Geachte Mevrouw Claes,
Geachte Mevrouw Beck,
Tijdens het Radio 1 programma 'Vandaag' hadden jullie een gesprek over de onderzoeksresultaten rond een studie over gelijke kansen tussen mannen en vrouwen. Dit is een thema dat mij na aan het hart ligt. Professioneel ontwerp ik namelijk selectietesten die worden gebruikt in sollicitatieprocedures. Zoals u wellicht weet, is de bedoeling dat deze zo objectief mogelijk zijn zodat bepaalde kansengroepen (Gehandicapten, allochtonen, vrouwen) niet onbewust gediscrimineerd worden (het fenomeen van de 'Adverse Impact'). Met veel interesse volg ik dan ook de evoluties op het vlak van kansengroepen op de arbeidsmarkt.
Het gesprek begon met een leuke, originele insteek 'mannen zijn in nood', ze hebben het niet gemakkelijk. Maar er gebeurde iets vreemd. Het gesprek kreeg iets ongemakkelijks voor mij als luisteraar. Als twee pubers gibberen over het feit dat mannen geen betere chauffeurs zijn dan vrouwen naar aanleiding van het feit dat mannelijke jongeren meer betrokken zijn bij dodelijke ongevallen dan vrouwelijke jongeren, vond ik wat ongepast. Ik voelde iets van plaatsvervangende schaamte. De gave des onderscheids ontbrak u (even) naar mijn aanvoelen.
Maar kom, ik zal niet flauw doen. Nu ik uw gevoel voor humor ken, zal ik met veel plezier mee met u ginnegappen. Er zit nog een goede mop in mijn hoofd met de elementen 'vrouwen', 'verkrachting' en 'het zelf gezocht hebben'. Hij komt er nog niet helemaal uit. Als hij vorm gekregen heeft, stuur ik hem zeker door. Kunnen we nog eens goed lachen!
Voor de rest heb ik niets dan waardering voor uw beider professionele activiteiten.
Met vriendelijke groeten,
Michael Tack
Geen opmerkingen:
Een reactie posten