Kindervreugde

Gisteren had ik een vergadering in Brussel. Die was een half uurtje vroeger gedaan dan gepland. Op de ring, in de file, dacht ik dat ik met wat geluk op tijd tin Brugge was omC op te halen. Nog even afwachten tot ik een goed zicht heb op de ontwikkelingen binnen de file en dan bellen naar Silvie met de heugelijke boodschap 'Haast je maar niet, ik zal om Casper gaan.'.

Vervolgens stoofde ik aan licht overdreven snelheid over de E40 richting Brugge. Eens aangekomen, verwachtte ik een dolenthousiast 'Papa, jij komt me halen, wat leuk! En zo vroeg!'. Daarentegen kreeg ik te horen. 'Ben je daar al? Ik wil nog niet mee.' Daarop treuzelde en treuzelde hij tot ik hem eindelijk de schoolpoort uit kreeg.

Vanaf dat moment begon het volgende issue:

C: 'Mag ik bij de buren gaan spelen?'.

Ik: 'Neen, we gaan direct eten. Daarbij, je bent er vrijdag al geweest'

C: 'Ik wil toch. Please mag het?'

Ik: 'Nee, jongen. Hoe was het op school. Wat is er allemaal gebeurd?'

C: 'Ik weet het niet meer. Ik wil gaan spelen bij de buren.'

Ik: 'Nee heb ik gezegd. Stop er nu over.'

C: 'Ik wil bij de buren spelen, ik wil bij de buren spelen, ik wil bij de buren spelen, ...'

Van dat zinnetje maakte hij een liedje dat hij de weg naar huis toe bleef zingen. Alles behalve de reclameoudersconversaties dus ('Hoe was jouw dag, jongen?', 'Goed, lieve papa, krijg ik iets lekkers?', 'Ja jongen, hier is wat geld voor iets lekkers', waarop de mamie: 'Doe maar lievelingen. Als jullie iets vuil maken, krijg ik het toch proper. Ondertussen voel ik me maandverbandfris terwijl ik vetvrij kook'...).

Thuis heb ik de TV opgezet waar hij tijdens het zingen van het zinnetje 'Ik wil bij de buren spelen' bleef voor plakken en dan stillekesaan stilviel.

Kindervreugd. Televisievreugd.