Griezelig

Op verschillende websites van kranten worden vaak polls georganiseerd. Bij die polls zijn er heel wat vragen te stellen. Vaak zijn de vragen tendentieus geformuleerd. Maar vooral bij de representativiteit van de respondenten zijn heel wat vragen te stellen. Ik wind me dan ook niet vaak op over de resultaten van de poll.

Maar gisteren was dat even anders. Men peilde toen naar de houding van de lezers over het inhuren van een privé bewakingsfirma om een staking te breken (n.a.v. het incident bij Meister).

Bij het lezen van de poll dacht ik: 'Opnieuw een zinloze poll. Geen mens vindt toch dat dit moet kunnen, op een groepje anarchisten en neonazi's na. Of je nu vakbondsminded bent of niet, geweld kan toch nooit?! Niet door de vakbonden, niet tegen de vakbonden.'

Uit de resultaten (uiteindelijk met meer dan 5000 respondenten), bleek echter dat 1/3 van de mensen eigenlijk vond dat dit moest kunnen. Dat vind ik dus echt griezelig. Dit is een symptoom voor mij dat de irrationaliteit vaak zoveel sterker is dan dat we denken. Het verlichtingsdenken waar we zo trots op zijn (en dat we gebruiken als criterium om andere visies te beoordelen) is kwetsbaar. Niet door een bedreiging van buitenaf, maar door de irrationaliteit binnenin.

Dit maakt me een beetje bang. De irrationaliteit lijkt niet langer een fenomeen in de marge. Uit het feit dat er bijna 500 dagen werd onderhandeld over BHV, midden in een economische orkaan, is een mooie illustratie dat de deze irrationaliteit dreigt door te dringen tot de kern van ons bestel.

Eens de irrationaliteit overwint, is het einde zoek. Dan hoeven we niet meer te malen over al dan niet 2 jaar langer werken. Dan is het maar de vraag of onze kleinkinderen niet in het ontwikkelingsland België (of Vlaanderen zo u wil) zullen opgroeien.

De avonturier

Lieveling,

Nu moet ik echt gaan. Neen, ik kan niet nog een zoen geven. Hij wacht niet. Ja, ik zou liever muziek luisteren en het nieuws volgen in een knus interieur, maar vandaag is Hij het beste alternatief. Ik heb geen idee wanneer ik terug zal zijn. Neen, ik kan niet verwittigen. In Zijn Buik is er geen bereik.

Haal jij C af als ik niet op tijd terug thuis ben? Laat ons de volgende code afspreken: Indien ik geen teken van leven heb gegeven voor 17u, haast jij je dan naar de opvang? Ik heb geen idee waar ik dan zal zijn. Dit is een moment van Avontuur. Mezelf verliezen. No pain, no glory.

Nu moet ik weg. Oef, het regent niet.

Ai toch wel. Dat zal weer fris ruiken, daar in Zijn Buik.

Iedere keer opnieuw zeg ik 'Nooit Meer', maar het is sterker dan mezelf. Wel 50 laatste kansen heb ik gegeven. En nu hield ik lang voet bij stuk. Maar de ergste ontgoocheling is nu weggeëbd, de wonden wat geheeld. We gaan ervoor. Denk aan mij.

Adieu

De treinreiziger

Mannentweedaagse

Donderdag en vrijdag was ik er even uit. Samen met C naar Disneyland. Mannen onder mekaar.

Helaas verliep niet alles helemaal volledig plan. Vooral de gezondheid van C liet het wat afweten. Daarom moesten we ons beperken tot het hoogst noodzakelijke: Enkel attracties die we écht wilden doen. Concreet wilde dit zeggen dat de attracties ofwel erg snel moeten gaan, griezelig moeten zijn ofwel iets met vuur te maken moeten hebben. De Rock 'n' Roller Coaster (met Aerosmith), het terror Hotel, Phantom Manor, Moteur Action, Pirate Bay en de big Thunder Mountain Railroad waren onze topfavorieten waarop we ons focusten. Al de rest was ballast en diende hoogstens om even uit te rusten.

Een dergelijk zwaar programma afwerken met koorts, dat vraagt natuurlijk om een speciaal Disneylanddieet: Chips, Suikerspin, Hot Dogs (waarvan je twee happen neemt en dan niet meer kan), snoepjes en Cola. En niet vergeten, een ijsje. Het eerste wellicht dat verkocht werd dit seizoen. Niet echt rainproof food, maar kom.

Ziek zijn in Disneyland, het is niet plezant. Maar toch nog plezanter dan ziek zijn als je niet in Disneyland bent. Want in Disneyland is alles leuker dan in de echte wereld.

Best dat hij dan ook al in slaap lag in de auto nog voor we de snelweg terug op gereden waren. Maakte de overgang naar de echte wereld wat minder hard.





DISCLAIMER: Kind en Gezin, vooraleer u de inspectie op mij afstuurt na het lezen van deze blog: Geen paniek. Ik ben een pedagogische Sledge Hammer (Trust me, I know what I'm doing).

Open brief aan Vera Claes en Annelies Beck

Geachte Mevrouw Claes,
Geachte Mevrouw Beck,

Tijdens het Radio 1 programma 'Vandaag' hadden jullie een gesprek over de onderzoeksresultaten rond een studie over gelijke kansen tussen mannen en vrouwen. Dit is een thema dat mij na aan het hart ligt. Professioneel ontwerp ik namelijk selectietesten die worden gebruikt in sollicitatieprocedures. Zoals u wellicht weet, is de bedoeling dat deze zo objectief mogelijk zijn zodat bepaalde kansengroepen (Gehandicapten, allochtonen, vrouwen) niet onbewust gediscrimineerd worden (het fenomeen van de 'Adverse Impact'). Met veel interesse volg ik dan ook de evoluties op het vlak van kansengroepen op de arbeidsmarkt.

Het gesprek begon met een leuke, originele insteek 'mannen zijn in nood', ze hebben het niet gemakkelijk.  Maar er gebeurde iets vreemd. Het gesprek kreeg iets ongemakkelijks voor mij als luisteraar. Als twee pubers gibberen over het feit dat mannen geen betere chauffeurs zijn dan vrouwen naar aanleiding van het feit dat mannelijke jongeren meer betrokken zijn bij dodelijke ongevallen dan vrouwelijke jongeren, vond ik wat ongepast. Ik voelde iets van plaatsvervangende schaamte. De gave des onderscheids ontbrak u (even) naar mijn aanvoelen.

Maar kom, ik zal niet flauw doen. Nu ik uw gevoel voor humor ken, zal ik met veel plezier mee met u ginnegappen. Er zit nog een goede mop in mijn hoofd met de elementen 'vrouwen', 'verkrachting' en 'het zelf gezocht hebben'. Hij komt er nog niet helemaal uit. Als hij vorm gekregen heeft, stuur ik hem zeker door. Kunnen we nog eens goed lachen!

Voor de rest heb ik niets dan waardering voor uw beider professionele activiteiten.

Met vriendelijke groeten,

Michael Tack

Beste studenten, goed bezig!

Gisteren had ik de eer en het genoegen om in de les personeelspsychologie aan de KULeuven een gastcollege te mogen geven over innovaties in de wereld van de testing. Dat is iets wat ik eigenlijk heel graag doe. Dit is een uitgelezen moment om de eigen producten net iets grondiger te bespreken en kritische vragen te stellen bij verschillende evoluties binnen het vakgebied.

Het leuke aan de presentatie gisteren was dat er ook vragen kwamen uit het publiek. Dat is iets wat vroeger (toen ik zelf student of assistent was) slechts heel uitzonderlijk gebeurde. De zeldzame vragensteller was dan ook nog meestel een beetje 'een specialleke' binnen het jaar.

Niet zo gisteren. De vragen die er kwamen uit het publiek waren interessant en onderbouwd, mét de nodige dosis kritische zin. Daarenboven was het niet zo dat ze van één of twee vreemde eenden in de bijt kwamen, maar van verschillende studenten overal in de zaal.

Ik ben er van overtuigd dat veel meer ervaren professionals het zelf niet zouden aandurven om hun hand op te steken in een groep van meer dan 150 mensen om vragen te stellen aan iemand die een presentatie geeft.

Ik was onder de indruk. Goed bezig, beste studenten!

Toerentsjeif

Wonen in Brugge is erg leuk. Maar, niet Aalstenaars zal het misschien verbazen, wonen in Aalst is ook heel leuk. In sommige opzichten net iets leuker. Minstens iets relaxter.

In carnavalstijden mis ik Aalst wel een beetje. De speciale Aalsterse humor viert dan hoogtij. Heb vooral geen medelijden met de politici waarmee wordt gelachen in de stoet. Als je kop in de stoet te zien is, tel je mee. Indien niet, ben je niet goed bezig.

Dit jaar werd er uitgekeken naar de reactie van de carnavalisten op het 'torenincident' van Ilse Uyttersprot. Mocht u dit ondanks alles toch ontgaan zijn: Een aantal maanden geleden lekte een video uit waarin Ilse Uyttersprot, de Aalsterse burgemeester, in het openbaar sex had met haar toenmalige vriend. 'Het openbaar' is in dit geval een toren ergens in het Zuiden. Vandaar het woord 'Torenpoeper'. In de stoet verschenen een aantal wagens die verwezen naar dit incident. Ook werden er een aantal carnavalsliedjes over gemaakt. Deze hier, bijvoorbeeld over 'den Toerentsjeif', 'boeven op den toeren' of 'Allo Kroket'.

Maar, het moet gezegd, Ilse Uyttersprot verdient een dikke pluim. Zelf verkleed als jonkvrouw mét een afbeelding van een toren op haar kleed naar de stoet komen kijken, het is een knap statement. Chapeau!

Een kleine grote dag

Hoewel deze blog de 'Adforum Blog' is, gaat het vaak slechts héél onrechtstreeks over Adforum. Vandaag echter niet. Met Adforum ronden we vandaag een belangrijke kaap: De eerste versie van ons testplatform wordt officieel opgeleverd. Voor de mensen die zoiets niet kennen, een 'testplatform' is een soort website waarmee wij kunnen vragenlijsten en testen rondsturen. Dan krijg je in je mailbox een linkje waarop je kan klikken om dat die fijne persoonlijkheidstest of tevredenheidsvragenlijst in te vullen. De antwoorden worden dan allemaal verzameld op het platform en dan kunnen wij op basis van die vragenlijsten rapporten maken. 

Er bestaan wel wat van die testplatformen op de markt. Hele knappe systemen, zelfs. Maar die doen nooit helemaal wat je wil (of het kost erg veel). Daarom zijn we bezig er zelf een te ontwikkelen. Dat vraagt veel geld, tijd en denkwerk. En vandaag zal een eerste versie klaar zijn. Natuurlijk is dat nog niet definitief. Zoiets moet je eigenlijst altijd doorontwikkelen, net zoals de testen die in dat systeem zijn opgenomen. 

Ookal zal er hier en daar wel eens een bug opduiken, voor ons is het een heel klein beetje een feestdag.