Work life love balance

Heeft u het wat gevolgd, het ganse verhaal rond Didier Bellens, Concetta Fagard en de raad van bestuur? Belgacom wil precies zelf zijn eigen soap lanceren.

Stuitend vind ik het ongelooflijke amateurisme van de manier waarop dit wordt afgehandeld. Maar Belgacom is niet de enige organisatie die daar niet goed mee om kan. Denk aan de zaak van Fernand Coeckelbergh bij de politie of de zaal Lewinsky in de US. Voor topmannen zijn vrouwen precies een grotere bedreiging dan tegenvallende (electorale of financiële) resultaten.

Het is duidelijk dat het scheiden van werk en privé voor het topmanangement een gedateerd advies is. Voor hen geldt: Houdt uw werk, privé- en liefdesleven strikt gescheiden. Op het werk geldt de logica van de resultaten, in het privéleven geldt de logica van de aangename, doch passieve aanwezigheid en in het liefdesleven geldt de logica van de lust.

Haal je deze logica’s door elkaar, dan kom je in de problemen: Sommige ambtenaren, zo durft men al eens te fluisteren, hanteren op het werk de logica van de aangename doch passieve aanwezigheid. Als ik de Flair mag geloven zijn er ook veel mannen die in het liefdesleven deze strategie volgen (U kent de artikels wel: ‘Saaie sex met mijn man: Hoe ontsnap ik er aan?’). En topmanagers hanteren vaak de logica van de lust op het werk, zo blijkt.

Dringend op zoek gaan naar een nieuwe work-life-love balance, zou ik adviseren.

Ge doet niet normaal

Of alles ok was, vroeg ze bezorgd. Of had ik drugs genomen? Toen ik op beide vragen ontkennend antwoordde en vroeg naar naar de reden van haar vreemde blik, zei ze: 'Ge doet niet normaal'.

In gedachten reconstrueerde ik snel de gesprekken die we de uren voorafgaand aan deze opmerking hadden. Zelf vond ik niets ongewoons terug, maar ik geef toe: Het gebeurt wel meer dat ik een inschattingsfout maak over wat al dan niet sociaal aanvaardbaar is.

Aarzelend en een beetje ongerust over wat ik nu weer had gedaan, vroeg ik haar: 'Oei, wat heb ik dan gezegd?'. Antwoord: 'Niets. Maar je blog van gisteren, wat was me dat. Zo dromerig, zo flauw, zo plakkerig, .... Dat past helemaal niet bij jou... Ben je verliefd misschien?... Oh neen, je hebt een minnares!'

Pffff. De moed zonk me in de schoenen. Post een mens al eens een mijmerend stukje omdat hij wat weemoedig is nu de zomer op zijn laatste schoenen loopt en hop, 't is weer niet goed. In tegendeel, blijkbaar haal ik me er alleen maar duistere verdachtmakingen op de nek.

Zelf had ik verwacht dat ze na het lezen van mijn stukje smeltend in mijn armen zou vallen: Haar stoere Chuck Norris die blijkbaar toch nog in touch is met zijn emotionele zelf. Van die dag dromen alle Goedele, Flair- en Libellelezeressen al jaren en nu was die Grote Dag voor haar eindelijk aangebroken!

Niet dus.

Ziekelijk. Abnormaal. Verliefd op een ander. Dat dacht ze erover.

Toch ook geen normale reactie? En ze werkt wel erg veel over de laatste tijd.

Maar no worries, deze Texas Ranger onderzoekt de zaak.

Pizza, TV en opvoeding

In de eerste werkweek na het verlof ging het al aan 200 km/u. Een aantal deadlines die moesten worden gehaald, zorgden voor vroege ochtenden en late avonden.

Dit valt niet altijd even gemakkelijk te combineren met de kinderopvang. Maar wat moet, moet. Dus wat gebeurt dan in de praktijk? C gaat op kamp, blijft nog even in de opvang en wordt opgepikt door de papa. Onderweg naar huis stoppen ze in het buurt-carrefourtje om diepvriespizza te kopen. Eens thuisgekomen mag C een huurfilm kiezen via Telenet. Als de film begint, vliegen de pizza's in de oven en gaat de PC aan. C eet pizza op voor TV, ik eet pizza op voor de PC.

Terwijl ik dan verga van schuldgevoel (ik voel de banbliksems van de Klasse-, Flair- en Libelle-redactie al toeslaan), hoor ik C uit de living roepen: Jij bent de liefste papa ter wereld! Een film kiezen en pizza eten voor TV, het is hier een feestje! Joepie!

Dat verzacht de pijn natuurlijk wel een beetje.