Jozef K en het proces in Zaventem

Vorige week ging ik met collega's eten in een restaurant aan het station in Zaventem. Toen ik terug bij mijn auto kwam, zag ik dat er een boete onder mijn ruitewisser stak. Ik had geen idee waarom. Op het blad stond vermeld dat ik geen parkeerschijf had gelegd. Het verbaasde dat dat moest, want ik had geen bord zien staan. Dus wandel ik naar het begin van de straat om het bord te zoeken. En inderdaad, geen bord te zien. Volgende stap dan maar: Even de route afleggen die ik had afgelegd naar mijn parkeerplaats om te gaan kijken of ik onderweg een bord had gemist. Conclusie: ik had door 6 straten gereden in Zaventem die allemaal een ander bord hadden (zijnde 'parkeerschijf', 'Beperkte duur', 'verboden te parkeren', 'parkeerschijf', 'verboden te parkeren' en dan ten slotte "mijn straat" geen enkele aanduiding).

Overtuigd van mijn gelijk mail ik naar het mailadres waar men terecht kan voor klachten en stuur ik een aangetekende brief. Antwoord: Er staan duidelijke borden bij het inrijden van het dorp dat je overal een parkeerschijf moet leggen. Nu, echt duidelijk vind ik het niet als er per straat een andere parkeerpolicy is en men in de andere straten, behalve de mijne, wél nog borden moet plaatsen om de zogezegd algemeen geldende toestand te verduidelijken. Ergens zal er in de jungle van borden bij het inrijden van het dorp wel een plakkaat staan dat de parkeerschijf verplicht is (ik heb ze trouwens nog niet gevonden, maar soit). Daardoor zullen het gemeentebestuur en Vinci Park (het parkeerbedrijf) wel strikt juridisch in orde zijn. Echt de situatie van Jozef K: Een boete zonder dat je weet waarvoor.

Eigenlijk zou ik ervoor moeten strijden. Deze praktijken voelen aan als zuivere oplichterij.

Ik heb eens geïnformeerd bij een bevriende advocaat. Die zei dat de kans al bij al niet erg groot is om dit te winnen. En dat het al snel een aantal honderden euro zou kosten. Ik heb er nu een paar dagen over nagedacht. Aan de ene kant denk ik: Een paar 100 euro heb ik er voor over. Democratie en een eerlijke rechtsstaat hebben een prijs. Aan de andere kant zie ik het echt niet zitten om veel tijd en energie in een rechtbank door te brengen.

Dus heb ik de boete maar betaald. Zeer tegen mijn goesting. Een beetje pijnlijk ook omdat mijn zelfrespect wat is geschaad. Het gaat hem niet om het geld, het is ook niet mij eerste boete. Maar hier tegenover ben je echt machteloos, heel frustrerend. Er is zo weinig dat je kan doen.

Als consument kan je nog veranderen van leverancier. Zo betaal ik al bijna 10 jaar teveel voor mijn motoverzekering bij Fortis AG. Het was de enige maatschappij die me toen heeft aanvaard als jonge klant met een sportieve moto nadat Omob me -geheel tegen de wet overigens- van de verzekering had gegooid. Bij wijze van wederdienst blijf ik nu klant van FortisAG, ookal betaal ik meer dan de marktprijs. Een beetje te principieel misschien, maar je bewust laten rollen door dergelijke praktijk en daar dan niets mee doen, is nog veel erger.

Ik wens ze veel plezier met hun 25 euro, hun drie zilverlingen.

Economie 2.0 of truken van de foor?

Heb net het boek 'Digitaal is het nieuwe normaal' gelezen. Het is zeker aan te bevelen voor wie een interesse heeft in de invloed van de digitalisering op de economische relaties (dat laatste klinkt precies als de titel van een thesis). Hoe je het ook draait of keert, de klassieke relaties zullen door elkaar worden gehaspeld.

Ook in de praktijk merk ik effectief dat er steeds meer vragen komen naar onconventionele economische relaties (ook vragen naar onconventionele andere relaties komen voor, maar die verhalen kan ik hier niet vertellen omdat vrouwlief meeleest). Als alternatieven voor de klassieke klant-leverancier relatie, worden concepten als 'partnerschap', 'samenwerkingsverband', cocreatie, etc. gebezigd. De lading die door deze vlaggen wordt gedekt, durft al eens te verschillen. Soms gaat het over klassieke vormen van samenwerking waarbij we samen met een andere leverancier een product voor een klant uitwerken. Een andere keer gaat het over een klassieke leveranciersrelatie waarbij de klant verwacht dat we hun naam op elke studiedag of presentatie vernoemen waarbij we uitleg geven over een bepaald product. Een enkele keer gaat het echt over het samen maken van een bepaald product waarbij twee partijen een gelijkwaardige inbreng hebben.

Ik vind deze verschillende vormen van samenwerking heel aantrekkelijk. Toch is het niet steeds even gemakkelijk: Van wie is de intellectuele eigendom van het eindresultaat? Wie heeft welke inbreng gedaan? Hoe valoriseer je die?

Ondanks deze uitdagingen ben ik een grote voorstander van deze tot nu toe toch eerder experimentele economische relaties. Al moet je hierbij toch steeds een beetje opletten: Welke partner wil gewoon kosten besparen en wie wil echt substantiële meerwaarde creëren vanuit een authentiek partnership?

By the way, als iemand een cocreatief idee heeft, laat maar iets weten! Wie weet welk tof concept er kan ontstaan...

Met de vakantie in het vooruitzicht, een berichtje aan de fiscus

Twee maanden vakantie in het vooruitzicht. Velen van ons zullen dan ook niet kunnen ontsnappen aan het obligate bezoek aan het pretpark. Voor sommigen een hoogtepunt van het verlof, voor anderen een daad waarvoor ze een ereteken voor moed en zelfopoffering verwachten.

Een vijftal jaar geleden overviel het me voor de eerste keer: de andere kijk op het pretpark. Ik bedoel het volgende: Net zoals ieder kind was een pretpark voor mij iets magisch, het ultieme plezier. Als puber vond ik het maar een 'commercieel gedoe' en begreep ik dan ook niets van de andere 16-jarigen die met hun vriendinnetje op stap gingen naar Walibi ofzo. Eens student, verdween de magie een beetje: Pretparken zijn geen bron van emotie. Ze laten me koud. Dat gevoel ('t is te zeggen, de afwezigheid ervan) bleef een tijdje duren.

Dat was zo tot een jaar of vijf geleden. Opeens drong het bij een pretparkbezoek tot me door wat een gigantisch bedrijf zoiets eigenlijk is. Enerzijds zo overweldigend en overdonderend, anderzijds zo eenvoudig. Het pretpark moet tot in de puntjes verzorgd zijn: de details maken of kraken de belevenis. Decors en attracties zijn gemakkelijk onder controle te houden, de grote uitdaging zijn de medewerkers: Pretparken als Disneyland en Bellewaerde slagen er in hun medewerkers vrolijk en opgewekt hun rol te laten spelen. Dat lijkt me een hele uitdaging, zeker als je rekening houdt met de repetitieve aard van het werk, de relatief lage verloning en heel dikwijls het tijdelijk karakter. Maar toch, het moet in orde zijn: een slechtgezinde attractiebediende kan er voor zorgen dat gans de magie van het pretpark verknald wordt.

Als je het zo bekijkt, zijn de pretparken voor mij best practices van HRM. HR voor gevorderden, als het ware. Dat verdient een studiereis.

Zo, nu dit berichtje gepubliceerd is, kan ik zonder bezwaar mijn kosten voor pretparkbezoek inbrengen.

Krop in de keel

In mijn 2de kandidatuur kreeg ik les van Professor Wielemans. Professor Wielemans was een een fenomeen onder de studenten. Elke les herhaalde hij wel 10 keer 'De mens is een knooppunt van relaties', zodat we dat nooit meer zouden vergeten.

Professor Wielemans zei ons tijdens de laatste les: 'Straks zijn er examens, daarna komt de proclamatie. Ik doe niet mee aan de gewoonte om enkel te applaudisseren voor de studenten die een onderscheiding halen. Een onderscheiding zegt niets. Sommige studenten die in tweede zit met de hakken over de sloot zijn geraakt, hebben soms veel harder moeten werken in moeilijker omstandigheden dan de super-omkaderde student die onderscheiding haalt. Ik heb veel meer respect voor de eerste student dan voor de tweede. Ik klap dus nooit.'

Gisterenavond tijdens de proclamatie van de studenten van het Volwassenonderwijs in Anderlecht moest ik denken aan de woorden van Professor Wielemans: Volwassen studenten -vaak van allochtone origine - die gedurende jaren werk, gezin en studies hebben gecombineerd, behaalden eindelijk hun diploma secundair onderwijs.

Ook een aantal van 'mijn studenten' zijn afgestudeerd. De stoere mannen die overdag in de reclame of de verkoop werken en 's avonds gedurende 3 jaar, vaak 4 avonden per week tot 21u30 les kwamen volgen, moesten even slikken toen hun naam werd afgeroepen. Heel even hadden ze blinkende oogjes in plaats van hun gebruikelijke grote mond.

Ik wens hen van harte een welgemeende proficiat. Een héél puike prestatie. Voor hen had Professor Wielemans wel geklapt, denk ik.

Clichés over leraars: Ze zijn waar.

Met het einde van het schooljaar in zicht wordt in de Vacature en in het tijdschrift 'Klasse' het beroep van leerkracht onder de loupe genomen. Een aantal vooroordelen die leerkrachten hebben over de private sector, enerzijds en vooroordelen die er bestaat ten aanzien van leerkrachten, anderzijds worden er besproken.

Zelf geef ik bij wijze van 'hobby' het vak HRM aan de bachelor-studenten marketing in het CVO Brussel en ook als consultant heb ik al een aantal keer voor scholen mogen werken. In die zin kan ik het leraarschap en het werken in de privé goed vergelijken. Mijn conclusie is eigenlijk eenvoudig: de clichés over het leraarschap zijn meestal waar:

* Ja, je hebt veel vakantie;

* Neen, je moet niet zoveel werken (ik weet wel dat je dingen moet voorbereiden enzo, maar dan nog geraak je niet snel aan de meer-dan-40-uren week die in de privé eigenlijk vanzelfsprekend is);

* Ja, het verdient goed;

* Ja, je hebt zekerheid als vastbenoemde leerkracht.

Als je die dingen op een rijtje zet, lijkt het leraarschap een droomjob. Wel, dat is het ook tot op zekere hoogte. Wat voor mij een groot nadeel is aan de job, is het schoolsysteem zelf: Heel veel regeltjes en procedures, administratie, administratie en nog eens administratie, dikwijls een negatieve houding ten aanzien van studenten en directie, een klaagcultuur, ...

Het probleem is dan natuurlijk dat wie zich hier in thuis voelt (een goede 'Person-Organisation-fit' om het in HR-termen te zeggen), in het onderwijs blijft en zo deze cultuur versterkt. Wie zich hier niet in thuis voelt, verlaat het onderwijs en gaat zijn/haar talent in dynamischer oorden ontwikkelen. De verloopcijfers van startende leerkrachten zijn enorm. Eigenlijk zouden we eens moeten onderzoeken wie blijft en wie vertrekt. Misschien schieten niet enkel de meest competente leerkrachten over.

Gelukkig zijn er ook veel gemotiveerde leerkrachten die er - ondanks het schoolsysteem - toch nog blijven voor gaan en proberen vernieuwende initiatieven te nemen. In het CVO Brussel heb ik alleszins het gevoel met gemotiveerde collega's en een jong, vernieuwend directieteam te mogen samenwerken.

Dat moet ook wel: De school is gelegen in de wijk Kureghem in Anderlecht, op 100 m van de hogeschool die een aantal maanden zijn deuren sloot omdat de studenten te vaak werden overvallen. In die omstandigheden helpt het niet in een hoekje te gaan zitten janken. Alleen een 'ik-wil-vooruit-mentaliteit' is hierbij nuttig en zinvol.

En van die mentaliteit, daar hou ik van, zowel in de privé als in het onderwijs. Meer van dat, zou ik zo zeggen!

15 kg later

In februari had ik met de dokter het volgende gesprek:

Doc: - 'Meneer, het zou u geen kwaad doen een beetje te vermageren. Hoeveel weegt u nu?'

Ik: - 'Och, een stukske in de 80 denk ik...'

Doc: - 'Hmmm, dat denk ik niet. Ik denk eerder in de richting van de 100.'

Ik: - 'Daar vergist u zich toch, hoor, dokter. U overdrijft om me te motiveren om te vermageren'

Doc: - 'Sta eens op de weegschaal'

Ik: - 'Met plezier'

...

Doc: -'102,5'

Ik: -'Oei'

De rest van het gesprek herinner ik me niet meer. Ik was volledig in shock. Geen flauw idee hoe ik thuis ben geraakt.

Eens thuis, ging ik in de zetel zitten, nam er een pintje bij en ging even nadenken. De dokter had gelijk: 100 kg is een grens die je niet hoort te overschrijden, zo ging ik akkoord. Een korte overpeinzing leerde me dat er duidelijk iets schort aan mijn eetpatroon: Vaak op restaurant, broodjes en belegde broodjes uit de tankstations à volonté (dikwijls 's morgens, 's middags en 's avonds), vele pakjes chips en dan natuurlijk een paar pintjes in de zetel na het harde werk (Want dat had ik toch verdiend).

Het is niet omdat je het probleem kent, dat je de oplossing kent. En het is niet omdat je de oplossing kent, dat je deze ook in de praktijk kan brengen. Aangezien ik een weinig regelmatig leven leidt, wist ik dat de oplossing niet in een gestructureerd dieet lag. Daarom had ik besloten te doen wat ik altijd doe, maar steeds de meest 'gezonde' keuze te maken, zoals bijvoorbeeld steeds vis eten op restaurant, in de frituur me beperken tot frietjes en geen 'vlees' bestellen, een broodje met kip, etc. De intuïtieve aanpak, als het ware.

Ik begrijp eigenlijk niet zo goed dat mensen complexe diëten volgen. Het is toch heel logisch: Hoe meer ongezonde dingen je eet, hoe slechter. Hoe meer gezonde dingen je eet, hoe beter. Als je dit consequent volhoudt, dan is het gemakkelijk gezonder te gaan eten, ookal heb je heel chaotische eet- en leefgewoonten.

Die aanpak lijkt te werken. Ondertussen zijn we 5 maand verder en sinds een paar weken 15 kg lichter.

Het resultaat is dat ik terug een aantal 'slim fit' hemden kan dragen, zonder dat mijn knopjes onder druk staan.

Een experiment. Graag uw feedback.

Ik ben wat aan het experimenteren geslagen. Zo ontdekte ik onlangs iMovie. Mijn eerste filmpje presenteer ik bij deze aan jullie. Ik waardeer uw feedback. Maar verwacht er ook niet teveel van, hé. Het is mijn eerste keer.

Mochten er mensen aan het kijken zijn op het werk: er staat een muziekje op de achtergrond, dus let op uw geluid als je de collega's niet wil storen.