Betuttelende verdediging van Maggie De Block

Aan de toog en op internet circuleren heel wat grapjes over onze nieuwe staatssecretaris Maggie De Block. Aanleiding is haar overgewicht. Het duurde niet lang of mensen begonnen hier tegen te protesteren. Men vindt die grapjes ongepast want:

1) We moeten haar beoordelen op haar daden, niet op haar uiterlijk

2) Het is een verdoken vorm van sexisme want vrouwen worden veel sneller en harder aangepakt op hun uiterlijk dan mannen.

De twee lijnen van argumentatie komen samen in dit opiniestuk van een redactrice van De Morgen. Ik ben niet akkoord met die visie. Meer zelfs, ik denk dat het betuttelend is tegenover vrouwen.

Ten eerste moeten we haar natuurlijk beoordelen op haar daden en niet op haar uiterlijk. Maar grapjes maken over iemands uiterlijk staat een oordeel over iemands daden niet in de weg. Zo heb ik al heel vaak mannelijke collega's gehad die (eerder) klein zijn. Natuurlijk wordt daar al eens mee gelachen. Maar dat weegt nooit door in iemands evaluatie. Dat zou ronduit dom zijn.

Ten tweede is het niet zo dat er enkel of eerder over vrouwen hun uiterlijk grapjes worden gemaakt. Caroline Gennez en Inge Vervotte waren al een eindje actief toen de grapjes over hen opdoken. Dat is niet anders geweest bij Freddy Willockx (ogen), Guy Verhofstadt (tanden), Jean Luc Dehaene (gewicht), Pieter De Crem (zogenaamde 'poedelkapsel'), etc.

Door dergelijke opiniestukken waarbij goed bedoeld de verdediging wordt opgenomen van Maggie De Block, wordt eigenlijk de boodschap meegegeven: Mannen zijn dan misschien wel sterk genoeg om hiermee om te kunnen (ze hebben trouwens geen keuze), Maggie De Block kan hier niet alleen mee om en verdient een speciale behandeling.

Die betutteling doet net af van de kwaliteiten van Maggie De Block.

Duitsland kandidaat overnemer NV België

Voor de zoveelste keer was er gisteren een 'cruciaal moment' in de wetstraat aangebroken. Eerlijk gezegd, was ik ondertussen al een klein beetje afgehaakt. Niet verwonderlijk als je weet dat de 'onderhandelende partijen' al 9 maanden lang niet met elkaar aan tafel hebben gezeten. Waar zijn we dan mee bezig?

Soit, gisteren leek dan toch écht een cruciaal moment te zijn aangebroken. Tot na de persconferentie, dacht ik: Het spel wordt hard gespeeld, maar als puntje bij paaltje komt, zal er staatsmanschap en leiderschap aan de dag worden gelegd. Mochten we écht onder druk komen te staan van de financiële markten of onze democratie echt bedreigd zou worden, dan zouden ze zichzelf wel overstijgen, zo dacht ik. Nu niet meer. Het machtsvacuüm is reëel en mijn geloof dat het in echte nood wel goed zou komen, is weg.

Gisteren hebben we onze meeting even stilgelegd om samen de persconferentie van De Wever te volgen.

Eva, onze Duitse collega, zag haar kans al schoon en suggereerde al grappend dat 'we jullie land best kunnen overnemen'.

Deze pijnlijke soort humor is Duitsers normaal volledig vreemd. Maar Eva is zo te zien volledig aan het assimileren. Ze wordt een echte Belg. Wie zegt dat de Belgische identiteit niet bestaat?