zondag 4 maart 2012

Nostalgie en de katjes



Gisteren hebben we een heel klassieke, 'comme il faut' zondagmiddagfamilieactiviteit gedaan: Een boswandeling. Onderweg zag ik een katjesboom. Dat was al jaren geleden. De katjes riepen herinneringen op aan mijn lagere schooltijd waar meesters in stofjassen elk jaar wel een paar takken met katjes in een fles in de klas zetten. Dan was het wachten geblazen tot de katjes uitbloeiden. Elke stap in de ontwikkeling van de katjes werd vol spanning gevolgd door de hele klas. De stofjassen, de gebedjes, de pijp van de meester, het zitten met de armen gekruist, .... het lijkt te stammen uit het interbellum. Maar al bij al is het maar 20 jaar geleden. Het zet het mens aan het mijmeren. Je zou er nostalgisch van worden.

Die gedachten werden gisteren al snel onderbroken door de 6 jarige zoon die zich eerst afvraagt wat het nu is van een wandeling ('Kunnen we hier niet met de auto komen? Dat is toch veel gemakkelijker!') maar na de ontdekking van modder op het wandelpad nooit meer met een auto wil rijden ('Wandelen is veel leuker. Kunnen we niet te voet naar huis?'). De liefde voor de modder was zo groot dat hij er een paar keer is in gevallen waardoor we de afsluiter van de klassieke familieactiviteit, de obligate pannekoek, moesten overslaan (modder van kop tot teen).

Het moeilijkste moment van de wandeling was ongetwijfeld het afscheid van 'de stok'. In het begin van de wandeling opgeraapt door de zoon die er een onlosmakelijke band mee smeedde en er dan ook een emotioneel afscheid van moest nemen omdat hij niet mee mocht in de auto.

Jongens en stokken. Sommige dingen veranderen nooit.

2 opmerkingen:

deborah zei

Hahaha, volledig herkenbaar!!

Pieter zei

Vooral die stok herken ik heel erg