2 Papa's

Gisteren kwam ik nog net thuis voor het bedtijd voor C was. In zo'n geval ben je natuurlijk extra lief voor zo'n mannetje: Je ziet hem 10 minuutjes die dag, dus wil je die allesbehalve ruziënd doorbrengen.

Blijkbaar had zich die avond tijdens het eten een klein spruitjesdispuut ontwikkeld. C rapporteerde dan ook met veel gevoel voor dramatiek de conclusie van zijn discussie met Silvie: 'Van mama moet ik vanaf nu altijd spruitjes eten. Spaghetti met spruitjes, pizza met spruitjes, ... altijd! En dat wil ik niet. Mama is veel te streng. Ik wil liever 2 papa's'.

Op de inhoud van de spruitjesdiscussie ben ik niet ingegaan om hommeles te vermijden (Ik weet het, de supernanny zou daar niet blij mee zijn.). Wel dacht ik: Aha een schitterend moment voor een beetje 'les in diversiteit'. Dus ik begin: Ja, 2 papa's of 2 mama's, dat kan. Soms worden bijvoorbeeld 2 papa's op elkaar verliefd. Waarop C: 'Ja ja, maar dan moeten ze toch eerst een vrouw zoeken en daar een kind mee maken, ook al zijn ze niet op elkaar. Pas als ze een kind hebben, moeten ze uit elkaar gaan. De papa zoekt dan een andere papa en de mama een andere mama.'

Pfwiew, dacht ik. Zoveel hoeft hij ook niet meer te leren qua flexibel denken over mogelijke gezinsvormen. Hij is daar precies goed mee mee. Over het principe van holebi ouders dus geen enkele vraag of probleem. De praktijk, dat was een ander paar mouwen. Toen ik het voorbeeld gaf van X, die twee mama's heeft, had hij heel veel medelijden: 'Twee mama's?! Amai, da's niet leuk. Zijn die dan alletwee zo heel erg streng?'.

De papa als verzachtende factor in de medogenloze strengheid van de mama ontbreekt in zo'n mama-mama relatie, vindt hij. Twee papa's lijkt hem een veel toffer idee (Hij meent dat dat als hij dat zegt, inclusief Bambiblik).

Ik zal er toch nog eens over denken. Vooral omdat de kans groot is dat hij mij morgen weer de strengste vindt. En structurele maatregelen voor conjuncturele problemen zijn nooit een goed idee.