Mama, Papa en de spruitjesgeur

Dit weekend hadden we C en K op bezoek. Ik stel u even voor.

Hij: Mooie man met eigen bloeiende zaak met ca 10 werknemers. Heeft net nieuwe BMW525D gekocht. Is steeds vriendelijk en grappig. Weet over alles mee te praten.

Zij: Droomfiguur (ookal pas 2 maand geleden bevallen). Doctoreert aan de UA. Is een charmante flapuit die iedereen (vooral de mannen) voor haar doet smelten.

Kids: Kid 1 is een superschattig meisje dat net 2 jaar is en net al supergoed kan praten. Echt leuk om haar bezig te horen. Kid 2 is nog maar 2 maand oud. Het is een mooi en rustig kindje. Een droombaby.

Om het plaatje compleet te maken, vertel ik er ook bij dat ze wonen in een mooi herenhuis in de stad die zichzelf beschouwt als het enige stukje beschaving in een Vlaanderen dat voor de rest uit parking bestaat.

Als u dit leest, vermoedt u misschien dat ik een beetje jaloers ben op zoveel huishoudelijke perfectie. Het antwoord is dan ook: Ja, ik ben jaloers (vooral als ik de rust die C en K uitstralen begin te vergelijken met de chaotische toestand waarin wij zelf verkeren).

Tenminste, ik WAS jaloers. De jaloezie verdween als sneeuw voor de zon toen ik merkte dat ze elkaar aanspraken met 'Mama' en 'Papa': 'Mama, duw jij eens de buggy?', 'Papa, kan je eens een verse luier aangeven?', ... . Toen ik hen er op wees, verscheen er spontaan een beschaamde blos op de wangen. De schaamte werd enkel groter naarmate het besef groeide dat het geen accident de parcours was, maar dat ze elkaar echt vaak met Mama en Papa aanspraken. Volkomen terechte schaamte, overigens.

Elkaar mama en papa noemen, is iets wat veel koppels met kinderen doen, merk ik. Ik vind het zo fout als maar zijn kan. Ik krijg er koude rillingen van. Spontaan komt de spruitjesgeur bovendrijven als ik zoiets hoor.

Zo perfect zijn C en K, dat ze ons zelfs helpen niet jaloers te zijn.