Roel Verniers

Dit weekend vernam ik via Twitter het droevige nieuws dat Roel Verniers is overleden. Hij is de journalist waarover ik precies een week geleden een blogje schreef. Jammergenoeg is zijn column 'Blauwe Pijn' zijn laatste stukje geweest.

Het is erg jammer dat het zo is moeten aflopen. Hij heeft ons, krantenlezers, wel een aantal prachtige stukjes nagelaten waarbij hij ons kennis heeft laten maken met een wereld waarmee je onder normale omstandigheden geen kennis kan maken: De wereld van het hyperindividuele lijden. Het is een wereld van allesaantastende ellende die niet kan worden verholpen - hoogstens verzacht - door de anderen. Hoe goed hun bedoelingen ook zijn.

Via deze weg wens ik de familie, vrienden en collega's van Roel Verniers veel sterkte.

De rest van deze week ben ik op congres in het buitenland. De ervaring leert dat het in die gevallen een beetje moeilijker is om te bloggen. Volgende week ben ik er terug.

En de prijs voor pechvogel van de week is gaat naar deze mevrouw...

Gisteren om 7 u 15 vertrokken voor een vergadering in Brussel om 10u. Extra vroeg om genoeg marge te nemen voor als het fout loopt. En dankzij de Brusselse vuilnismannen was het echt wel nodig. Het was al sinds de onverwachte sneeuw van vorig jaar geleden dat er nog zoveel verkeerschaos was. Ik kwam dan ook maar rond 10 voor 10 aan.

Een dik uur later vertrok ik naar een andere afspraak, een 6-tal kilometer verder, niet ver van de Kunst-Wet. Over die 6 km reden we 1,5 u. Dat is echt wel ellendig lang voor zo'n afstand.

Bij dergelijke toestanden geraakt iedereen gefrusteerd. Er wordt dan ook een beetje meer getoeterd en wat 'assertiever' gereden dan anders (zo zagen we een camionette die de laatste 100 meter naar zijn leverplaats dan maar gewoon over het voetpad reed). In die chaos was er toch wel één wagen die de prijs van pineut van de dag verdiende en dat is de lieve dame van de wagen op de foto.

Op het paleizenplein werden er van 4 parallelle files 1 file gemaakt. Midden in die trechter van auto's viel de auto blijkbaar stil. Nachtmerrie. Vooral als je nog aan het leren rijden bent (zie L aan de achterruit). Een agent riep van achter een paar auto's of het niet mogelijk was die auto aan de kant te duwen. De dame in paniek: 'Mais non monsieur, ça fume!' . Eigenlijk was ze het liefst weggelopen en had ze haar auto daar willen achterlaten. Maar dat gaat natuurlijk niet.

Vol medelijden trok ik een foto en stoof ik er van door aan 2 km/u.

De hype rond Dalrymple. Heb ik iets gemist?

Gisteren was het weer zover. Siegfried Bracke was de zoveelste die koketteerde met de inzichten van 'conservatief denker Theodore Dalrymple' op zijn blog. Daarmee treedt hij in de voetsporten van De Wever, die als eerste Dalrymple voorstelde aan het grote Vlaamse publiek.

Ik snap niet dat men die Dalrymple serieus neemt als 'conservatief denker'. Uit wat ik lees van en over hem, maak ik enkel op dat zijn 'gedachtengoed over de hedendaagse samenleving' het equivalent is van Jeremy Clarcksons visie op het mobiliteitsbeleid: Amusant om te horen, maar geen zinnig mens die er aan denkt om écht een verkeersbeleid op de uitlatingen van Clarckson te baseren. Doe je dat met Dalrymple, dan kan dat blijkbaar allemaal zonder probleem en neemt iedereen je serieus.

Bij politieke denkers denk ik eerder aan Hannah Arendt en Martha Nussbaum. Wie het liever wat postmoderner heeft, houdt wellicht van Foulault biopolitieke analyse of wil het rhizomatische denken van Deleuze toepassen op de hedendaagse samenleving. Liever esotherisch? Sloterdijk is ongetwijfeld iets voor u. Linkse denker? Hardt en Negri kunnen u misschien bekoren. U blijft bij het conservatieve denken? Francis Fukuyama inspireert u wellicht. En zo zijn er nog vele anderen. Maar Dalrymple lijkt me echt niet in dat rijtje te passen.

Of ben ik nu echt de enige die het niet snapt?

Zou jij iemand opofferen voor een beter milieu?

Misschien heeft u op school ooit moeten leren over het utilitarisme. Voor wie even vergat waarover het gaat: Dat is de opvatting over ethiek die zegt dat er steeds moet worden gestreefd naar zoveel mogelijk geluk voor zoveel mogelijk mensen. Dat betekent dat er op individueel niveau wel eens offers moeten worden gebracht. Dat is geen probleem, zodat het het totale geluk van de groep maar ten goede komt. Critici van deze opvatting hebben vooral problemen met die offers: Is het moreel verantwoord om één individu volledig op te offeren omwille van het welzijn van de hele groep?

Zelf ben ik er nog niet helemaal uit. Maar ik heb gemerkt dat minister Crevits er wel uit is:

Sinds een aantal weken gaat het licht 's nachts uit op de snelweg in het kader van het lichtplan. Een uitstekende maatregel vanuit het oogpunt van het milieu. Je mag er niet aan denken hoeveel electriciteit per nacht wordt verbruikt om die lichten aan te houden. Enkel bij op- en afritten, bij slechte zichtbaarheid en indien er een ongeluk is gebeurd, worden de lichten aangestoken. Dit op zich bekeken, lijkt een uitstekende zaak voor ons allen want met een beter milieu zijn wel allen gebaat: Maximaal geluk voor een zo groot mogelijke groep.

Het probleem is natuurlijk dat er ook minderheden of individuen zijn die zich moeten opofferen. Zo zijn er bijvoorbeeld de files wanneer het licht toch te laat wordt aangestoken bij slechte zichbaarheid. Niet leuk voor wie in de file staat, maar in het licht van ons aller gezondheid op lange termijn wel een redelijk offer lijkt me.

Moeilijker wordt het wanneer er ook ongelukken gbeuren ten gevolge van de lichten die worden gedoofd. Al minstens één dodelijk ongeluk is onomstotelijk toe te schrijven aan het feit dat de lichten werden gedoofd, zo zeggen verkeersspecialisten. Dat is al een groter offer.

Die hard utilitaristen vinden dit wellicht de moeite waard (tenzij een bekend persoon overlijdt, natuurlijk, want dan zijn er zoveel mensen ongelukkig dat de negatieve impact op het totale geluk te groot is).

Het zal je (onbekend) kind maar wezen.

Al zou ik nu niet zomaar de lichten terug aansteken.

Vakantieherinneringen

Midden september: Iedereen is al goed gerodeerd na het verlof en ook de scholen komen stillekesaan weer op kruissnelheid. De radioberichten over het verkeer getuigen van de toegenomen activiteit na de typische, zomerse loomheid.

Andere jaren lijkt midden september de vakantietijd al mijlenver achter ons te liggen. Maar dit jaar is dat toch een beetje anders. Ik denk nog vaak aan onze vakantie in NY. Wellicht niet de meest spetterende reis in de kinderlijke beleving van C en al bij al best wel vermoeiend voor Silvie en ik (vooral de jetlag hadden we niet goed ingeschat).

Maar toch. Misschien net omwille van het vermoeiend karakter van de trip en de oneindige stroom van prikkels in die dagen, heb ik het gevoel dat dit een once in a lifetime experience was.

Maar kom, ik moet hier ook niet té lyrisch worden. Het is niet omdat ik het leuk vond dat ook C dat vond. Hij vindt een weekendje Centerparcs of een kampeertripje wellicht 100 keer leuker. Zo bekeken is het vanuit economisch oogpunt een stuk meer fun per euro om een tentje naast een zwembad ofzo te plaatsen. Na een paar nachtjes op de grond slapen zal ik ook wel een jetlag-gevoel krijgen.

Dju toch. Had ik eerder moeten opkomen.

Roel Verniers

Vandaag een ernstige blog. Ik wil graag iets schrijven over Roel Verniers. Via dit berichtje wil ik iedereen die hem en zijn verhaal niet kent, attent maken op zijn tweewekelijkse bijdrage in De Morgen. Wat hij schrijft is zo hard en zo mooi tegelijkertijd dat het je niet meer loslaat.

Roel Verniers is een journalist bij wie slokdarmkanker is vastgesteld. Elke twee weken schrijft hij een stukje. Iedere column is een pareltje, vind ik. Hij laat ons toe mee te voelen met de rollercoaster van emoties waarmee een kankerpatiënt te maken krijgt. De diagnose, de uitzaaiingen, het stopzetten van de behandeling, de morfine.

Het plaatst onze dagelijkse besoignes radicaal in perspectief.

Hier vindt u een linkje naar zijn meest recente column. Die verschijnt iedere twee weken op woensdag in De Morgen.

Work life love balance

Heeft u het wat gevolgd, het ganse verhaal rond Didier Bellens, Concetta Fagard en de raad van bestuur? Belgacom wil precies zelf zijn eigen soap lanceren.

Stuitend vind ik het ongelooflijke amateurisme van de manier waarop dit wordt afgehandeld. Maar Belgacom is niet de enige organisatie die daar niet goed mee om kan. Denk aan de zaak van Fernand Coeckelbergh bij de politie of de zaal Lewinsky in de US. Voor topmannen zijn vrouwen precies een grotere bedreiging dan tegenvallende (electorale of financiële) resultaten.

Het is duidelijk dat het scheiden van werk en privé voor het topmanangement een gedateerd advies is. Voor hen geldt: Houdt uw werk, privé- en liefdesleven strikt gescheiden. Op het werk geldt de logica van de resultaten, in het privéleven geldt de logica van de aangename, doch passieve aanwezigheid en in het liefdesleven geldt de logica van de lust.

Haal je deze logica’s door elkaar, dan kom je in de problemen: Sommige ambtenaren, zo durft men al eens te fluisteren, hanteren op het werk de logica van de aangename doch passieve aanwezigheid. Als ik de Flair mag geloven zijn er ook veel mannen die in het liefdesleven deze strategie volgen (U kent de artikels wel: ‘Saaie sex met mijn man: Hoe ontsnap ik er aan?’). En topmanagers hanteren vaak de logica van de lust op het werk, zo blijkt.

Dringend op zoek gaan naar een nieuwe work-life-love balance, zou ik adviseren.