Toen mijn grootouders rond de 80 jaar waren, vertelden ze me dat ze door een heel confronterende periode gingen: Wel iedere week werden vrienden van hen begraven. Je leeftijdsgenoten een voor een zien wegvallen, het is een keiharde confrontatie met je eigen sterfelijkheid. De keerzijde van het gezond ouder worden.
Op een heel andere manier is de dood van Whitney Houston toch ook een beetje afscheid nemen. Of je nu houdt van de liedjes van Whitney Houston of niet, haar muziek maakte deel uit van de soundtrack van de jaren 80 en 90. Net zoals bij de dood van Michael Jackson, is het alweer een stukje jeugdsentiment dat nu definitief tot de geschiedenis behoort.
Op die manier word je zelf toch ook een beetje herinnerd aan het feit dat je zelf ouder wordt. De tijd van 'the Bodyguard' komt nooit meer terug. Kansen die je toen niet greep, komen niet meer terug. Geen tweede kans.
Maar hop, nu de auto in. Kansen grijpen die er nu wél zijn. Misschien zelfs in de file.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten