Politiek en bedrijfsleven (10 juni 2010: Een jaar later.)

Een gepensioneerde West-Vlaamse ondernemer gaf me ooit het advies om me in het bedrijfsleven politiek zeer neutraal op te stellen: 'Door standpunt in te nemen, heb je niets te winnen. Alleen te verliezen.'. Maar ik kan het niet laten toch even iets te posten over 'één jaar nogov'.

Ik heb al heel vaak - vanuit mijn professionele achtergrond - geprobeerd om de vergelijking te maken tussen de politiek en het bedrijfsleven. En tot op zekere hoogte lukt dat: Een aantal uitspraken die je wel eens hoort op de werkvloer zijn gemakkelijk te vertalen naar de politieke empasse.

'Onze afdeling presteert goed, die andere niet. Dat kan zo niet blijven duren. We moeten herstructureren' (Vlaanderen over Walllonië)

'Els had weer teveel gedronken op die receptie. Ze heeft weer heel wat dingen gezegd waarvan ze spijt zal hebben.' (Frank Vandenbroucke belt te luid op de trein en doet zijn beklag over de NV-a tegen een journalist)

'Ik kom net thuis van zakenreis in het buitenland.' (Dewever komt thuis na bezoek aan Elio Di Rupo in Bergen).

'Onze oude directeur is al lang op pensioen, maar hij komt zich nog af en toe eens moeien.' (Tobback en Eyskens die commentaar geven op de formatie)

'Zonder mij draaide dat hier al lang in de soep. Ik houd dat bedrijf hier recht.' (Leterme over zichzelf als premier in lopende zaken)

'Ik heb een blauwtje gelopen bij Els. Ik dacht het eens te proberen, maar ik kreeg alleen een categoriek 'neen'.' (Vlaamse politici over Joëlle Milquet)

'Ja, ik weet het dat hij een alcoholprobleem heeft. Maar daar doet niemand iets aan. Dat mag blijkbaar allemaal.' (de collega's over Daerden)

'Die 2 komen helemaal niet overeen. Vroeger was dat anders. Volgens mij hebben die ooit nog een affaire gehad die niet goed is afgelopen.' (De relatie tussen Dewever en Gennez)

'Als Jef komt naar de personeelsfeest, dan kom ik niet. Ge kunt op uwen kop gaan staan' (NV-a die niet met de Groenen wil onderhandelen.)

Maar het is niet omdat ik bepaalde zaken herken, dat ik ook de oplossing zou kennen. Au fond komt het hier op neer dat in het professionele leven een team dat zo slecht presteert al lang zou worden ontslaan. De enigen die de politici kunnen 'ontslaan' zijn de kiezers en voortgaand op de recentste peilingen is men allerminst van plan dat te doen.

Ik ben echt benieuwd hoe dat allemaal zal aflopen. Zouden er ook gouden parachutes voorzien zijn in de politiek?

Je doet het beter dan je denkt.

Dikwijls heb ik het gevoel dat ik dag in dag uit ben aan het rushen van de ene uitdaging naar de andere: Deadline halen, brandje blussen, mails beantwoorden, ... . De dagelijkse beslommeringen vragen zoveel tijd en energie dat ik vaak het gevoel heb geen tijd te hebben om met de collega's werk te maken van een strategie op langere termijn om zo verder te kunnen groeien als Adforum. Dat werkt soms al eens frustrerend.

Dan helpt het wel eens terug te kijken. Bijvoorbeeld naar de oudere berichtjes van deze blog. Zo zag ik dat ik in augustus 2009 vol trots aankondigde dat een aantal weken later onze eerste stagiaire zou beginnen. Als alles goed verloopt, kan ik over twee maanden, augustus 2011, aankondigen dat er twee stagiaires zullen starten, samen met de (tegen dan) twee vaste medewerksters.

Hoewel met de deze gestage groei niet de Trends-gazelle-prijs zullen winnen, is het toch leuk te zien dat je vooruit gaat, ook al besef je het niet altijd. Even stilstaan bij wat je hebt gerealiseerd, geeft je moed om terug de dagdagelijkse strijd aan te gaan en je bezig te houden met de praktische problemen. Zoals bijvoorbeeld de vraag: 'Waar gaan we al dat volk zetten?'...

JCI: OVer hedendaags verenigingsleven en diversiteitsbeleid

Verenigingen, middenveld, ... het zijn termen die je niet direct associeert met de 21ste eeuw. Nochtans zijn er heel wat mensen actief in verenigingen. Ook ik ben sinds dit jaar lid van de Junior Chamber International, bij sommigen beter bekend als 'Jaycees', 'de Jonge Kamer' of kortweg JCI. Het is eigenlijk een vormingsbeweging die 'jonge' (-40-ers) mensen kans wil geven om zichzelf te verder te ontwikkelen.

Terwijl ik dit typ, besef ik hoe wollig dit klinkt. En toegegeven, soms ìs het ook een beetje wollig. Maar niet zo erg als het klinkt. Als je begrijpt wat ik bedoel. Om dat te illusteren, post ik hierbij een luchtfoto van onze vergadertafel. Zoals je ziet, heeft iedereen zijn/haar laptop of iPad bij de hand en heeft iedereen de stap naar de multimediale samenleving volledig gezet.

Nu ja, bijna iedereen. Emmanuel niet. Hij doet het nog met pen en papier. Toch wordt hij aanvaard. Diversiteitsbeleid.

Het ongepast gebruik van het woord 'Proficiat'.

Met het risico dat ik me met deze blog weinig populair maak...

Ik stel me soms vragen bij het foutief gebruik van het woord 'proficiat'. Onlangs was het weer van dat: Toen ik telefonisch aan de verkoper liet weten dat we een bepaalde auto zouden leasen, was zijn antwoord 'proficiat'. Dat had ik niet zien aankomen (ik vond het precies een onlogische inbreng in het gesprek) en antwoordde dan ook niet direct. Aangezien het stil bleef aan mijn kant van de lijn, begon hij dan ook maar over iets anders.

Waarom zei die man nu 'proficiat', vraag ik me af? Het woord lijkt me gepast voor situaties waarin iemand een resultaat bereikt door een bijzondere inspanning te doen, maar een auto kopen, dat kan toch iedereen? Niet? Ik had toch niets bijzonders gepresteerd?

De autobranche is niet de enige sector waarin het woord foutief wordt gebruikt. Dagdagelijks zegt men dikwijls 'proficiat', terwijl je eigenlijk andere dingen wil zeggen. Een aantal voorbeelden:

• Huwelijk: Je zegt 'proficiat', maar je denkt: 'Eigenlijk heb je nog niets gepresteerd, kameraad. Iemand trouw beloven is niet moeilijk. Iemand trouw zijn, da's een ander paar mouwen. Ik zou u veel liever succes, moed en volharding toewensen.'
• Kersverse papa: Je zegt 'proficiat', maar je denkt: 'Een kind maken is niet zo moeilijk. Nu begint het pas: Gedaan met de lol. Mijn deelneming alvast.'
• Verjaardag: Je zegt 'Proficiat', maar je denkt: 'Ocharme, nog een beetje ouder.'

Omgekeerd gebeurt het dikwijls dat iemand een proficiat verdient, maar deze dan niet krijgt. Ik denk bijvoorbeeld aan volgende situaties:

• Grote en moeilijke opdracht tot een goed einde gebracht: Je verwacht 'proficiat', maar je hoort: 'Ach, dan ga je de komende weken eindelijk weer wat tijd voor mij en je zoon kunnen maken...'
• Dodentocht uitgelopen: Je verwacht 'proficiat', maar je hoort 'Waarom doe je dit nu eigenlijk. Was dat nu plezant ofzo?'
• Je behaalt onderscheiding: Je verwacht 'proficiat', maar je hoort 'Oei, dan heb je eigenlijk teveel geleerd... Met wat minder punten was je er ook door geweest.'

Soit, zo zijn de sociale geplogenheden nu eenmaal. Ik zal ze niet veranderen, maar het wringt soms een beetje.

En ik zal iedereen die dezer dagen trouwt, verjaart of kinderen koopt in mijn omgeving met evenveel plezier feliciteren. Ik ben uiteindelijk reuzeblij dat ik naar het feest mag komen.

De semantische discussies over de talige finesses van het gebruik van het woord 'proficiat' zal ik bewaren voor deze blog.

Work-food-balance: Alle tips zijn welkom

Werken en eten, het is en blijft een moeilijke combinatie.

Er zijn de klassieke broodjes, de occasionele frietjes, de snacks van de McDonalds (getuige het drankje van mijn sympathieke BDO-collega op de foto hiernaast), de kant-en-klaar-maaltijden (die steevast bestrooid zijn met teveel zout of overgoten met veel saus), ... .

Maar het is toch opvallend hoe weinig gezonde mogelijkheden er zijn voor 'work-food'. Als je goed zoekt, zijn ze er. Dan denk ik aan Sushi en meeneem-slaatjes, maar daar houdt het zowat op.

In de tankstations, bijvoorbeeld, kan je enkel dingen kopen die gedrenkt zijn in mayonaise of dressing. Alles wat nog maar een héél klein beetje gezond is (bijv. de voorverpakte gekuiste worteltjes of stukjes ananas), is én pokkeduur én direct uitverkocht.

Ik kan toch niet de enige zijn die soms eens iets gezond wil eten? Ik begrijp niet dat hier niet beter wordt op ingespeeld... Volgens mij is hier een gat in de markt. Als iemand zin heeft om een onderneminkje te starten: als je het een beetje goed aanpakt, kan je bijna niet mislukken.

En dan heb ik het nog alleen maar over de nood aan gezond eten. Lekker en gezond eten is al helemaal niet weggelegd voor de werkende mens...

Ellendige dag voor Silvie

Gisteren een fijne dag in Bellewaerde doorgebracht. De kids én de ouders hebben zich zeer goed geamuseerd: weinig volk en dus korte wachttijden en al bij al is het toch relatief droog gebleven. Als slot van de dag gingen we nog een keer -'da's nu echt wel het laatste dat we doen vandaag'- op de Bengal Rapid River ('de ronde bootjes').

Tijdens het tochtje opeens de vraag van Silvie 'Waar is mijn GSM'? Die was weg: niet in de broekzak, niet in de rugzak, niet in het bootje, niet in het bootje waarin we daarvoor zaten, niet in het toilet waar we geweest waren, ... nergens te vinden. Als ik de GSM belde, ging hij in het begin over, maar op den duur werd hij 'afgeduwd'.

Dan maar bij Politie aangifte gaan doen (niet dat de kans groot is dat je de iPhone terugvindt, maar je weet maar nooit.). We werden heel vriendelijk onthaald door de politie van Ieper. De stugheid van Yves Leterme is precies niet helemaal representatief voor zijn streekgenoten.

Vandaag wil Silvie naar het werk rijden en wat blijkt? Haar auto sputtert enorm en de boordcomputer sommeert haar zo snel mogelijk een garage op te zoeken. Ze kan natuurlijk niemand verwittigen (wegens geen gsm) en komt dan maar overstuur terug naar huis om haar afspraken voor vandaag via mail af te zeggen en op te zoeken waar de dichtst bijzijnde VW-garage is. Nu hopen dat ze tijd hebben om er naar te kijken. Of toch minstens een vervangwagen hebben.

Benieuwd naar de rest van de dag.

Silvie, ik steun u.

Leuke dag voor Adforum

Vannacht is Otto geboren! Thomas, mijn collega, en Babs kregen vannacht hun vierde kindje. Ik wens hen van harte een dikke proficiat. Ze zullen dat supergoed doen! Ook aan Maarten (andere collega) die peter is geworden een dikke proficiat!

Natuurlijk komen bij zo'n gezinsuitbreiding ook logistieke uitdagingen kijken.

Vier kinderen, twee ouders en bagage krijg je niet zomaar in de gemiddelde gezinswagen. Thomas is dus op zoek naar een comfortabele, toffe wagen waarin hij zijn familie en bagage kwijt kan. Persoonlijk heb ik al een veto gesteld tegen alles wat camionette is (Master, Vito, Sprinter, etc.). Babs weigert mee te rijden met een SUV. Zo wordt de keuze wat beperkt, natuurlijk.

Thomas denkt nu in de richting van een Grand Voyager (eerst van Chrysler, nu van Lancia). Meer tips zijn zeker welkom!

Al zal die auto nu het laatste van hun zorgen zijn. Thomas krijgt Babs en Otto wel thuis van het ziekenhuis, desnoods vervoert hij hen op zijn wolk waar hij nu op leeft. Goed gedaan!