Passie in Zuid West Vlaanderen

Gisteren bezochten we met JCI het privémuseum van drukkerij Strobbe. Nasst een ganse collectie lithostenen zijn heel wat oude drukmachines te zien. De drukkerij heeft zijn roots (en ligt nog altijd) in Izegem. Zuid West Vlaanderen dus. Dat stuk van Vlaanderen waar iemands moraliteit wordt vereenzelvigd met zijn arbeidsethos. Waar denken zonder doen verloren tijd is. Waar men liever met zijn voeten in de modder ploetert dat met zijn hoofd in de wolken zweeft.

In dat Zuid West Vlaanderen bezochten we dus de privécollectie van de drukkerij. De collectie is heel interessant, ook voor mensen zoals ik die geen enkele affiniteit hebben met de drukkerswereld. Maar minstens zo boeiend was de passie waarmee onze gids (Luc Strobbe, telg van de familie die de drukkerij in handen heeft) vertelde over zijn collectie.

Heel mooi hoe een die hard ondernemer zo'n grote passie kan ontwikkelen. Ik vind het steeds verfrissend iemand zo gepassioneerd te horen vertellen. Zo'n ongeveinsd enthousiasme is een veel krachtiger wapen dan de beste reclameacties. Ook in het onderwijs werkt zoiets. Veel meer dan leerplannen, leerdoelen en activerende werkvormen is een diepgewortelde passie van een leerkracht of een verteller de motor om mensen dingen bij te brengen.

Texas van Vlaanderen

Toevallig moet ik de laatste tijd vaak in Roeselare zijn, zowel in het kader van het werk als voor activiteiten in de vrije tijd. Ik moet eerlijk toegeven dat ik onder de indruk ben van de stad. 15 jaar geleden was het een beetje een groezelige stad waar je je gading kon vinden als je fan was van cafés als de warehouse of de gesprongen plong. Voor de rest was het er een beetje vervallen.

Wat een verschil met het dynamisme dat de stad vandaag de dag uitstraalt: Nieuwe, moderne gebouwen, een gezellige winkelstraat, vele ondernemingen en winkels in de rand van de stad... Een mooi staaltje van stadsontwikkeling, zeg maar.

Dat blijft trouwens niet beperkt tot Roeselare. Het ganse zuiden van West Vlaanderen (beter bekend als het 'Texas van Vlaanderen') lijkt een enorme boost mee te maken. Kortrijk lijkt helemaal niet meer op het ingeslapen stadje van 10 jaar geleden.

Aan de andere kant wordt een mens er ook wat nostalgisch van. Ik weet nog goed hoe ik volledig onder de indruk stond te kijken naar de mannen met de moto's, volledig in het leder en steevast met de pint in de hand, in de stationstraat in Kortrijk. Sinds die er niet meer zijn is het veiligheidsgevoel in de buurt misschien wel toegenomen, maar toch. Een stukje cultuur uit het 'Steenen Tydperk' is daarmee wel vervlogen.