maandag 30 mei 2011

It's a hard knock life.


Vanochtend opgestaan en gemerkt dat er geen brood meer was. Ook geen beschuit of 'Cracotte' ofzo. Tot overmaat van ramp was ook de koffie op. Door de drukte van de laatste weken zijn we wat door onze voorraden heen.

Met een humeur onder het vriespunt (zo gaat dat als ik geen koffie heb gedronken) wandelde ik door de regen naar de bakker. Onderweg voel ik dat ik in iets zachts trap. 'Shit', dacht ik. En inderdaad... Het woordje 'Floris' dat ik normaal kan lezen op mijn schoenzool, is verstopt onder een laagje hondenstront. Meneer Van Bommel krijgt een hartaanval mocht hij dit hebben gezien.

Dus nog meer pissed (we blijven in de excrementele sferen) dan ik al was, stap ik verder naar de bakker. Daar ontmoet ik tot mijn verbazing de bakkerin. Dat lijkt misschien niet zo verbazingwekkend in een bakkerij, maar onze bakkerin is twee weken geleden bevallen. Het was haar eerste werkdag en het ging haar niet goed af, dat zag ik. In tegenstelling tot andere ochtenden heb ik geen praatje met haar gemaakt, maar alleen een begripvolle blik uitgewisseld.

Plotsklaps was mijn slecht humeur verdwenen. Ik voelde mezelf een watje die eigenlijk geen reden heeft om te zagen en te klagen. Als zelfs een 'pas bevallene' zonder klagen zo snel terug aan het werk gaat, dan mag een beetje hondestront je niet laten afschrikken, ookal had je geen koffie die ochtend.

3 opmerkingen:

Sara zei

Oeie en ik maar klagen dat het hard is om terug te gaan werken na 6 maanden thuis :-/ Sara xxx

Michael Tack zei

I know. Heb onlangs nog eens met haar gebabbeld en ze stond na 1,5 week terug in de winkel. Straf, hé.

Anoniem zei

binnenkort is de esso : texaco zoals overal trouwens in belgie . . .