Sexpartners, handtassen en sociale wenselijkheid

Ik herinner me nog goed dat ik heel vaak het volgende onderzoek heb moeten bespreken als monitor aan de unief:

Via een vragenlijstonderzoek werden respondenten gevraagd aan te geven hoeveel sexpartners zij tot op dat moment hebben gehad. Uit het onderzoek bleek een gigantisch verschil te bestaan tussen de vrouwen en de mannen in de zin dat mannen aangeven veel meer partners te hebben gehad dan vrouwen. Dat betekende dat ofwel een van de twee partijen loof ofwel dat er een aantal vrouwen bandwerk verrichtten.

Daarom heeft men de vraag opnieuw gesteld, maar deze keer werden de mensen gevraagd mondeling te antwoorden en werden ze aan de leugendetector gehangen. Resultaat: Het aantal sexpartners van de vrouwen ging spectaculair omhoog.

Dit is een klassiek voorbeeld van de sociale wenselijkheid: Ookal wordt er anoniem bevraagd, toch durven de respondenten de waarheid niet te zeggen omwille van schrik voor stigma's etc.

Wat blijkt nu? Naar mijn aanleiding van mijn blogje van gisteren postten een aantal mensen hoeveel paar schoenen ze hebben (en mij daarmee in de problemen brachten, maar soit). Maar uit 'live' en telefonische contacten met een aantal van die mensen, blijkt dat men in het echt nog meer schoenen heeft (maar nu naar beneden heeft afgerond). Tssss.

Weest u niet ongerust, dames. Bij deze wil ik u graag oproepen om te posten hoeveel handtassen u heeft. En wees gerust eerlijk! Want ik wil Silvie graag stimuleren om nog een handtas te kopen. Want die van nu is zeer praktisch ('groot en stevig, ideaal voor mijn fototoestel'), maar echt niet mooi. Geef toe, wat heeft het voor zin om veel aandacht aan je kledij te schenken en dan op stap te gaan met een gore tex (!) handtas?!

@ Moeder: Wees niet ongerust, hé. Voor de rest gaat het nog goed tussen Silvie en ik.

(Wo)men and their shoes

Ik vind het helemaal niet erg dat Silvie veel geld zou uitgeven aan kleren enzo. Integendeel zelfs. In dat opzicht maken mannen het vrouwen veel te moeilijk. Enerzijds mekkeren over het feit dat hun vrouw zich 'laat gaan' en anderzijds commentaar geven als hun vrouw te veel geld spendeert aan kleren. Neen, ik niet. Ik ben in dat opzicht consequent: Go for it.

Maar ik geef toe, als ik ergens commentaar op geef, dan is het over de vele schoenen die Silvie koopt. Ook voor mij is er een financiële pijngrens op kledinggebied. Silvie, die voor de rest een plezier is om mee samen te wonen, gaf zich echter niet zomaar gewonnen. Zij beweert dat ik veel meer schoenen heb dan haar en om dat te illustreren zette ze eens al mijn schoenen op een rijtje (zie foto). Ze telde 13 paar. Terwijl zij zelf maar 12 paar heeft.

Daar schrok ik wel even van. Bijna capituleerde ik. Gelukkig liet mijn analytisch vermogen mij niet in de steek. Het grote verschil is natuurlijk dat ik schoenen koop, deze draag en als ze kapot zijn ze NIET wegdoe, maar hou als reserveschoenen. Silvie houdt alleen schoenen die ze ofwel nooit draagt ofwel die ze heel intensief gebruikt (maar eens ze versleten zijn, vliegen ze de vuilbak in).

Ik zie u al denken: 'Ja, wat heb je er nu aan om reserveschoenen te hebben? Typisch mannen, smijt dat toch weg.' U heeft ongelijk. Je weet nooit dat je ooit nog eens moet verven. Of dat je schoenen naar de schoenmaker moeten en je niets meer hebt om aan je voeten te doen.

Omgekeerd denkt u dan wellicht: 'Die Silvie die pakt dat goed aan: Schoenen draag je tot ze versleten zijn en dan smijt je ze weg.' In theorie ga ik met u akkoord. Alleen is het tempo waar Silvie schoenen verslijt onmenselijk hoog. Maar echt heel hoog. De aanleiding van deze blog was namelijk de opmerking van Silvie (gisteren) 'Ik heb dringend nieuwe schoenen nodig'. Die hier zijn versleten'. De schoenen waarvan sprake hebben we gekocht op 5 november. 25 dagen geleden.

En het is niet dat ze ze iedere dag heeft gedragen (zo doen vrouwen dat toch niet).