Hopelijks wordt het ticketje van de carwash (€ 16) niet verworpen als kost. 'Ge moet ook niet te zot willen doen, hé, meneer.'

Maar mijn restaurantkosten moeten ze aanvaarden. Want anders word ik de zware criminaliteit in gedwongen, eten uit de vuilbak halen.

Internethelden

No more heroes any more zongen de Stranglers. Dat was natuurlijk buiten de internethelden gerekend. Enfin, ik noem dat internethelden omdat ik niet weet hoe je hen officieel moet noemen. Met internethelden bedoel ik van die mensen die echt heel toffe dingen doen, dat op internet zetten en dan vele duizenden keren bekeken worden.

Op sommige van die mensen ben ik echt stikjaloers. Ik wou dat ik hun idee had gehad. Vaak gaat het om simpele, leuke ideetjes die met veel energie (en geduld) worden uitgewerkt tot iets bewonderenswaardig, grappig of ontroerend. De meest bekende is ongetwijfeld Matt met zijn vreemde dansje in de 'Where the hell is Matt' filmpjes.

Maar er zijn er nog. Denk ook aan het befaamde T shirt war filmpje. Super, toch?! Of het kussen-filmpje van dezelfde jongens.

Natuurlijk zijn er ook mensen die tegen wil en dank internetheld worden. Die sympathieke oudere koppeltje bijvoorbeeld dat de werking van een computer met webcam ontdekt. Of ook het jongetje dat net iets teveel verdoving kreeg bij de tandarts.

Bij deze dus een dubbele oproep: Kent u de juiste naam van het fenomeen van 'internethelden' of heb je een leuk idee voor een filmpje ofzo, laat maar weten. Ik ben benieuwd!

De cardigan generatie

De jeugd van tegenwoordig. Komt niet op straat voor zijn pensioen, maar is mentaal al op pensioen. Vele 80 plussers zijn dynamischer dan vele studenten wiens hoogste goed bestaat uit een goede work life balance, een huis en een Leffe op tijd en stond. Week.

Hanekammen en lang haar zie je al lang niet meer op straat. Neen, tegenwoordig is het mode op je opa te lijken. Leve de cardigan. Leve bruin. Leve het ringbaardje. Sokken in sandalen als het ultieme fashion statement deze zomer.

Het zinnebeeld van de ideale wereld: Onder moeders met dettol gepoetste vleugels. Revolutionaire methoden afgezworen, papa's aandelen erven we toch.

Steriliteit als compliment. Wouter Beke als idool.




Zo. Dat moest er even uit.
Een oude zak vanuit het ondergrondse.
Morgen is dat weer over. Te vroeg op.
Sorry. Een zwak moment.

Onze griezelige kerstboom

Bij mijn weten bestaan er geen (impliciete) etiquetteregels over hoe lang je je kerstboom mag laten staan. Maar ik denk dat het nu stillekesaan tijd wordt om hem weg te doen. Ik heb alleszins al een aantal hints gekregen in die richting; Zo kreeg ik de voorbije dagen van collega's tijdens het skypen de opmerking: 'Michael, zie ik dat goed? Staat uw Kerstboom nog daar? Dat kan toch echt niet?'. Ook de poetsvrouw informeerde al een paar keer naar het tijdstip wanneer we de Kerstboom weg zouden doen. Gisterenavond babysitte mijn moeder voor C. Tegen dat ik thuiskwam, was de Kerstboom van al zijn versieringen ontdaan. En ook de kerstboom zelf gaf de hint dat de tijd om te gaan was gekomen door al zijn naalden op de grond te gooien. Met wat 'kerstelijke tristesse' als gevolg zoals je op de foto kan zien.

In de good ol' days, toen we nog in Grimbergen woonden, hebben we ooit een Kerstboom afgebroken in de Paasvakantie. Maar dat was voor de tijd collega's sociale druk konden uitoefenen door binnen te kijken via Skype, voor we een poetsvrouw hadden, toen de ouders ver weg woonden en vooral toen de kwaliteit van de kerstbomen een stuk beter was.

PS: Even anticiperen op telefoontje van straks: 'Ja ma, ik waardeer dat je de kerstversiering hebt weggedaan. En neen, ik vind niet dat je je moeit. En ja, ik ben blij dat we nu dichter wonen. En ja, die ring van Brussel is toch gevaarlijk. En ja, die helloweenversiering heeft nu ook zijn beste tijd gehad. Als ik ooit eens 5 minuten tijd heb.'

Oog voor detail

Ik heb een bijzondere relatie met details. Thuis en op kantoor hoeft er voor mij niets helemaal in orde te zijn. Ongeveer is al lang goed genoeg. Dit leidt tot een wagen vol rommel, een bureau waar een kat haar jongen niet in terug vindt en een enkele keer een bruine riem op zwarte schoenen.

Maar die ongevoeligheid voor details verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik rapporten of offertes moet opleveren, presentaties moet maken, tools moet maken, etc. Dan moet alles volledig in orde zijn. Tot in de puntjes. Soms met een diepe zucht van collega's tot gevolg.

Er is echter nog één vlak waarop ik erg goed ben met details: Televisie. Vaak valt mijn oog op dingen die anderen niet direct opvallen. Zo spotte ik een cameraman in de serie 24, mouwen die opgestroopt, afgerold en terug opgestroopt zijn in één scene in Prison Break, een te spannende onderbroek van Ann Lemmens in 'the Voice', inconsistenties in het script van een film, etc.

Ook in reclames zijn niet alle details goed doordacht, zo blijkt. De bijhorende foto is een foto van een stilstaand beeld (niet uitvergroot, anders zou dit eerder wijzen op een perverse geest dan iemand met oog voor televisiedetail) van een reclame voor ontbijtkoeken van Lu.

Mocht de foto niet duidelijk zijn (op het scherm was het alleszins wel duidelijk): Dit is een camerashot van de verkleedkledij van een jongedame die verkleed is in een graantje. Maar haar kledij spande precies net iets té veel.

Toch een beetje ongepast voor de promotie van een familieproduct. :-)

ROSSEM

Jean Pierre Van Rossem is voor mensen van mijn leeftijd pure nostalgie. Wie herinnert zich nog de Ferrarri's, de moneytron, het geld dat hij rondstrooide op zijn trouw, de strips waarin hij het establishment al dan niet letterlijk in zijn blootje zette, het 'vive la république', etc.?

Een heel mooi voorbeeld van zijn provocerende stijl vind je in zijn optreden in Volt, enige tijd geleden. Hierin is te zien hoe Hendrik Bogaert, die hem mateloos irriteert omdat hij hem niet serieus neemt, de boter gegeten heeft. Caroline Gennez die meer inhoudelijk met hem in debat gaat, wordt veel meer gespaard.

Ik hou er wel van, Jean Pierre Van Rossem in de politiek. Hoewel hij er een op zijn zachtst gezegd  confronterende stijl op nahoudt, is hij geen platte populist. Hij durft collega politici te complementeren, durft toe te geven dat hij over bepaalde zaken niets weet en wentelt zich niet in een slachtofferrol zoals zovele anderen die op zoek zijn naar de underdogpositie dat wel doen.

Hij kan een verfrissende stem zijn in het debat. Roland Duchatelet deed het hem al voor. Herinnert u zich nog het idee van het basisinkomen? Het idee vond nooit zijn ingang in het maintream politieke denken, maar zowel links als rechts vond het een zeer interessante oefening. Jean Pierre Van Rossem heeft ook het potentieel dergelijke ideeën te lanceren. Maar dan moet je wel door zijn stijl kijken.

Een beetje contradictorisch aangezien het net zijn stijl is waarom hij zo opvalt.

De schaam van België

Bussen. Autocars. Het is een schaars goed.

Ik herinner me nog zeer goed de discussie vorig jaar tussen een aantal eerwaarde ministers over wie zou kunnen zorgen voor de bussen die asielzoekers van Brussel naar de leegstaande kazernes te lande zou kunnen brengen. Daklozen genoeg, asielzoekers genoeg en opvangplaatsen in kazernes genoeg. Maar wie zou instaan voor de bussen? Wie o wie zou de moeilijke, zware taak op zich nemen een aantal autocarbedrijven te bellen om bussen te regelen? Ministerieel debat. Ruzie tussen excellenties zelfs. Wiens beleidsverantwoordelijkheid behoort dit toe? Een zware dobber.

Kindjes, wacht nog even in de kou. We zijn nog aan het nadenken over wie deze bussen moet regelen.

Ook deze winter lijkt de staatssecretaris asielzoekers genoeg te hebben. Ook opvangplaatsen zijn beschikbaar. Maar alweer dient de laatste, moeilijkste horde te worden genomen: Wie o wie vindt de bussen?

Je kan het mevrouw De Block. Ik geloof in u. Raap al uw verstand en moed bijeen. Laat u niet afleiden en 'grab that phone'. Bel autocarfirma's alsof uw leven er van af hangt.

Tip: 1207 is zeer interessant als je graag een telefoonnummer van een busfirma uit de buurt wil. U heeft misschien nog geen smartphone.

Dat in de Europese hoofdstad mensen de nacht op straat moeten doorbrengen bij temperaturen van minder dan -10°, zou niemand onberoerd mogen laten, of je nu een eerder linkse of eerder rechtse politieke oriëntatie hebt. In 2009 schreef ik al blogje over de asielzoekers in Brussel. Ondertussen is er nog niets gebeurd om dit probleem op te lossen. Men heeft nog niet eens een noodplan.

Ik voel plaatsvervangende schaamte voor dit totale gebrek aan competentie. En kom nu niet uitleggen dat het complex is, dat er structurele oplossingen moeten komen, dat er een probleem is van bevoegdheidsverdeling, etc. Ik weet dat wel. Maar nu, 10 nachten per jaar, moet er noodopvang komen voor deze crisissituatie. Dat weten we al jaren lang en nog vallen de verantwoordelijken steil achterover van het verschot als het begint te vriezen. Intriest.

Verdomme toch.

Duimen voor de verengelsing

Gisteren en deze ochtend was de oproep in het nieuws van de Brusselse advocaten die ervoor pleiten om het Engels op te nemen als voertaal in de Brusselse rechtbanken. Dat zou een meer eigentijdse oplossing zijn voor de Europese hoofdstad in de 21ste eeuw dan de splitsing van BHV. Deze oproep komt een aantal weken nadat het wetsvoorstel werd besproken om in het hoger onderwijs meer Engels toe te laten.

Zelf hoop ik dat dit een nieuwe wind is die door ons denken waait. Het verbaast me telkens opnieuw hoe defensief mensen reageren op het gebruik van andere talen. Ik vermoed dat we langzaamaan toch zullen evolueren naar een steeds meer verengelste taal. Zo moet je een groepje Hollanders eens bezig horen. Het huidige Nederlands is voor het Engels wat het Zuid Afrikaans is voor het Nederlands. Op professioneel gebied is het vaker eenvoudig je in het Engels uit te drukken omdat de meeste literatuur in het Engels is. En vaak gaat het ook zo voor persoonlijke gedachten of grapjes. We brengen nu eenmaal veel tijd door in het Engels met muziek, films en internet.

Laat ons dus niet teveel tegenspartelen en omgekeerd zoveel mogelijk meewerken aan de verengelsing. Het zal ons uiteindelijk het leven zoveel gemakkelijker maken. Hoewel het nu niet zo'n goed moment is om die vergelijking te maken, is het uiteindelijk toch plezant met de Euro? Niet meer omwisselen, niet meer omrekenen, één munt. Ik zie niet in waarom dat met een taal niet zou kunnen: Allen één taal, iedereen begrijpt elkaar, een hele (virtuele) wereld gaat open... .

Mocht iedereen gewoon Engels praten, zouden we verlost geraken van het vreselijke Engels van Van Rompuy. Die sympathieke man zorgt er in zijn eentje voor dat de ganse generatie van mijn ouders die ons verwijt dat 'we geen Frans meer kunnen', geen poot meer heeft om op te staan. Ons verwijten dat we geen Frans meer kunnen en zelf schabouwelijk Engels spreken is als iemand verwijten dat iemand een vlek heeft op zijn trui terwijl je net zelf een duik in de beerput hebt genomen.

Déclic

Ik weet dat veel mensen helemaal niet houden van teambuildings en zo. Maar persoonlijk hou ik er wel van. Het geeft weer energie, versterkt de onderlinge banden en je leert eens vanuit een ander perspectief over de werking van je organisatie.

Vrijdagavond stapte ik dan ook met opgeladen batterijen en een hoofd vol nieuwe inzichten in mijn auto. Ik keek al uit naar de maandag om er weer in te vliegen. Tot ik het nieuws hoorde op de radio: Rating van België verlaagd door Fitch, negatieve groeivooruitzichten , nulgroei, besparingen, een minister die het idee van een indexsprong lanceert, net voor een stakingsdag... . Even, heel even zakte de moed me in de schoenen. Want wat heeft het voor zin heel hard te werken en je in te zetten voor je bedrijf als er allerlei externe krachten het rendement van je inspanningen beknotten?

Maar na dit moment van zwakte, herrees mijn vechtlust. We weten dat het er economisch hard zal aan toe gaan, maar de schouders laten hangen is geen optie.

When the going gets tough, the tough get going.

PS: Voor de geïnteresseerden: Op de foto ziet u Sophie, onze stagiaire die poseert voor een foto voor op de blog. Bij deze.

Mannen en hun slaatjes

`

Volgens mij tekent zich een nieuwe trend af. Ik heb de indruk dat meer en meer mannen complexloos en openlijk werken aan hun gezondheid en hun figuur. Als ik bijvoorbeeld rond me heen kijk, ken ik nog heel weinig generatiegenoten die roken. En dat terwijl 10 jaar geleden bij wijze van spreken iedereen rookte in mijn vriendenkring. Ook in de zakenlunches zie ik een nieuwe trend. Gisteren bijvoorbeeld gingen we met drie eten. Bestelling: 2 salades, 1 pasta, 2 cola lights en 1 spuitwater. Mocht dit de bestelling van Carrie Bradshaw en haar crew geweest zijn, men had het té gevonden. Ook vorige week even een snelle hap gehapt in de pizzahut. Bestelling: 2 salades terwijl je voor minder geld onbeperkt kon smullen van het pizzabuffet. Geef toe, dat is toch niet vanzelfsprekend.

Ook in de gesprekken sluipen zinnetjes als: 'Ik eet iets licht vandaag, ik ga morgen al uitgebreid eten. Ik doe het met die calorieën rustig aan.' Of: 'Jep, ik ben al drie kilo vermagerd. Vanavond ga ik nog eens joggen.' Hierop wordt dan vol interesse en begrip gereageerd (een paar jaar geleden waren hoongelach en  opmerkingen in de stijl van 'strandjeannette' ongetwijfeld hun deel).

Dus bij deze, heren. Laat u gaan: Laat komen die slaatjes en smijt u in de fitness. We helpen mekaar calorieën tellen! That will be fun!

Deze blog is de laatste van deze week. Straks vertrekken we met het team van Adforum op Short Ski. Vanaf volgende week staat ondergetekende terug paraat.

Bond Zonder Naam in autoland

Het autosalon zit er op. Ook dit jaar ben ik even langs gelopen. Dat er minder volk was dan andere jaren was echt opvallend. Niet leuk voor de verkoopscijfes, natuurlijk, maar als bezoeker is het wel eens zo plezant dat je op je gemak kan rondkijken zonder te moeten aanschuiven overal.

Positief vond ik de evolutie dat er tegenwoordig motoren worden aangeboden die best veel vermogen produceren in vergelijking met hun verbruik.  Ook vind ik het leuk dat er tegenwoordig meer aandacht gaat naar het design van de wagens. Vooral de Aziaten zijn daar bezig met een inhaalbeweging.

Het grote werkpunt voor de autoconstructeurs lijkt me de afwerking van het interieur. Dat is vaak van een bedroevend niveau: Goedkoop plastiek en lelijke vormgeving. Ook de stoffen waarmee zetels en koffer etc. zijn afgewerkt, zijn vaak slordig aangebracht. Zelfs op het autosalon zag ik losse naden en loszittende stoffen. En dat heeft niet noodzakelijk met de prijs van het merk te maken. Duurdere merken deden het niet altijd even goed en omgekeerd vond ik bijvoorbeeld de afwerking van de interieurs van Subaru best ok (in vergelijking met wagens van vergelijkbare kostprijs). Het merk dat in dat oogpunt steeds onberispelijk is, is Lexus, het enige (mainstream) merk waarbij je je altijd direct goed voelt in de wagen (ik weet het niet goedkoop, maar ook niet duurder dan ander, meer courante merken).

Ik hou veel van een mooi interieur. Dat is uiteindelijk hetgeen waar je dag in dag uit naar kijkt als je in de wagen zit. Zo van dat zacht leder en een beetje houtinleg is niet echt noodzakelijk, maar het biedt veel meer meerwaarde (omdat je er zelf naar kijkt) dan al die pakketten die je auto er langs de buitenkant mooier doen uitzien (waar anderen naar kijken).

Een beetje Bond Zonder Naam eigenlijk: Het innerlijk is belangrijker dan het uiterlijk.

Factuur Electrabel: Het was mijn energie

Gisteren de eindafrekening van Electrabel in de bus gehad. Een mens schrikt zich een hoedje. Net geen 2600 euro (neen, dit is geen typfout) achter te dragen. Een vergissing, zou je zo denken. Dus even bellen naar de energielijn. Het gesprek (in italic de Electrabelmensen):

Mevrouw, ik krijg net mijn eindafrekening en vind deze nogal duur. Laat ons samen eens kijken naar uw factuur. Het grootste deel van de stijging van de kosten (van 70 euro naar 407 euro per jaar) is voor rekening van de netwerkbeheerder. Heeft electrabel niets mee te maken.

Hebben we dan zoveel meer verbruikt? Neen, meneer, u heeft minder electriciteit verbruikt als vorig jaar. Maar wel iets meer gas. Het was dan ook een koude winter.

Verbruiken we dan zoveel energie? Neen, eigenlijk niet. Misschien iets meer gas dan gemiddeld.

Dat kan, ik werk nogal vaak thuis. Volgens uw inschatting betalen we volgend jaar 349 euro per maand. Als dat net iets meer is dan gemiddeld, betekent dan dat een gemiddeld gezin van 3 personen voor energie 300 euro per maand betaalt? Ja meneer, zoiets.

Hoe komt het dat we dan zoveel moeten achter dragen? Bij de vorige afrekening was u nog maar 3 maanden klant bij Electrabel. Zo'n periode is te kort om een voorspelling te maken. Dus dan baseren we ons op een gemiddeld verbruik.

Een gemiddeld verbruik? Als een gemiddeld gezin van 3 300 euro per maand betaalt, waarom vraagt u dan een forfait van slechts 110 euro per maand? Ik vind 300 euro trouwens erg veel voor een gemiddeld gezin. Zou ik niet beter van leverancier veranderen? Dat hangt af van uw contract, daar weet ik niets over. Ik verbind u door met de verkoopsdienst.

De verkoopsdienst zocht mijn gegevens op en zei: Ach meneer, u heeft contract XXX. Dat betekent dat u geen enkele korting krijgt. Dat geven wij niemand meer. Kijk, het zit zo... 

Vervolgens kwam een uitleg die er 100% zeker op gericht is om mensen te misleiden. Ik verkoop zelf ook wel eens iets en ken de techniek die eruit bestaat heel ondoorzichtige informatie te geven met de biggest smile mogelijk. Dit is een teken van volledig misprijzen van je klanten. Deze techniek werkt enkel wanneer je iets verkoopt aan mensen die niets afweten van de dienst of het product dat je verkoopt. In een B2B omgeving werkt dat in praktijk quasi nooit. In een B2C omgeving blijkbaar wel. Dat dit hun standaardaanpak is, zegt héél veel over Electrabel.

Maar ik wilde me niet laten doen en volgde zo goed en zo kwaad als het kon de redenering van de andere kant van de lijn. Op het moment dat ik haar even samenvatte en begon te simuleren met de cijfers die ik had, bleek dat ze de dingen toch net iets mooier had voorgesteld dan de realiteit. Het contract dat ze me met veel bombarie aan had gekondigd als super voordelig bleek volgens mijn simulatie een korting van 70 euro te betekenen in de praktijk. Maar eens die cijfers werden genoemd, trapte ze op de rem en zei ze:
'Ja maar, die korting van 2 pct kan ik u enkel geven op de energie, niet op de heffingen en de kosten van de netwerkbeheerder, etc.'.
'Ja, dan is de korting nog minder'
'U baseert zich op de verkeerde cijfers'
'Op welke cijfers moet ik me dan baseren?'
'Die vindt u op de site van Electrabel. U kiest voor particulier. Scrol naar beneden. Onder het gekleurde kadertje vindt u het knopje 'sitemap'. U klikt daar op. Vervolgens kiest u voor 'prijzen en voorwaarden'. Scrol verder naar prijsfiches. Daar kiest u 'groen plus'. Met deze info kan u uw prijs berekenen.'

99% van de mensen aan de telefoon heeft dit niet kunnen volgen. Ik ook niet, het ging te snel. Maar ik heb het achteraf eens gereconstrueerd. Het document dat u bekomt, vindt u hier. Om hiermee effectief aan de slag te gaan, heeft u ook het volgende document nodig. In dat laatste staan ook verwijzingen naar dit document.

Toen ik opmerkte dat er ook een simulator op de site stond en dat die er eenvoudiger uit zag, antwoordde de sympathieke stem dat die niet zo accuraat was.

Mocht ons dit zijn overkomen in de eerste twee jaar dat ik werkte, dan stond de poort naar de armoede open. Zomaar eens 2600 euro op tafel leggen, was toen niet zomaar gelukt. En de uitleg die je krijgt is er duidelijk op gericht mensen te intimideren en af te schepen. Ik ben er zeker van dat de verkoopster haar eigen uitleg niet begreep en ook met de cijfers die ze mij bezorgde, geen simulatie van haar eigen verbruik kan maken.

Wettelijk gezien is Electrabel 100% in orde, daar ben ik van overtuigd. De manier van werken toont dat Electrabels enige echte boodschap aan haar cliënteel is: 'Zwijg en betaal, debiel'.

Geek met partner

Leest u even mee:

'Als hij in ronde 36 van de laatste race van het seizoen een punt voorligt op Damon Hill, duikt Schumi in de vangrail. Als Hill hem passeert, draait Schumi weer de baan op en raakt de Williams. Beide auto's kunnen niet verder. Omdat Schumacher niet wordt gestraft voor het ongeluk en dus de wereldtitel krijgt, wordt hij meteen de meest gehate Duitser, een eretitel die tot dat moment op naam van Rudi Völler stond.'

Toen ik dit stukje uit Top Gear Magazine vorige week herlas, dacht ik bij mezelf 'Wat een tof artikeltje, dit is echt genieten: Dat manoeuvre is echt legendarisch en hoe komen ze er toch bij Rudi Völler, de foutste man uit het begin van de jaren 90 erbij te betrekken?! Hilarisch!'

Een fractie van een seconde later dacht ik over mijn vorige gedachte: 'Maar Michel toch, hoeveel dieper kan je nog zinken? Lachen met Formule 1 grapjes en Rdui Völler (en die artikeltjes écht fantastisch te vinden). Hoeveel meer nerd kan je nog worden?'

Deze gedachte werd meteen gevolgd door een andere: 'Wat heb jij geluk dat Silvie bij jou blijft. Ze kan evengoed switchen naar een niet-geek die Admiral Freebee plezant vindt. En Deus. En die iets weet van wijn. En houdt van monovolumes. En van klussen. En in de tuin werken.'


Zo leidden Schumi en Rudi Völler tot een gevoel van dankbaarheid en opluchting omdat mijn geekiness geen struikelblok is voor Silvie.

Gelukkig maar. Want zonder haar ben ik een PC die op Vista draait.
 

The Greatest

Ik weet nu al dat deze blog heel wat minder zal worden gelezen dan de meeste andere blogs. Maar toch hoop ik u, moedige lezer die toch doorklikte, niet te ontgoochelen met deze blog, ookal gaat hij over sport (een thema dat de meeste bloglezers niet interesseert).

Gisteren was het de 70ste verjaardag van Mohammed Ali. Iedereen kent de flamboyante bokser. Wij Belgen weten ook dat de enige Belg die ooit tegen hem streed, Jean Pierre Coopman is. Tot gisteren dacht ik dat dit iets was om fier op te zijn. Tot gisteren, omdat ik dan de beelden heb gezien van de boksmatch. Ali is twee keer zo breed als Coopman en 'The Greatest' speelt een beetje met 'Cooperman' (zo noemde Ali Coopman). De slagen van Coopman lijken Ali amper iets te doen, terwijl onze Jempi zich tot het uiterste moet uitsloven. Al bij al is van een eervol verlies niet echt sprake. 

Heel vreemd toch hoe voor mij, iemand die nog niet geboren was ten tijde van dit gevecht en tot gisteren nog de beelden niet had gezien, de verhalen over het gevecht een stuk positiever zijn dan de realiteit blijkbaar was. Het is een beetje alsof ik nu zou merken dat de Expo 58 één grote flop was waarmee België zich in het buitenland een beetje belachelijk heeft gemaakt.

Een vreemde gewaarwording. Aan de andere kant een prachtig voorbeeld van waarom sommige sportcommentatoren Ali als de grootste sportman aller tijden vinden.

Als u ook een samenvatting van het gevecht wil zien, kan u hier klikken.

Low Budget Teambuilding

Voor zover het nog geen crisis is, zit er een aan te komen. Veel organisaties trappen dan in de valkuil om minder energie te steken in hun personeelsbeleid. Dat is op termijn nefast voor de werking van het bedrijf. Tegelijkertijd heb ik alle begrip voor het feit dat er moet worden bespaard.

Daarom heb ik een tip voor iedereen die graag iets wil doen met zijn team: De 'Het Eiland Teambuilding'. Het concept is eenvoudig: Tijdens een gewone teambuilding onder begeleiding van een teamcoach wordt (als het een goede begeleider is) een vocabularium aangereikt aan de hand waarvan je elkaar feedback kan geven. Denk maar aan de MBTI, Roos van Leary, Insites, etc. Wel, door in team een namiddagje te kijken naar de afleveringen van het Eiland, krijg je ook zo'n vocabulaire aangereikt. Binnen Adforum maken we er alvast gretig gebruik van:

Iemand is wat dolenthousiast over zaken die eigenlijk niet tot het takenpakket behoren: 'Onze Franky is weer in actie geschoten'
Iemand doet wat wollig: 'Aha, vandaag een sessie met Nolleke'
Iemand heeft een (te) felgekleurde das aan: 'Ik wist niet dat het vandaag de eerste dag van de lente is'
Je hebt fijn samengewerkt met iemand: 'Ik ben blij dat ge in mijn team zit'
Alle voorbereidingen voor een workshop of presentatie zijn klaar: 'Dat zijn 5 checks, Michel'
Iemand vertelt een actualiteitsweetje: 'Trivialtime!'
Praktische afspraken worden gemaakt: 'Willen we dat afspreken?'
Wanneer de bureaus weer overvol liggen: 'Uw meest gevulde vat moet uw vuilnisvat zijn'.
Iemand maakt een vergissing: 'Maar Alain toch'.
Er wordt iets afgesproken dat iemand niet plezierig vindt: 'Is dat verplicht?'


Maar 'Het Eiland' is niet het enige Woestijnvisprogramma dat een prachtige opstap is om aan teambuilding te doen. Ook 'In de Gloria' is superinteressant, vooral het filmpje van de Sint Hubertusvrienden die verstek gaven voor de Zevende Dag. Hieruit leren we het volgende:

Iemand heeft teveel werk: Stuurt een mailtje met in de titel: 'Raymond kan het niet aan'.
Als iemand een moeilijk karwei tot een goed einde heeft gebracht: 'Ik heb verdomme 8 jaar schoolreizen gedaan met het beroeps'.

Veel plezier ermee!

Automerken en kledingmerken: Noodzakelijke voorkennis voor u een auto kiest

De meeste vrouwen zijn helemaal niet geïnteresseerd in auto's. En sinds de intrede van het concept van 'de nieuwe man' doen veel mannen zelfs niet meer alsof ze enige interesse hebben in auto's. En dat heeft rampzalige gevolgen voor keuzes die mensen maken. Door een gebrek aan kennis over automerken slaan veel mensen een ronduit belachelijk figuur met hun wagen. Nochtans is het niet zo moeilijk. Met automerken is het net hetzelfde als met kledingmerken. Je keuze vertelt heel wat over jezelf. Lees daarom grondig de onderstaande info zodat u een geïnformeerde keuze kan maken. Na het lezen van deze info weet u welke gevolgen uw keuze heeft voor uw imago en uw uitstraling. Bij elk automerk vindt u een woordje uitleg en een kledijmatig equivalent.

Audi: Degelijk maar een beetje saai. Aan de dure kant: Scapa of Scotland
Mercedes: Degelijk maar een beetje saai. Duur: Burberry
Dacia: Kwaliteit, stijl en uitstraling doen u niets. Enkel de prijs telt: Zeeman; Wibra
Saab: Tikkeltje eigenzinnig, creatief maar doordacht, degelijk: Junk de Luxe; Ben Sherman
BMW: Stijlvol en kwaliteitsvol. U weet wat u doet en heeft lak aan de rest van de wereld: Paul Smith
Land Rover: Ziet er mooi uit, maar echt topkwaliteit is het niet: Tommy Hillfiger
Renault: Van ver best ok, van dichtbij merk je het verschil: C&A
Nissan: Ook hier geldt: Van ver best ok, van dichtbij merk je het verschil, maar u bent wat ouder (of kreeg advies van uw pa bij de autokeuze: E5
Toyota: Oerdegelijk, weinig belang aan esthetiek. U houdt van fermettestijl of bent 75+: Damart
Subaru: U bent fijnproever en maakt minder voor de hand liggende keuzes. Rijplezier tegen betaalbare prijzen: Strellson, Scaball
Alfa Romeo: U heeft een passie voor schoonheid en resultaat. Duurzaamheid is een u onbekend concept: Liberace (ja, Liberace, geef Versace ofzo. De bling factor van Alfa's is echt wel gigantisch, moet u weten).
Porsche: U rekent op vertrouwde concepten en bent bereid daarvoor veel te betalen. Radicale vernieuwing is niet direct uw prioriteit: Hermes; Delvaux
Lamborghini: Het is niet omdat het duur is dat het klasse heeft: Christian Lacroix
Rolls Royce: Erg duur, maar tijdsloos: Chanel
Peugeot: Voor ieder wat wils, niemand is er écht wild van: H&M
Citroën: Voor ieder wat wils, maar dan met snufjes waarbij je denkt 'Wie zit hier nu op te wachten?': Hema
Volkswagen:Degelijk, betrouwbaar, geen frivoliteiten. Niet goedkoop, maar waar voor uw geld als stijl geen breekpunt is: River Woods


Net zoals bij kleren, is het niet zo dat het ene merk op zich beter is dan het ander merk. Het is een kwestie van smaak (en geld natuurlijk).

Nu heeft u geen enkel excuus meer voor automobiele flaters in de stijl van: 'We hebben gekozen voor een hip en modern wagentje, een Toyota'. Dat is net hetzelfde als: 'Schatje, we kunnen ons vanavond eens lekker laten gaan. Ik heb opwindende lingerie gekocht in de Damart. Huidkleurig en maximaal ondersteunend.'

Heather Mills, rolmodel met een prositutieverleden

Vaak heb ik wat medelijden met mensen met een handicap en met uitbreiding met mensen waaraan 'iets speciaals' is. Niet omwille van het feit dat ze een specialleke zijn op zich, maar wel omdat andere mensen vaak niet op een gewone manier kunnen omgaan. Met goedbedoelde mildheid lacht men harder met de mopjes van de vrouw met spasmen, is men vergevingsgezinder voor de man in de rolstoel die zijn handen niet kan thuishouden, veinst men interesse voor de saaie verhalen van 'de dikke', complimenteert men zwangere vrouwen die meer dan 25 kg zijn aangekomen door te zeggen 'hoe stralend ze er uit zien',  etc. Want ze hebben het al zo moeilijk, meneer. 

Gisteren stonden er in de krant foto's van Heather Mills, de voormalige vrouw van Paul McCartney. Bijna 20 jaar geleden werd dit toenmalig model aangereden door een motor. Bij dat ongeval verloor ze een been. In één klap van model naar 'persoon met een handicap'. Het knappe aan Heather Mills is dat ze zich helemaal niet wentelt in een slachtofferrol. Ze vecht terug en met succes.

Op de foto zie ik een mooie, aantrekkelijke vrouw. Maar dat vind ik dan echt, niet uit medelijden omdat ze maar één been heeft. Ik ben ervan overtuigd dat vele mannen de eenbenige Heather Mills veel knapper vinden dan hun eigen 44 jarige vrouw, ookal heeft ze een zeer zichtbare handicap.

Een rolmodel. Met een prostitutieverleden.

Meer Fonsen, graag

Binnen de wereld van HR en arbeidsmarktbeleid, is Fons Leroy een naam als een klok. De 'big chief' van de VDAB, kan op veel waardering rekenen. Enerzijds komt dat doordat hij een moderne, open en aangename communicatiestijl hanteert. Zo vind je op allerlei fora artikeltjes, blogberichtjes, columns, etc. van zijn hand. Anderzijds is het ook iemand die verschrikkelijk veel kennis en expertise heeft over de Vlaamse arbeidsmarkt. Die know how probeert hij in te zetten om te komen tot een flexibeler, eigentijdser  organisatie van de arbeidsmarkt, zonder daarbij volledig asociaal en hardvochtig te worden voor de werkzoekenden, maar hen integendeel een coctail van kansen en verantwoordelijkheden te bieden. Ook wie het niet eens is met zijn voorstellen moet toegven dat ze voortspruiten uit een degelijke, doordachte visie.

Fons Leroy lanceerde gisteren het idee dat hijzelf en zijn collega topambtenaren zouden inleveren (bijvoorbeeld door een indexsprong over te slaan). Dat vind ik een mooi signaal van iemand die medeverantwoordelijk is voor de begeleiding en activering van werklozen in Vlaanderen: Niet alleen de kleintjes moeten een inspanning doen, ook wie meer verdient, kan zijn bijdrage leveren. Goed idee, denk ik dan zo.

Heel verrassend waren de reacties van de vakbonden. Zij reageerden allerminst enthousiast en stelden schouderophalend dat het geen structurele maatregel is. Meer zelfs, zij vinden het belangrijk dat de topambtenaren zo goed worden verloond ('Als Vlaanderen sterke mensen wil, moeten ze hen goed betalen').

Dat is toch een beetje vreemd, vind ik. Akkoord dat competente mensen goed moeten worden betaald. Maar als een topman zelf aangeeft een extra bijdrage te willen doen in deze tijden van crisis, zou dat toch enkel positief onthaald moeten worden (ik weet wel dat het geen structurele ingreep is, maar het gaat over het idee dat iedereen mee een inspanning doet in deze crisis).

De sterkste schouders dragen de sterkste lasten leek eens het devies van de vakbonden. Nu worden voorstellen van die sterkste schouders enkel beantwoord met een laconiek 'als je geld teveel hebt, stort het dan terug'.

Heel vreemd.

Opzij opzij opzij

Ik ben bezig aan mijn derde werkdag in 2012. Ik vat het werkende gedeelte van 2012 voor u graag samen:


Opzij, opzij, opzij,
maak plaats, maak plaats, maak plaats,
wij hebben ongelofelijke haast.
Opzij, opzij, opzij,
want wij zijn haast te laat,
wij hebben maar een paar minuten tijd.

We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.
We kunnen nu niet langer, we kunnen nu niet langer blijven staan.

Een andere keer misschien
dan blijven we wel slapen
en kunnen dan misschien als het echt moet,
wat over koetjes, voetbal en de lotto praten,
nou dag tot ziens, adieu het gaat je goed.

Dat belooft alleszins voor de rest van het jaar.

Goede voornemens had ik niet. Maar misschien moet ik er dat toch maar doen. Tijd maken voor vrienden en familie, misschien...

Het nieuwe jaar is ondertussen dik anderhalve week ver. Bijna ben ik door mijn vakantiemails heen en op de occasionele nieuwjaarsrecepties na, begint alles stillekesaan zijn gewone gangetje weer te gaan.

Het is ondertussen duidelijk dat het economische nieuws in 2012 niet positiever is dan in 2011. Dat negatieve economische klimaat is bijzonder irritant. Het verband tussen je inzet en je resultaten lijkt er volledig door verstoord en dat werkt demotiverend.

Het is in dit context zeer verfrissend de reclames van Vacature te horen op de radio. Vacature doet met de spotjes appèl aan wie de aanval op de problemen wil aanvatten en aan wie zich niet wil laten doen, maar wel zelf het heft in handen wil nemen.

Het is leuk te horen dat er toch nog mensen zijn die er van uit gaan dat niet iedereen op het randje van de burned out staat. Een beetje hoop.

Ik weet wel dat die positieve boodschap volledig past in het kraam van Vacature en in die zin niet komt vanuit onverdachte bron. Toch waardeer ik heel sterk dat ze kiezen voor deze benadering veeleer dan voor die andere reclameboodschap van een ander vacaturekrantje dat een heel ander type mensen wil aanspreken. Niet wie gemotiveerd is, niet wie talent heeft, maar wel wie zo weinig mogelijk inspanning wil doen doen voor hun werk en daarom zo dicht mogelijk gaat wonen bij het werk en op zoek gaat naar formules voor tijdskrediet.

Dan liever met de Vacaturesoldaten naar de oorlog.