Griezelig

Op verschillende websites van kranten worden vaak polls georganiseerd. Bij die polls zijn er heel wat vragen te stellen. Vaak zijn de vragen tendentieus geformuleerd. Maar vooral bij de representativiteit van de respondenten zijn heel wat vragen te stellen. Ik wind me dan ook niet vaak op over de resultaten van de poll.

Maar gisteren was dat even anders. Men peilde toen naar de houding van de lezers over het inhuren van een privé bewakingsfirma om een staking te breken (n.a.v. het incident bij Meister).

Bij het lezen van de poll dacht ik: 'Opnieuw een zinloze poll. Geen mens vindt toch dat dit moet kunnen, op een groepje anarchisten en neonazi's na. Of je nu vakbondsminded bent of niet, geweld kan toch nooit?! Niet door de vakbonden, niet tegen de vakbonden.'

Uit de resultaten (uiteindelijk met meer dan 5000 respondenten), bleek echter dat 1/3 van de mensen eigenlijk vond dat dit moest kunnen. Dat vind ik dus echt griezelig. Dit is een symptoom voor mij dat de irrationaliteit vaak zoveel sterker is dan dat we denken. Het verlichtingsdenken waar we zo trots op zijn (en dat we gebruiken als criterium om andere visies te beoordelen) is kwetsbaar. Niet door een bedreiging van buitenaf, maar door de irrationaliteit binnenin.

Dit maakt me een beetje bang. De irrationaliteit lijkt niet langer een fenomeen in de marge. Uit het feit dat er bijna 500 dagen werd onderhandeld over BHV, midden in een economische orkaan, is een mooie illustratie dat de deze irrationaliteit dreigt door te dringen tot de kern van ons bestel.

Eens de irrationaliteit overwint, is het einde zoek. Dan hoeven we niet meer te malen over al dan niet 2 jaar langer werken. Dan is het maar de vraag of onze kleinkinderen niet in het ontwikkelingsland België (of Vlaanderen zo u wil) zullen opgroeien.