Met het einde van het schooljaar in zicht wordt in de Vacature en in het tijdschrift 'Klasse' het beroep van leerkracht onder de loupe genomen. Een aantal vooroordelen die leerkrachten hebben over de private sector, enerzijds en vooroordelen die er bestaat ten aanzien van leerkrachten, anderzijds worden er besproken.
Zelf geef ik bij wijze van 'hobby' het vak HRM aan de bachelor-studenten marketing in het CVO Brussel en ook als consultant heb ik al een aantal keer voor scholen mogen werken. In die zin kan ik het leraarschap en het werken in de privé goed vergelijken. Mijn conclusie is eigenlijk eenvoudig: de clichés over het leraarschap zijn meestal waar:
* Ja, je hebt veel vakantie;
* Neen, je moet niet zoveel werken (ik weet wel dat je dingen moet voorbereiden enzo, maar dan nog geraak je niet snel aan de meer-dan-40-uren week die in de privé eigenlijk vanzelfsprekend is);
* Ja, het verdient goed;
* Ja, je hebt zekerheid als vastbenoemde leerkracht.
Als je die dingen op een rijtje zet, lijkt het leraarschap een droomjob. Wel, dat is het ook tot op zekere hoogte. Wat voor mij een groot nadeel is aan de job, is het schoolsysteem zelf: Heel veel regeltjes en procedures, administratie, administratie en nog eens administratie, dikwijls een negatieve houding ten aanzien van studenten en directie, een klaagcultuur, ...
Het probleem is dan natuurlijk dat wie zich hier in thuis voelt (een goede 'Person-Organisation-fit' om het in HR-termen te zeggen), in het onderwijs blijft en zo deze cultuur versterkt. Wie zich hier niet in thuis voelt, verlaat het onderwijs en gaat zijn/haar talent in dynamischer oorden ontwikkelen. De verloopcijfers van startende leerkrachten zijn enorm. Eigenlijk zouden we eens moeten onderzoeken wie blijft en wie vertrekt. Misschien schieten niet enkel de meest competente leerkrachten over.
Gelukkig zijn er ook veel gemotiveerde leerkrachten die er - ondanks het schoolsysteem - toch nog blijven voor gaan en proberen vernieuwende initiatieven te nemen. In het CVO Brussel heb ik alleszins het gevoel met gemotiveerde collega's en een jong, vernieuwend directieteam te mogen samenwerken.
Dat moet ook wel: De school is gelegen in de wijk Kureghem in Anderlecht, op 100 m van de hogeschool die een aantal maanden zijn deuren sloot omdat de studenten te vaak werden overvallen. In die omstandigheden helpt het niet in een hoekje te gaan zitten janken. Alleen een 'ik-wil-vooruit-mentaliteit' is hierbij nuttig en zinvol.
En van die mentaliteit, daar hou ik van, zowel in de privé als in het onderwijs. Meer van dat, zou ik zo zeggen!
2 opmerkingen:
Oei, Michaël, werk jij niet veel voor het CVO dan? :-p
De meeste clichés die jij vernoemt, herken ik ook - behalve dat van die 40-uren week. Als ik de uren optel dat mijn man zijn theorie, de bijna dagelijkse praktische proeven én de diverse examens voorbereidt, geraakt hij er niet met 40 uren... Dat is wel in perioden; de (lange) schoolvakanties zijn dan een welgekomen en verdiende rust.
Weetje: mijn man verliet de privé voor de school - uit liefde voor het lesgeven - en is NIET benoemd. De motivatie haalt hij dan uit zijn leerlingen en uit de verantwoordelijkheid om zijn vakken boeiend en actueel te houden. Voldoening zal hij uit het onderwijssysteem inderdaad moeilijk halen...
Niet veel werken? Ik werk vooral heel snel :-)
Heel leuk dat er nog mensen zijn die lesgeven vanuit de liefde voor het vak. Eerlijk gezegd, denk ik dat dat de allerbeste motivatie is. De leerlingen voelen dat ook, daar ben ik van overtuigd...
Een reactie posten