Van het voetstuk getuimeld

Een van mijn eerste blogjes - nu meer dan 2 jaar geleden - ging over de aanschaf van een Blackberry en de nefaste gevolgen daarvan op een mens zijn sex appeal. Ik had toen nooit kunnen vermoeden dat de smartphones op zo'n korte tijd zo geïntegreerd zouden worden in het leven van vele mensen.

Op dit moment worden we met onze neus op de feiten gedrukt: Er blijken zaken fout te lopen in het Blackberrysysteem, waardoor het moeilijk wordt om mails te ontvangen, te surfen op internet, etc. De gevolgen hiervan zijn eigenlijk best wel groot. Aangezien we net deze week overschakelen van Proximus naar Mobistar, is de registratie van onze toestellen een grote soep (Van Mobistar krijgen we dataconnectie als ons toestel is geregistreerd en volgens Blackberry kunnen we onze toestellen niet registreren omdat er geen dataconnectie is. Je kent dat wel, zo van die Kafkaiaanse toestanden). Daarenboven is het erg vervelend als je je mails niet kan checken als je onderweg bent. In de file of tussen twee afspraken door kan je de zaken niet opvolgen met als gevolg dat je 's avonds veel meer werk hebt en de klanten pas de volgende dag kan contacteren. Alles verloopt daardoor een stuk trager.

Iemand die thuis is in de wereld van IT legde me vorige week uit dat Blackberry een aantal jaar geleden een zeer vooruitstrevende technologie had. Zij waren eigenlijk de eerste die echt met de eerste versie van de smartphones op de proppen kwamen. Maar, zo zei hij, nu zijn ze bijgehaald door de concurrenten. Eigenlijk zijn ze zelfs een beetje achterop aan het geraken.

Een week later zijn er die grote problemen met Blackberry. Op zich al vervelend, maar een goede communicatie kan veel oplossen. Qua communicatie leeft Blackberry precies al helemaal in een ander tijdperk. Als u op zoek gaat naar info, kan u overal terecht behalve bij Blackberry. Het enige wat ik vond was een pagina op hun UK site waarop een paar nietszeggende updates te lezen waren. In een Twittertijdperk is dit helemaal not done. Meer nog, voor een smartphoneproducent is het gênant en een teken van incompetentie.

Ik vrees dat Blackberry zichzelf heeft gedegradeerd tot de tweede klasse.

Remotie: Een stap terug is een stap vooruit

Bij wijze van stageopdracht, een jaar of 8 geleden, onderzocht ik een aantal mogelijke maatregelen die ervoor zouden kunnen zorgen dat 50+ers langer aan het werk blijven. Demotie was een van de veelbelovende mogelijkheden: Op het einde van je loopbaan een stapje terugzetten in je loopbaan. Op die manier verdient een mens evenwel wat minder, maar daar tegenover staan wat minder stress en verantwoordelijkheden.

Als je dit van op een afstand bekijkt, is het een zeer logisch proces: Fysiek ben je er over het algemeen net iets minder aan toe aan je 60ste dan op je 40ste. Ook ontwikkelingspsychologisch lijkt het niet onlogisch: De midlife is voorbij en er komen nieuwe prioriteiten in het leven.

Alleen, in de praktijk lijken erg weinig mensen gewonnen voor het idee. Om de een of andere reden ziet men het als falen. Blijkbaar verwachten we dat mensen op het eind van hun loopbaan 'pieken'. Wie dat niet doet, is blijkbaar mislukt.

Dat is een erg spijtige zaak. Ik ben ervan overtuigd dat we met zijn allen langer zullen moeten werken. Meer flexibiliteit in de loopbaan is volgens mij één van de mogelijkheden om dat te bereiken. Zeker in België waar de productiviteit en de werkdruk héél hoog ligt tijdens de erg korte loopbanen, moeten we af van het idee dat mensen tot het einde full speed vooruit moeten. Dat is trouwens niet realistisch. Wie echt full speed gaat, houdt dat geen 20 jaar vol.

Daarom vind ik het boek 'Remotie: Een stap terug is een stap vooruit' een goed initiatief. Zelf vind ik het niet nodig om de term 'demotie' te verbloemen door het iets wolligere 'remotie', maar kom. Het is een goed plan om hierover wat maatschappelijk bewustzijn te creëren.

Dus babyboomers, lees dit boek en doe een stapje terug vooraleer helemaal uit de arbeidsmarkt te verdwijnen. Generaties X en Y zullen u dankbaar zijn.

Dexia for dummies

Wanneer het over financiën gaat, lijken vele mensen af te haken. 'Te moeilijk', zo vrezen ze. Daarenboven, zo lijkt het, durven politici en opiniemakers van die onwetenheid wel eens te profiteren. Ik heb zelf eens geprobeerd de feiten op een rijtje te zetten en probeer het hele verhaal bij deze even helder na te vertellen.

Stel u voor: U heeft heel wat geld. Niet oneindig veel, maar toch veel. Uw vader heeft een aantal huizen die hij verhuurt. Een aantal verhuurt hij aan vetbetaalde diplomaten en Europese ambtenaren, een aantal andere huizen verhuurt hij aan werkzoekenden die 'af en toe wel eens iets verkopen dat van de camion is gevallen'. Nu is het zo dat uw vader die huurders heeft gevonden waarbij er weinig risico is (de grootverdieners) en dat de huurders met meer risico (weinig inkomen) door zijn tweede vrouw, uw stiefmoeder, zijn aangebracht.

Uw vader komt naar u en zegt: Het gaat niet meer. Ik zit in de financiële problemen. U wil graag helpen, want anders zal u op termijn geconfronteerd worden met een vervelende erfenis. Aangezien u niet zal erven van uw stiefmoeder, interesseert haar belang in de zaal u minder.

Dit kunnen we vertalen naar de situatie van Dexia: In Dexia is er een risicoarm luik en een risicovol luik. Wat de Belgische staat nu deed, is het goede deel (dat toevallig overeenstemt met het Belgisch luik van de bank), overkopen. Dat zijn de huizen met hurende veelverdieners. Op zich is dat een goed idee (al is nu nog niet duidelijk of het wel een faire prijs was die is betaald).

Wat in eerste instantie minder werd benadrukt, is het feit dat de staat ook borg staat voor meer dan de helft van risicovolle producten (dus ze garanderen dat ze zullen instaan voor ruim de helft van de mogelijke wanbetalers die weinig inkomsten hebben. Dat is het deel van de problemen die veroorzaakt zijn door slechte beslissingen van de stiefmoeder. Frankrijk in dit geval). Het bedrag waarvoor men borg staat is 14 keer groter dan het bedrag dat men heeft besteed aan de aankoop van de producten met een laag risico. Ter vergelijking: Stel dat men beroep moet doen op die waarborg, dan kost dat de staat 30 jaar Belgische belastingsinkomsten. Dit is het zelfde als een koppel met een maandelijks inkomen van 5000 euro dat zich borg stelt voor een van de kinderen die een kasteel koopt van € 1.800.000. Een zwaar engagement zoals men dat noemt.

Daarenboven, en dat is iets wat ik niet snap, is men aan het overwegen de aandeelhouders van Dexia waarborgen te geven. Dat betekent: Degenen die risico hebben genomen door geld te beleggen hebben de voorbije jaren van de winstuitkeringen kunnen genieten, maar nu ze verliezen lijden, zou de staat hen (deels) beschermen? Dat lijkt me echt vreemd. Vooral omdat men dat in het geval van de Fortisredding niet heeft gedaan.

Van Fortis gesproken. Tijdens het interview in De Ochtend op Radio 1 deed Leterme opeens een beetje een vreemde uitspraak. Zonder dat het echt toepasselijk was, zei hij: 'Ik wil ook graag Hans D'Hondt en zijn team bedanken om die allemaal mogelijk te maken.'

De interviewer aarzelde wat. Je hoorde hem denken 'Hans D'Hondt, van waar ken ik die naam?'.

Hij zei 'Is dat niet uw voormalige kabinetschef'.

'Dat klopt'.

D'Hondt was degene die tijdens de Fortisaffaire van op het kabinet de contacten met het gerecht onderhield en daarom werd betwist.

Wellicht wat ressentiment van Leterme. Hoe goed hij het ook doet als 'beheerder van het land', sympathieker wordt hij er niet op.

Winkeltoiletten

Dit weekend was er 'Braderie' in Brugge. Dan zijn de meeste winkels open, ook op zondag. Een ideale gelegenheid om nog snel wat kleren te scoren (liefst tegen een braderieprijzeke). Vooral kinderkleren voor C konden we gebruiken.

Het is zeer uitzonderlijk dat we eens met zijn drietjes op stap waren in de winkelstraat. Meestal gaat ofwel Silvie ofwel ik om kinderkleren. Silvie gaat dan meestal naar de H&M en koopt dan veel kleren, terwijl ik kies voor minder, maar degelijker kleren uit den Inno. Tussen onze visies is er wel wat competitie, laat ons zeggen.

Dit weekend dus met zijn drietjes op stap. In halte 1, de H&M, lanceert C de 'kreet waar alle ouders voor vrezen': 'Ik moet naar het toilet. Dringend.' In dat geval kan je weinig anders dan schoorvoetend vragen aan de verkoopster: 'Mogen we eens uw toilet gebruiken'? Het antwoord van de slechtgezinde verkoopster: 'Hier is geen toilet. Wel in de Hema hiertegenover.'

Wij dus een beetje gepikeerd naar buiten. Nog meer gepikeerd als blijkt dat de Hema gesloten is. Ik ruik mijn kans schoon en zeg: 'Zo, we gaan nooit meer naar de H&M. Hoe onvriendelijk! Kom mee naar de Inno. Daar is een toilet. Op den Inno kan je tenminste rekenen'.

Eens in den Inno vragen we een verkoopster: 'Mevrouw waar is het toilet?'. Antwoord 'Dat is hier niet. Daarvoor kan je terecht onder de Halletoren.'. Hop, wij weer naar buiten en Silvie die scoort voor het open doel: 'Zo, naar den Inno gaan we ook niet meer. Hoe arrogant!'.

1-1

Het toilet onder de Halletoren was ook dicht. Met ondertussen huilend kind naar de Quick dan maar. Eindelijk vond C daar verlossing.

Het resultaat was in eerste instantie een beetje triestig: Noch in den Inno noch in de H&M werden we behulpzaam ontvangen. Dus ofwel toch teruggaan naar die winkels ofwel in dure kinderboetieks onze goesting vinden. De moed zakte ons dus een beetje in de schoenen.

Na de battle of the shops waren er enkel loosers.

Tot we ontdekten dat er een 'Scotch and Soda' winkel is in Brugge. Mét een kinderafdeling. Mooi én kwaliteit.

Bye bye onvriendelijke Inno. Vaarwel onbehulpzame H&M.

Steve Jobs en Michel Houellebecq

Dat er op Twitter en op de andere sociale netwerksites veel te doen zou zijn over de dood van Steve Jobs, dat had ik wel verwacht. Maar dat ook in de gewone media zijn dood zo'n prominente plaats zou innemen, dat verbaast me wel een beetje. Er wordt hieraan (bijna?) evenveel aandacht geschonken als aan de dood van bijvoorbeeld Michael Jackson.

Aan de ene kant is dat toch een beetje verwonderlijk aangezien Steve Jobs een bedrijfsleider en geen popster was. Aan de andere kant is het wel een feit dat we vandaag de dag leven in een tijd die volledig gedomineerd wordt door informatietechnologie. Steve Jobs heeft met zijn bijdrages aan de verspreiding van de personal computer en de smartphone een heel belangrijke rol gespeeld in de totstandkoming van de wereld zoals hij er nu uitziet (al zal die er over een aantal jaar alweer heel anders uitzien als we aan dit tempo verder innoveren).

Degene die dit toch alweer zeer correct had gevat is de ononvertroffen Michel Houellebecq. In zijn laatste boek (de kaart en het gebied) alludeert hij op de grote invloed van Steve Jobs en Bill Gates. Zoals heel vaak in zijn boeken weet Houellebecq mooi te vatten waar de wereld in deze tijden om draait en wie de sleutelfiguren zijn. Houellebecq is op die manier een soort historicus van zijn eigen tijd: Iemand die 'terugkijkt' op het heden.

Mocht het u interesseren, volgens Houellebecq zijn de sleutelfiguren die we op het gebied van de hedendaagse kunst in de gaten moeten houden Damien Hirst en Jeff Koons. En hijzelf zal ritueel worden vermoord.

Het is maar dat je het weet.

Texas van Vlaanderen

Toevallig moet ik de laatste tijd vaak in Roeselare zijn, zowel in het kader van het werk als voor activiteiten in de vrije tijd. Ik moet eerlijk toegeven dat ik onder de indruk ben van de stad. 15 jaar geleden was het een beetje een groezelige stad waar je je gading kon vinden als je fan was van cafés als de warehouse of de gesprongen plong. Voor de rest was het er een beetje vervallen.

Wat een verschil met het dynamisme dat de stad vandaag de dag uitstraalt: Nieuwe, moderne gebouwen, een gezellige winkelstraat, vele ondernemingen en winkels in de rand van de stad... Een mooi staaltje van stadsontwikkeling, zeg maar.

Dat blijft trouwens niet beperkt tot Roeselare. Het ganse zuiden van West Vlaanderen (beter bekend als het 'Texas van Vlaanderen') lijkt een enorme boost mee te maken. Kortrijk lijkt helemaal niet meer op het ingeslapen stadje van 10 jaar geleden.

Aan de andere kant wordt een mens er ook wat nostalgisch van. Ik weet nog goed hoe ik volledig onder de indruk stond te kijken naar de mannen met de moto's, volledig in het leder en steevast met de pint in de hand, in de stationstraat in Kortrijk. Sinds die er niet meer zijn is het veiligheidsgevoel in de buurt misschien wel toegenomen, maar toch. Een stukje cultuur uit het 'Steenen Tydperk' is daarmee wel vervlogen.

Geen week van de borstvoeding

Ik las dit weekend ergens dat het deze week 'week van de borstvoeding' zou zijn. Nu vind ik daar niets over terug op internet (en zoals u weet: Als google niet bevestigt, is het niet juist). Dus blijkbaar zal ik een oude krant gelezen hebben ofzo (heb je met die papieren dingen).

Zeker nu het geen week van de borstvoeding is, lijkt het me een goed idee iets over borstvoeding te schrijven. Dan is er minder fuzz over en stoot ik minder mensen voor de borst (Easy one, I know).

Hierbij wil ik graag laten weten nogal wat bedenkingen te hebben bij de grote promotie van borstvoeding die momenteel gaande is. Ik voel me eerder voorstander van flessenvoeding. Ik weet dat er vele toffe mensen uit mijn omgeving zijn bij wie dit gevoelig ligt (vooral bij zwangere of pas bevallen vrouwen), maar toch. Flessenvoeding laat, veel meer dan borstvoeding, een eerlijke taakverdeling tussen mannen en vrouwen toe in de opvoeding, denk ik. En dat is maar logisch ook in de hedendaagse maatschappij en arbeidsmarkt. Het starten met flessenvoeding lijkt me een eerste stap in het loskoppelen tussen de automatische connectie Opvoeding-Vrouw. Pas na het wegvallen van deze associatie kan er pas ook op de arbeidsmarkt volledige gelijkheid komen, vrees ik.

Critici antwoorden dan dat de regels van de arbeidsmarkt maar zelf moeten veranderen. Dat mensen die op zwangerschaps- en ouderschapsverlof gaan ook dezelfde kansen moeten krijgen als wie dat niet doet. In theorie ben ik het daar mee eens. Alleen: In praktijk werkt het zo niet. Je verandert niet zomaar (en zeker niet snel) de regels van het spel.

Denk omgekeerd maar aan de regels van het shoppen (om nu binnen de clichés te blijven en een typisch vrouwelijke activiteit te nemen). Dat kan veel efficiënter worden georganiseerd, volgens mij. Bijvoorbeeld al door alle kleren per maat te hangen. En waarom ook niet per prijs (zodat je gemakkelijker binnen je budget kan blijven en je geen tijd verdoet met kleren die boven of onder je budget liggen). Om bij mannen meer interesse te creëren in shoppen, ga je toch ook niet zomaar de regels veranderen (en ja, mannen willen meer efficiëntie bij het shoppen. Getuige de mannelijke oververtegenwoordiging bij het online shoppen en de diepdroevige rokers buiten aan de klerenwinkels in de winkelstraat)?

Of zie ik het helemaal fout?