In februari had ik met de dokter het volgende gesprek:
Doc: - 'Meneer, het zou u geen kwaad doen een beetje te vermageren. Hoeveel weegt u nu?'
Ik: - 'Och, een stukske in de 80 denk ik...'
Doc: - 'Hmmm, dat denk ik niet. Ik denk eerder in de richting van de 100.'
Ik: - 'Daar vergist u zich toch, hoor, dokter. U overdrijft om me te motiveren om te vermageren'
Doc: - 'Sta eens op de weegschaal'
Ik: - 'Met plezier'
...
Doc: -'102,5'
Ik: -'Oei'
De rest van het gesprek herinner ik me niet meer. Ik was volledig in shock. Geen flauw idee hoe ik thuis ben geraakt.
Eens thuis, ging ik in de zetel zitten, nam er een pintje bij en ging even nadenken. De dokter had gelijk: 100 kg is een grens die je niet hoort te overschrijden, zo ging ik akkoord. Een korte overpeinzing leerde me dat er duidelijk iets schort aan mijn eetpatroon: Vaak op restaurant, broodjes en belegde broodjes uit de tankstations à volonté (dikwijls 's morgens, 's middags en 's avonds), vele pakjes chips en dan natuurlijk een paar pintjes in de zetel na het harde werk (Want dat had ik toch verdiend).
Het is niet omdat je het probleem kent, dat je de oplossing kent. En het is niet omdat je de oplossing kent, dat je deze ook in de praktijk kan brengen. Aangezien ik een weinig regelmatig leven leidt, wist ik dat de oplossing niet in een gestructureerd dieet lag. Daarom had ik besloten te doen wat ik altijd doe, maar steeds de meest 'gezonde' keuze te maken, zoals bijvoorbeeld steeds vis eten op restaurant, in de frituur me beperken tot frietjes en geen 'vlees' bestellen, een broodje met kip, etc. De intuïtieve aanpak, als het ware.
Ik begrijp eigenlijk niet zo goed dat mensen complexe diëten volgen. Het is toch heel logisch: Hoe meer ongezonde dingen je eet, hoe slechter. Hoe meer gezonde dingen je eet, hoe beter. Als je dit consequent volhoudt, dan is het gemakkelijk gezonder te gaan eten, ookal heb je heel chaotische eet- en leefgewoonten.
Die aanpak lijkt te werken. Ondertussen zijn we 5 maand verder en sinds een paar weken 15 kg lichter.
Het resultaat is dat ik terug een aantal 'slim fit' hemden kan dragen, zonder dat mijn knopjes onder druk staan.
Donderdag heb ik sinds lange tijd voor het eerst niet geblogd op een werkdag. Oorzaak is de grote boosdoener die de voorbije weken door ons land dwaalt, de buikgriep. Enfin, of het een echte buikgriep was, weet ik niet. Wel weet ik dat de symptomen er waren: Gevoel dat er een mini mixer is ontsnapt in uw buik, geen enkele gehechtheid meer aan het leven en buikinhouden die uw lichaam in weinig courante vorm verlaten. Ik weet, echt aangenaam om dit te lezen op een maandagochtend is het niet, maar er bestaat dan ook geen smaakvolle (excusez le mot) manier om over buikgriep te schrijven. 
