Buikgriep

Donderdag heb ik sinds lange tijd voor het eerst niet geblogd op een werkdag. Oorzaak is de grote boosdoener die de voorbije weken door ons land dwaalt, de buikgriep. Enfin, of het een echte buikgriep was, weet ik niet. Wel weet ik dat de symptomen er waren: Gevoel dat er een mini mixer is ontsnapt in uw buik, geen enkele gehechtheid meer aan het leven en buikinhouden die uw lichaam in weinig courante vorm verlaten. Ik weet, echt aangenaam om dit te lezen op een maandagochtend is het niet, maar er bestaat dan ook geen smaakvolle (excusez le mot) manier om over buikgriep te schrijven.

Een beetje tot mijn eigen verbazing kwam ik toch snel weer op krachten. Een dagje met een dikke trui beschuiten eten achter de PC en ik was er weer bijna bovenop. Ik weet niet of het er echt iets mee te maken heeft, maar ik sterk mezelf met het idee dat mijn gezondere levensstijl van de laatste maanden hiertoe heeft bijgedragen. Ik hoop het alleszins. Dan zijn die kilo's groenten en het afzien op de fiets enzo niet voor niets geweest.

Slechte reclame

Gelukkig heb ik er niet mee te maken, nooit te maken gehad, eigenlijk: Opdringerige buren.

Zo van die mensen die je beter ontwijkt omdat ze steeds uw doen en laten in de gaten houden, die uren tijd hebben om hun ganse leven te vertellen (vooral als je dringend weg moet) en die u de pieren uit de neus vragen over van alles en nog wat. Het lijkt me een ware nachtmerrie en ik vermoed dat vele mensen daar net zo over denken.

Wie daar blijkbaar niet zo over denkt, zijn de reclamemakers. Zou u het leuk vinden mocht uw buurman, de Fintro agent, door de muur roepen dat je je rekeningen nog moet betalen? Of krijgt u zin om naar de Aveve te hollen nadat u (of uw hysterische vrouw die u behandelt als een klein kind) is ingebroken bij de buren om daar vast te stellen dat ze er een brood bakken? Of drijft jaloesie op de moestuin van uw buurman u stante pede naar de Horta?

Ik begrijp het niet. Zo van die ongepaste intimiteiten die leiden tot gespannen burenrelaties gebruiken als een uitgangspunt voor uw reclames? Het spreekt mij niet aan, maar ik ben dan ook fan van een huis zonder tuin, van PC banking en het regelen van verzekeringszaken via de telefoon.

Over het algemeen wil ik mijn verzekeringsagent of bankcontactpersoon eigenlijk niet zien (het is niet persoonlijk hoor, Yves en An ;-)).

Hoe het dan wel moet? Wel, hoe Fiat hier reclame maakt voor een zeer groot schuifdak ik de wagen, vind ik wel leuk.

Scheidende pendelaars

Gisteren las ik, op aangeven van mijn collega die ook ver van ons kantoor woont, een artikeltje in de Jobat over een onderzoek waaruit blijkt dat pendelaars meer kans hebben om te scheiden.

Over de oorzaken as such wordt eigenlijk niet veel gezegd. Dat interesseert me wel. Komen pendelaars met meer mensen in contact (waardoor het aanbod groter wordt)? Kiezen conservatievere mensen (die dus vanzelf minder scheiden) meer voor jobs onder de kerktoren? Heeft het openbaar vervoer zo'n funest effect op het humeur van de pendelaars dat ze onuitstaanbaar worden voor hun partner?

Ook wijst het artikeltje op de nadelige gevolgen van pendelen voor de gezondheid: Pendelaars hebben meer zorgen, eten ongezonder en slapen minder.

Hmmm. Misschien moeten we toch maar naar een systeem van satelietkantoren gaan in plaats van één kantoor in het Brusselse.

Of gewoon thuis werken. Zoals vandaag.

Eens zien of onze relatie er vandaag beter aan toe is dan op andere dagen.

Wie het artikeltje wil lezen, kan het hier vinden.

Amsterdam

Ik ben een stadsmens. Ik hou van het gevoel van onbegrensde mogelijkheden, van het zoeken naar nieuwe dingen, van het experimenteren met creatieve ideeën. Amsterdam is zo'n stad waarbij er veel ruimte is om nieuwe dingen te proberen. Zeker als je even buiten het echte commerciële centrum gaat, vallen de vele (meestal kleinschalige) initiatieven op: Winkels waar je kan dansen, vitrines waarbij prostitués worden afgewisseld met kunstwerken, workshops om kinderen met kunst kennis te laten maken, het 'restaurant' waar je enkel eten kan eten waarvan officieel de houdbaarheidsdatum is verstreken, etc.

Veel van die dingen verdwijnen weer. Het fantasywinkeltje nabij de Dam, bijvoorbeeld of het kleine museum met moderne kunst (waarvan ik me de naam al niet meer herinner). Maar da's niet erg. Andere dingen steken dan wel de kop op.

Zo ben ik erg benieuwd naar deze nieuwe trend: Het weren van de mobiele communicatiemiddelen. Op een helemaal niet discrete wijze wordt hier aan mogelijk cafébezoekers duidelijk gemaakt dat ze niet welkom zijn met hun laptop. Net als wij in België nog niet eens de gewoonte hebben om in cafés gratis wifi te bieden aan de klanten, is met in Amsterdam precies al wat aan het experimenteren met de dedigitalisering van het sociale leven.

Een laatste stuiptrekking van de analoge wereld? Of de inzet van een hernieuwde dedigitalisering?

Eilandjes

Kent u het concept 'eilandjes'? Het zijn 'rustmomenten' die je inbouwt om even te ontsnappen aan de dagelijkse drukte van werk en gezinsleven.

Het klinkt enorm vies, I know. De Bovenstaande definitie hoort thuis in de categorie 'liefde is een werkwoord', 'the best of de bond zonder naam' of in het reclamepraatje van de godsdienstleerkracht voor de bezinningsdagen.

En toch. Toch ben ik wel te vinden voor zo van die 'eilandjes'. Meer zelfs, ik heb het liefst altijd perspectief op een uitje of een weekendje weg binnen een afzienbare tijd. Eilandhopper dus eigenlijk.

Vandaag nog even veel werk verzetten. En dan off we go. To Amsterdam. Even uitblazen om er dan weer keihard in te vliegen.

En afgaand op de financiële berichtgeving, zullen we ons met zijn allen schrap mogen zetten de komende maanden.

Het team van Adforum

Met veel plezier stel ik u het team van Adforum voor. Van links naar rechts ziet u: Michael Tack, Thomas Bossuyt, Maarten Andriessen, Kirsten Drijkoningen en Eva Krause. Zoals u ziet, hebben we een variëteit aan maten en gewichten binnen Adforum. Voor ieder wat wils dus.

Onze toffe stagiairs ontbreken evenwel. Dat heeft de weinig prozaïsche reden dat we de knop van de zelfontspanner niet vonden op het fototoestel en dus een echte fotograaf nodig hadden. Een foto van hen volgt nog wel.

Lieve toeristen in Brugge

Lieve bezoekers van Brugge,

Eerst en vooral heet ik u van harte welkom in onze stad. Wij, Bruggelingen, zijn er erg fier op en hopen dat ook u kan genieten van de schoonheid van de Middeleeuwse architectuur.

Wellicht heeft u er nooit bij stilgestaan, maar in Brugge wonen ook echt mensen. Meer nog, er wonen ook mensen die niet op pensioen zijn (Erg talrijk zijn ze niet, maar toch, je spot ze af en toe). Ik bijvoorbeeld. Met veel plezier leg ik u in alle talen van de wereld het parkeerbeleid uit, wijs u de weg naar de dichtstbijzijnde ondergrondse parking, toon ik u waar het Zand, de Markt en het Belfort zijn enzovoort. Dat u wel eens tegen de richting in in een eenrichtingsstraat rijdt od file verooroorzaakt omdat u de weg aan het zoeken bent, vergeef ik u met plezier. Alle begrip daarvoor. Ook wij zijn wel eens toerist in een andere, onbekende stad.

Maandag stelde u mijn geduld wel erg op de proef. Ik was die dag thuis aan het werk (ben dus niet op pensioen, cf supra) maar had een lunchafspraak buiten de stad. Toen ik een terugkwam, was er nergens parking te vinden. Maar echt nergens, hé. Mijn eigen straat was vol, de zijstraten, de parallelstraten, het beursplein, ... Geen enkel plaatsje! Zelfs de ondergrondse parkings waren 'volzet'.

Voor mij zat er niets anders op dan bij mijn ouders te gaan werken, een paar km buiten het centrum. U ziet, u bezorgt ons wel eens praktische problemen, lieve toeristen. Maar geen nood: We vergeven het u met plezier.

Tenzij. Tenzij u parkeert zoals deze auto hierboven. Hatelijk is dat: Alles staat vol, maar u neemt 2 parkeerplaatsen in door net niet genoeg plaats te laten voor een tweede auto.

Om deze foto te nemen, heb ik dan maar eens file veroorzaakt door ostentatief te stoppen en een foto te trekken van dit staaltje van inciviek gedrag.

Op die manier maakt u echt het slechtste in me los.