Zat gisteren tussen twee afspraken door even te werken op café. Aan het tafeltje naast me zaten twee vriendinnen, ik schat ze begin de dertig, te praten over een derde -afwezige- vriendin. Met veel plezier luisterde ik stiekem even mee. Nummer drie had blijkbaar een kindje én wilde graag carrière maken. Daarom had ze het erg druk en soms echt lastig, zo vernam ik. Conclusie was, volgens de twee vriendinnen, dat het haar eigen schuld was. Je kan in het leven niet alles hebben.
Van solidariteit en medeleven heb ik niet veel gemerkt. Dat de partner een extra inspanning zou doen om mee te draaien in het huishouden kwam nooit ter sprake. Beetje triestig vind ik dat. Er moeten inderdaad keuzes worden gemaakt, maar die maak je als koppel, vind ik. Net zoals het geslacht op de arbeidsmarkt geen rol zou mogen spelen, is dat ook zo voor de zorg voor de kids, vind ik.
Daarom ben ik ook niet zo'n fan van borstvoeding. Maar da's een andere discussie. ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten