Vaak heb ik wat medelijden met mensen met een handicap en met uitbreiding met mensen waaraan 'iets speciaals' is. Niet omwille van het feit dat ze een specialleke zijn op zich, maar wel omdat andere mensen vaak niet op een gewone manier kunnen omgaan. Met goedbedoelde mildheid lacht men harder met de mopjes van de vrouw met spasmen, is men vergevingsgezinder voor de man in de rolstoel die zijn handen niet kan thuishouden, veinst men interesse voor de saaie verhalen van 'de dikke', complimenteert men zwangere vrouwen die meer dan 25 kg zijn aangekomen door te zeggen 'hoe stralend ze er uit zien', etc. Want ze hebben het al zo moeilijk, meneer.
Gisteren stonden er in de krant foto's van Heather Mills, de voormalige vrouw van Paul McCartney. Bijna 20 jaar geleden werd dit toenmalig model aangereden door een motor. Bij dat ongeval verloor ze een been. In één klap van model naar 'persoon met een handicap'. Het knappe aan Heather Mills is dat ze zich helemaal niet wentelt in een slachtofferrol. Ze vecht terug en met succes.
Op de foto zie ik een mooie, aantrekkelijke vrouw. Maar dat vind ik dan echt, niet uit medelijden omdat ze maar één been heeft. Ik ben ervan overtuigd dat vele mannen de eenbenige Heather Mills veel knapper vinden dan hun eigen 44 jarige vrouw, ookal heeft ze een zeer zichtbare handicap.
Een rolmodel. Met een prostitutieverleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten