De schaam van België

Bussen. Autocars. Het is een schaars goed.

Ik herinner me nog zeer goed de discussie vorig jaar tussen een aantal eerwaarde ministers over wie zou kunnen zorgen voor de bussen die asielzoekers van Brussel naar de leegstaande kazernes te lande zou kunnen brengen. Daklozen genoeg, asielzoekers genoeg en opvangplaatsen in kazernes genoeg. Maar wie zou instaan voor de bussen? Wie o wie zou de moeilijke, zware taak op zich nemen een aantal autocarbedrijven te bellen om bussen te regelen? Ministerieel debat. Ruzie tussen excellenties zelfs. Wiens beleidsverantwoordelijkheid behoort dit toe? Een zware dobber.

Kindjes, wacht nog even in de kou. We zijn nog aan het nadenken over wie deze bussen moet regelen.

Ook deze winter lijkt de staatssecretaris asielzoekers genoeg te hebben. Ook opvangplaatsen zijn beschikbaar. Maar alweer dient de laatste, moeilijkste horde te worden genomen: Wie o wie vindt de bussen?

Je kan het mevrouw De Block. Ik geloof in u. Raap al uw verstand en moed bijeen. Laat u niet afleiden en 'grab that phone'. Bel autocarfirma's alsof uw leven er van af hangt.

Tip: 1207 is zeer interessant als je graag een telefoonnummer van een busfirma uit de buurt wil. U heeft misschien nog geen smartphone.

Dat in de Europese hoofdstad mensen de nacht op straat moeten doorbrengen bij temperaturen van minder dan -10°, zou niemand onberoerd mogen laten, of je nu een eerder linkse of eerder rechtse politieke oriëntatie hebt. In 2009 schreef ik al blogje over de asielzoekers in Brussel. Ondertussen is er nog niets gebeurd om dit probleem op te lossen. Men heeft nog niet eens een noodplan.

Ik voel plaatsvervangende schaamte voor dit totale gebrek aan competentie. En kom nu niet uitleggen dat het complex is, dat er structurele oplossingen moeten komen, dat er een probleem is van bevoegdheidsverdeling, etc. Ik weet dat wel. Maar nu, 10 nachten per jaar, moet er noodopvang komen voor deze crisissituatie. Dat weten we al jaren lang en nog vallen de verantwoordelijken steil achterover van het verschot als het begint te vriezen. Intriest.

Verdomme toch.

Betuttelende verdediging van Maggie De Block

Aan de toog en op internet circuleren heel wat grapjes over onze nieuwe staatssecretaris Maggie De Block. Aanleiding is haar overgewicht. Het duurde niet lang of mensen begonnen hier tegen te protesteren. Men vindt die grapjes ongepast want:

1) We moeten haar beoordelen op haar daden, niet op haar uiterlijk

2) Het is een verdoken vorm van sexisme want vrouwen worden veel sneller en harder aangepakt op hun uiterlijk dan mannen.

De twee lijnen van argumentatie komen samen in dit opiniestuk van een redactrice van De Morgen. Ik ben niet akkoord met die visie. Meer zelfs, ik denk dat het betuttelend is tegenover vrouwen.

Ten eerste moeten we haar natuurlijk beoordelen op haar daden en niet op haar uiterlijk. Maar grapjes maken over iemands uiterlijk staat een oordeel over iemands daden niet in de weg. Zo heb ik al heel vaak mannelijke collega's gehad die (eerder) klein zijn. Natuurlijk wordt daar al eens mee gelachen. Maar dat weegt nooit door in iemands evaluatie. Dat zou ronduit dom zijn.

Ten tweede is het niet zo dat er enkel of eerder over vrouwen hun uiterlijk grapjes worden gemaakt. Caroline Gennez en Inge Vervotte waren al een eindje actief toen de grapjes over hen opdoken. Dat is niet anders geweest bij Freddy Willockx (ogen), Guy Verhofstadt (tanden), Jean Luc Dehaene (gewicht), Pieter De Crem (zogenaamde 'poedelkapsel'), etc.

Door dergelijke opiniestukken waarbij goed bedoeld de verdediging wordt opgenomen van Maggie De Block, wordt eigenlijk de boodschap meegegeven: Mannen zijn dan misschien wel sterk genoeg om hiermee om te kunnen (ze hebben trouwens geen keuze), Maggie De Block kan hier niet alleen mee om en verdient een speciale behandeling.

Die betutteling doet net af van de kwaliteiten van Maggie De Block.