Dexia for dummies

Wanneer het over financiën gaat, lijken vele mensen af te haken. 'Te moeilijk', zo vrezen ze. Daarenboven, zo lijkt het, durven politici en opiniemakers van die onwetenheid wel eens te profiteren. Ik heb zelf eens geprobeerd de feiten op een rijtje te zetten en probeer het hele verhaal bij deze even helder na te vertellen.

Stel u voor: U heeft heel wat geld. Niet oneindig veel, maar toch veel. Uw vader heeft een aantal huizen die hij verhuurt. Een aantal verhuurt hij aan vetbetaalde diplomaten en Europese ambtenaren, een aantal andere huizen verhuurt hij aan werkzoekenden die 'af en toe wel eens iets verkopen dat van de camion is gevallen'. Nu is het zo dat uw vader die huurders heeft gevonden waarbij er weinig risico is (de grootverdieners) en dat de huurders met meer risico (weinig inkomen) door zijn tweede vrouw, uw stiefmoeder, zijn aangebracht.

Uw vader komt naar u en zegt: Het gaat niet meer. Ik zit in de financiële problemen. U wil graag helpen, want anders zal u op termijn geconfronteerd worden met een vervelende erfenis. Aangezien u niet zal erven van uw stiefmoeder, interesseert haar belang in de zaal u minder.

Dit kunnen we vertalen naar de situatie van Dexia: In Dexia is er een risicoarm luik en een risicovol luik. Wat de Belgische staat nu deed, is het goede deel (dat toevallig overeenstemt met het Belgisch luik van de bank), overkopen. Dat zijn de huizen met hurende veelverdieners. Op zich is dat een goed idee (al is nu nog niet duidelijk of het wel een faire prijs was die is betaald).

Wat in eerste instantie minder werd benadrukt, is het feit dat de staat ook borg staat voor meer dan de helft van risicovolle producten (dus ze garanderen dat ze zullen instaan voor ruim de helft van de mogelijke wanbetalers die weinig inkomsten hebben. Dat is het deel van de problemen die veroorzaakt zijn door slechte beslissingen van de stiefmoeder. Frankrijk in dit geval). Het bedrag waarvoor men borg staat is 14 keer groter dan het bedrag dat men heeft besteed aan de aankoop van de producten met een laag risico. Ter vergelijking: Stel dat men beroep moet doen op die waarborg, dan kost dat de staat 30 jaar Belgische belastingsinkomsten. Dit is het zelfde als een koppel met een maandelijks inkomen van 5000 euro dat zich borg stelt voor een van de kinderen die een kasteel koopt van € 1.800.000. Een zwaar engagement zoals men dat noemt.

Daarenboven, en dat is iets wat ik niet snap, is men aan het overwegen de aandeelhouders van Dexia waarborgen te geven. Dat betekent: Degenen die risico hebben genomen door geld te beleggen hebben de voorbije jaren van de winstuitkeringen kunnen genieten, maar nu ze verliezen lijden, zou de staat hen (deels) beschermen? Dat lijkt me echt vreemd. Vooral omdat men dat in het geval van de Fortisredding niet heeft gedaan.

Van Fortis gesproken. Tijdens het interview in De Ochtend op Radio 1 deed Leterme opeens een beetje een vreemde uitspraak. Zonder dat het echt toepasselijk was, zei hij: 'Ik wil ook graag Hans D'Hondt en zijn team bedanken om die allemaal mogelijk te maken.'

De interviewer aarzelde wat. Je hoorde hem denken 'Hans D'Hondt, van waar ken ik die naam?'.

Hij zei 'Is dat niet uw voormalige kabinetschef'.

'Dat klopt'.

D'Hondt was degene die tijdens de Fortisaffaire van op het kabinet de contacten met het gerecht onderhield en daarom werd betwist.

Wellicht wat ressentiment van Leterme. Hoe goed hij het ook doet als 'beheerder van het land', sympathieker wordt hij er niet op.