Geek met partner

Leest u even mee:

'Als hij in ronde 36 van de laatste race van het seizoen een punt voorligt op Damon Hill, duikt Schumi in de vangrail. Als Hill hem passeert, draait Schumi weer de baan op en raakt de Williams. Beide auto's kunnen niet verder. Omdat Schumacher niet wordt gestraft voor het ongeluk en dus de wereldtitel krijgt, wordt hij meteen de meest gehate Duitser, een eretitel die tot dat moment op naam van Rudi Völler stond.'

Toen ik dit stukje uit Top Gear Magazine vorige week herlas, dacht ik bij mezelf 'Wat een tof artikeltje, dit is echt genieten: Dat manoeuvre is echt legendarisch en hoe komen ze er toch bij Rudi Völler, de foutste man uit het begin van de jaren 90 erbij te betrekken?! Hilarisch!'

Een fractie van een seconde later dacht ik over mijn vorige gedachte: 'Maar Michel toch, hoeveel dieper kan je nog zinken? Lachen met Formule 1 grapjes en Rdui Völler (en die artikeltjes écht fantastisch te vinden). Hoeveel meer nerd kan je nog worden?'

Deze gedachte werd meteen gevolgd door een andere: 'Wat heb jij geluk dat Silvie bij jou blijft. Ze kan evengoed switchen naar een niet-geek die Admiral Freebee plezant vindt. En Deus. En die iets weet van wijn. En houdt van monovolumes. En van klussen. En in de tuin werken.'


Zo leidden Schumi en Rudi Völler tot een gevoel van dankbaarheid en opluchting omdat mijn geekiness geen struikelblok is voor Silvie.

Gelukkig maar. Want zonder haar ben ik een PC die op Vista draait.
 

(Wo)men and their shoes

Ik vind het helemaal niet erg dat Silvie veel geld zou uitgeven aan kleren enzo. Integendeel zelfs. In dat opzicht maken mannen het vrouwen veel te moeilijk. Enerzijds mekkeren over het feit dat hun vrouw zich 'laat gaan' en anderzijds commentaar geven als hun vrouw te veel geld spendeert aan kleren. Neen, ik niet. Ik ben in dat opzicht consequent: Go for it.

Maar ik geef toe, als ik ergens commentaar op geef, dan is het over de vele schoenen die Silvie koopt. Ook voor mij is er een financiële pijngrens op kledinggebied. Silvie, die voor de rest een plezier is om mee samen te wonen, gaf zich echter niet zomaar gewonnen. Zij beweert dat ik veel meer schoenen heb dan haar en om dat te illustreren zette ze eens al mijn schoenen op een rijtje (zie foto). Ze telde 13 paar. Terwijl zij zelf maar 12 paar heeft.

Daar schrok ik wel even van. Bijna capituleerde ik. Gelukkig liet mijn analytisch vermogen mij niet in de steek. Het grote verschil is natuurlijk dat ik schoenen koop, deze draag en als ze kapot zijn ze NIET wegdoe, maar hou als reserveschoenen. Silvie houdt alleen schoenen die ze ofwel nooit draagt ofwel die ze heel intensief gebruikt (maar eens ze versleten zijn, vliegen ze de vuilbak in).

Ik zie u al denken: 'Ja, wat heb je er nu aan om reserveschoenen te hebben? Typisch mannen, smijt dat toch weg.' U heeft ongelijk. Je weet nooit dat je ooit nog eens moet verven. Of dat je schoenen naar de schoenmaker moeten en je niets meer hebt om aan je voeten te doen.

Omgekeerd denkt u dan wellicht: 'Die Silvie die pakt dat goed aan: Schoenen draag je tot ze versleten zijn en dan smijt je ze weg.' In theorie ga ik met u akkoord. Alleen is het tempo waar Silvie schoenen verslijt onmenselijk hoog. Maar echt heel hoog. De aanleiding van deze blog was namelijk de opmerking van Silvie (gisteren) 'Ik heb dringend nieuwe schoenen nodig'. Die hier zijn versleten'. De schoenen waarvan sprake hebben we gekocht op 5 november. 25 dagen geleden.

En het is niet dat ze ze iedere dag heeft gedragen (zo doen vrouwen dat toch niet).

Dromen over adrenaline

Ik doe mijn job supergraag. Uitdaging, afwisseling, vrijheid, creativiteit, ... het hoort er allemaal bij. Toch heb ik heel soms het gevoel dat ik iets mis. Ik kan het moeilijk omschrijven, maar ik denk dat het te vatten is onder de noemer 'adrenaline'.

Glazen wassen van wolkenkrabbers, boeven achtervolgen met de Nederlandse politie-lambo, uitgebroken stieren vangen, kinderen redden uit brandende gebouwen, kanibalenstammen in Zuid-Amerika ontdekken, .... dat zijn jobs die tenminste écht avontuurlijk zijn, denk ik soms in een zwak moment. Is dat normaal? Of is dit een teken van een vervroegde midlifecrisis? Of een late puberteit?

Zo, nu netjes de ontbijttafel opruimen want de opwinding die zo'n zootje teweegbrengt bij Silvie, is niet direct de adrenaline waarvan ik wel eens droom.